Του Νίκου Μπογιόπουλου – “Unfollow”
Όταν o Κάρολος Παπούλιας εξελέγη για πρώτη φορά Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2005, τα κόμματα που τον ψήφισαν είχαν λάβει αθροιστικά στις εθνικές εκλογές της προηγούμενης χρονιάς ποσοστό 85,85% (ΝΔ 45,3%, ΠΑΣΟΚ 40,55%).
Το 2010, όταν ανανεώθηκε η θητεία του στο Προεδρικό Μέγαρο, τα ποσοστά του πάλαι ποτέ δικομματισμού είχαν μετρηθεί στις εκλογές της προηγούμενης χρονιάς στο 77,39% (ΠΑΣΟΚ 43,92%, ΝΔ 33,47%).
Σήμερα, ποιος αλήθεια μπορεί να αρνηθεί ότι το προ κρίσης και προ μνημονίων μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό έχει σαρωθεί; Ποιος αμφιβάλλει ότι έχει επισυμβεί ένας σεισμός μεγατόνων που, σε ό,τι αφορά την εκλογική αριθμητική και την πολιτική απήχηση των γαλαζοπράσινων εταίρων…
στο εκλογικό σώμα, έχει φέρει τα πάνω κάτω;
Στις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη του 2012 η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν ξεπέρασαν μαζί το 42%. Όσο για τις ευρωεκλογές του 2014, τα ποσοστά τους μόλις και μετά βίας ξεπέρασαν το 30% (ΝΔ 22,7%, ΠΑΣΟΚ 8%).
Προφανώς, λοιπόν, τα πράγματα σήμερα είναι εντελώς διαφορετικά από την εποχή που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν από κοινού, είτε σε συνεργασία με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Κάρολο Παπούλια ή τον Κωστή Στεφανόπουλο. Σήμερα ο κόσμος τους έχει «φτύσει».
Σε τέτοιο βαθμό που, όχι το κάθε κόμμα από αυτά μόνο του -όπως συνέβαινε στο παρελθόν- αλλά και τα δυο μαζί πλέον, συνθέτουν μια κυβέρνηση οικτρής μειοψηφίας στον λαό.
Βεβαίως, δεν μας διαφεύγει ότι στην πολιτική (ειδικά στο είδος της πολιτικής που κυριαρχεί στο σύστημά τους) εκείνο που πρυτανεύει δεν είναι η ουσία αλλά ο τύπος.’
Οτι σαν πολιτική νοούνται τα «παιχνίδια».τα «τερτίπια» οι «αλχημείες». η αυθαιρεσία, η δολοπλοκία, ενίοτε η εξαγορά και άλλα «δημοκρατικά». κόλπα, που κρύβονται πίσω από τη φαρισαϊκή επίκληση των «θεσμών», ώστε να προωθείται το στενό κομματικό και ταξικό συμφέρον εκείνων που έχουν μετατρέψει σε «θεσμό» την πολιτική μπαγαποντιά.
Εντούτοις, στην περίπτωση έχουμε κάτι το εξόφθαλμο: ¨Η μήπως δεν είναι εξόφθαλμο, δυο κόμματα που δεν απηχούν ούτε το 1/3 του εκλογικού σώματος, που μόλις πριν από μερικούς μήνες καταποντίστηκαν στις ευρωεκλογές, να παζαρεύουν (αν παζαρεύουν…) ψήφους για να εκλέξουν Πρόεδρο και δι’ αυτού του τρόπου να γαντζωθούν για όσο μεγαλύτερο διάστημα μπορούν στην κυβερνητική καρέκλα;
Δεν μας διαφεύγει, επίσης, ότι στον κοινοβουλευτισμό τους υπάρχουν οι δυνατότητες ώστε η αριθμητική των κουκιών να υπερσκελίσει την πολιτική αριθμητική, να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια την πραγματική πολιτική βούληση του εκλογικού σώματος. Αλλά το ερώτημα που αναδεικνύεται ενόψει των διεργασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι αν η δημοκρατία τους είναι κοινοβουλευτική. Το ερώτημα που αναδεικνύεται είναι αν η κοινοβουλευτική τους δημοκρατία είναι δημοκρατία… (σ.σ.: προσωπικά δεν περιμέναμε τα της εκλογής του Προέδρου ούτε για να τεθεί ούτε πολύ περισσότερο για να απαντηθεί αυτό το από συστάσεως αστικής δημοκρατίας απαντημένο ερώτημα, αλλά τούτο είναι αντικείμενο επόμενου σημειώματος της στήλης).
Για να καταδειχτεί ακόμα περισσότερο το εξόφθαλμο, δεν έχουμεμε παρά να κάνουμε μια σύμβαση: Να παίξουμε στο δικό τους γήπεδο και να «δεχτούμε» τη λογική τους. Ότι δηλαδή οι εκλογές στο αστικό καθεστώς εξασφαλίζουν την ασφαλή, ανεπηρέαστη, ελεύθερη (εδώ γελάνε) αποτύπωση της λαϊκής βούλησης. Ε, λοιπόν, πριν από μερικούς μήνες έγιναν εκλογές. Το εκλογικό σώμα πεφάνθη. Οι επιδιδόμενοι σε πολιτικά παίγνια περί τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αναζητώντας «Τσιριμώκους», ενδεχομένως και «Γαρουφαλιάδες» (σ.σ.: στους «Τσιριμώκους» θα επάνελθουμεμε) πώς ακριβώς εννοούν τη συνταγματική επιταγή περ:ί «κυρίαρχου λαού»;
Αφενός, ο «κυρίαρχος λαός» τούς έστειλε στο 30%. Αφετέρου, στην προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, όλο το βάρος της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας (που λογίζεται Αρχηγός του Κράτους και ρυθμιστής του Πολιτεύματος), εμπίπτει και αφορά αποκλειστικώς στο Κοινοβούλιο. Από εκεί περνά η εκλογή αλλά και η νομιμοποίηση του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας. Μόνο που στην παρούσα πολιτική φάση η συγκυβέρνηση δεν
διαθέτει κανένα, μα κανένα, όχι τυπικό αλλά ουσιαστικό κοινοβουλευτικό έρεισμα να εκλέξει Πρόεδρο. Διότι, πολύ απλά, είναι η ίδια που δεν διαθέτει ουσιαστική κοινοβουλευτική νομιμοποίηση.
Υπάρχει αδιάψευστος ράρτυς: η πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία.
Η απάντηση σε όλα αυτά από τη συγκυβέρνηση είναι προφανής: Στα παλιά τους τα παπούτσια. Η απάντηση σε όλα αυτά από τη συγκυβέρνηση είναι η αναζητηση των 180 κουκιών.
Μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν η αναζήτηση αυτή γίνεται και με ομιχλώδεις τρόπους; Τι να σας πούμε κι εμείς… Πάντως, υπάρχει ομίχλη, και όταν υπάρχει ομίχλη στην πολιτική, τότε είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι πίσω από την πολιτική ομίχλη, ενίοτε, κρύβεται δυσώδες παρασκήνιο, «αντίτιμα», παροχές και αντιπαροχές…
Θα πείτε «σιγά τα ωά»! Εδώ «φάτσα κάρτα» είναι που με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου -επικυρωμένες από την Προεδρία της Δημοκρατίας- στερούν μισθούς και συντάξεις, στερούν το δικαίωμα στο φαί και στη δουλειά, στερούν από τη θέρμανση μέχρι τη στέγαση, απαγορεύουν το δικαίωμα στη διεκδίκηση αποκαλώντας «δημοκρατική» εκείνη τη δημοκρατία που τα όριά της είναι τόσο στενά κατασκευασμένα ώστε να προασπίζουν την ελευθερία και τα δικαιώματα του δυνατού, του ισχυρού.
Εδώ «φάτσα κάρτα» είναι που παρέχουν στους πολιτικούς δυνάστες του λαού όλες τις δυνατές ελευθερίες και όλες τις αντίστοιχες σχετικές θεσμικές πρόνοιες για την καταδυνάστευση του λαού. Στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας θα κολλούσαν; Σωστό κι αυτό…
Παρατήρηση:
Με αφορμή τα παιχνίδια για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και την ανακίνηση του ονόματος του Φώτη Κουβέλη, ο κ. Τσίπρας έχει καταστήσει σοφές ότι σε περίπτωση που ο κ. Κουβέλης παίξει το ρόλο για τον οποίο τον προορίζουν οι Σαμαράς-Βενιζέλος θα του επιδαψιλεύσει (και όχι άδικα) τ:ο προσωνύμι «Tσιριμώκος». Θέλουμε να θυμίσουμε δύο πράγματα:
Πρώτον: Στην απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται: «Στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ για την κοινωνική, πολιτική ανατροπή και την αριστερή διακυβέρνηση θα διαφυλάξουμε τη φερεγγυότητα και αξιοπιστία μας. Πρόσωπα και δυνάμεις του χρεοκοπημένου και υπόλογου πολιτικού κόσμου, ιδίως όσοι αποδέχθηκαν την πολιτική του μνημονιακού μονόδρομου και έπαιξαν ενεργό ρόλο σε μνημονιακές κυβερνήσεις από θέσεις ευθύνης, δεν μπορεί να έχουν ρόλο στην κυβέρνηση της Αριστερός».
Δεύτερον: Το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξέλιξη γύρος συνομιλιών αντιπροσωπειών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη, που, όπως προκύπτει από τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται σε καλό δρόμο.
Ερώτηση πρώτη: Ο κ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ, που συμμετείχαν στην κυβέρνηση του μνημονίου, δεν αποτελούν -όπως λέει η απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ- «πρόσωπα και δυνάμεις του χρεοκοπημένου και υπόλογου πολιτικού κόσμου» που «έπαιξαν ενεργό ρόλο σε μνημονιακές κυβερνήσεις από θέσεις ευθύνης» και που «δεν μπορεί να έχουν ρόλο στην κυβέρνηση της Αριστερός»;
Ερώτηση δεύτερη: Συνιστά αριστερή πολιτική ηθική να χωρίζονται οι «Τσιριμώκοι» σε καλούς (αν είναι δικοί μας) και σε κακούς (αν είναι των άλλων);
Τι να υποθέσουμε δε: Οτι ο «Τσιριμώκος», τόσο ο καλός όσο και ο κακός, μπορεί να συνυπάρχει στο ίδιο πρόσωπο, και ότι δεν πειράζει που είναι «Τσιριμώκος» αρκεί να έρθει με εμάς και να μην πάει με τους άλλους;
