Πόση υποκρισία πια μπορεί να χωρέσει σε μια κυβέρνηση; Πόση ανεντιμότητα, πόσος φαρισαϊσμός, πόσος κυνισμός, πόσο θράσος, πόση περιφρόνηση απέναντι σε λαό και Δημοκρατία; Και πόση απόσταση από την πραγματικότητα; Πόση;
Από πού να το πιάσω και πού να τ’ αφήσω… Σε όλα τα επίπεδα, ο κατάλογος των εγκλημάτων και της ανοησίας τους δεν έχει τέλος. Ν’ αναφέρω μόνον ένα από αυτά τ’ αμέτρητα, άλλα τραγικά και άλλα καταγέλαστα: Τολμούν ν’ ανοίγουν συζήτηση γι απευθείας εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ την ίδια ώρα ψάχνουν 180 βουλευτές που, ακόμα και 200 να ήταν, δεν θα εκπροσωπούσαν αυτοί όλοι μαζί ούτε το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος! Λίγη τσίπα δεν έχετε, μωρέ;
Κολοκύθια! Δεν τους νοιάζει τίποτε. Δεν τους αγγίζει τίποτε. Τίποτε, εκτός από το να παραμείνουν στην εξουσία…
όσο μπορούν παραπάνω. Ένα μήνα; Δύο; Τρεις; Όσο γίνεται! Με το ένα κόλπο, με το άλλο κόλπο, με το ένα τρικ, με το άλλο τρικ, βραχάκι-βραχάκι τέλος πάντων για να κρατιούνται από την κουπαστή ενός ναυαγημένου πλοίου, όσην ώρα ο κόσμος πνίγεται στον πάτο.
Το δράμα είναι ότι δεν έχουν απολύτως καμιά συστολή, και στην προσπάθειά τους αυτή δεν διστάζουν να περνούν με την κοινωνία απούσα υψιπετή και μεγαλαυχή νομοθετήματα και αποτελειώνουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο –αν έχει απομείνει τίποτε…
Πρέπει να πάρουν δρόμο και να πάνε στον αγύριστο. Δεν το καταλαβαίνετε; Πώς αλλιώς πρέπει να το πω; Όσο κάθονται δε, τόσο δεν θα μαζεύονται μετά τα χάλια.
Ώρες-ώρες, ρε παιδί μου, σε φέρνουν στο σημείο να σου περνάει από το μυαλό ότι δεν έχει νόημα ο προβληματισμός για το ποιος θα ‘ρθει μετά. Σου σκοτίζουν το μυαλό και σε κάνουν να λες: «Μωρέ, χίλιες φορές ο Φούφουτος. Ε, τόσο χάλια πια δεν θα τα κάνει!»
Τόσο επικίνδυνοι είναι. Τόσο αχρείοι. Κι εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε. Και περί άλλα τυρβάζουμε. Ενώ δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε παρά μόνο με το πώς θ’ απαλλαγούμε από τα μούτρα τους. Δεν μας καταλαβαίνω.
Από sotosblog
