Ημερολόγιο Γέφυρας
Σήμερα όλα είναι διαφορετικά, αυτή είναι η αλήθεια
Αυτό βέβαια που έχει σημασία είναι ότι μας προστατεύουν
οι διεθνείς κανονισμοί και η τεχνολογία, που έκανε και
εξακολουθεί να κάνει θαύματα.
Όλοι σήμερα ζητούν καράβια όλων των κατηγοριών, με τις
καλλίτερες προδιαγραφές κατασκευής, με τα καλλίτερα
στάνταρ. Οι ναυλωτές ζητούν σύγχρονα πλοία και κυρίως
καινούργια και ασφαλή για τις μεταφορές.
Βέβαια εγώ τώρα είμαι στο 1960 ακόμη και είναι και χειμώνας
και πάμε να φορτώσουμε τσιμέντο στην Γδύνια της Πολωνίας
με το καταπληκτικό φορτηγό ” Μιχαήλ Άγγελος ” για να το πάμε
στις Φιλιππίνες και στην Ινδονησία και να φορτώσουμε μετά από
εκεί Καρύδα, Κόπρα, για την Ολλανδία, για το Ρότερνταμ
το μεγάλο λιμάνι, ίσως το μεγαλύτερο της Ευρώπης.
Το ” Μιχαήλ Άγγελος ” το μόνο που ήταν, είναι ότι ήταν
καλοτάξιδο και καλό σκαρί, έτσι έλεγαν οι γνώστες των πλοίων
εγώ ακόμη δεν είχα γνώμη, γιατί δεν είχα γνώσεις, ούτε για
πλοία, ούτε και ναυτικές ικανότητες, ήμουν στην περίοδο
της μάθησης, της εκπαίδευσης.
Εγώ ήμουν απλά Δόκιμος καταστρώματος, κατραμόκολος,
έβλεπα, άκουγα και μάθαινα. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να γίνω
γνώστης των πλοίων και κυρίως της ναυτικής τέχνης, κατάρτισης
και της ναυτικής ζωής των ποντοπόρων πλοίων και των θαλασσοπόρων
ναυτικών. Αυτή την εποχή έκανα όλες τις δουλειές στο πλοίο
τόσο για βοήθεια, όσο και για μάθηση, εκπαίδευση και για να
αποκτήσω πείρα από την πλευρά την δικιά μου.
Είχα την διάθεση να δουλέψω και να μάθω, έτσι έκανα όλα μου
τα χρόνια και δεν το μετάνιωσα και αυτό το γράφω με πλήρη
γνώση και υπευθυνότητα.
Ήμουν βέβαια και τυχερός, γιατί συνάντησα στα χρόνια που
ταξίδευα και ταξίδεψα, σε όλα τα πλοία, σπουδαίους δασκάλους
ναυτικούς και συνεργάτες αργότερα, ακόμη και πληρώματα άξια
και εργατικά, προκομμένα.
Έτσι πορεύτηκα όλη μου σχεδόν την ζωή στις ποντοπόρες μου
περιπλανήσεις, 45 χρόνια, κάτω από το Μπλε του Ουρανού
μέσα στην απεραντοσύνη του γαλάζιου της Θάλασσας, της Αγαπημένης
http://captaindimitris.blogspot.gr
άσχετο:
– Εγώ δε σ’ έστειλα να μου γίνεις μούδε λοστρόμος και κατραμόκωλος, μούδε αλητήριος και σκοινοπαλούκης σαν και το Γιαννάκη τση Σταυρούλας, που τα’ δαμε τα χαΐρια του δα, όλο με κάτι ξετσίπωτες εγύρναγε απο πόρτο σε πόρτο, ώσπου άρπαξε το σκουλαμέντο του κι ευχαριστήθηκε.
– Στα παλιά βαπόρια, η κουβέρτα ήταν στρωμένη με ξύλο (για να μή γλιστρά) όπως και στα καράβια. Τά ξύλα αυτά ήταν εμποτισμένα με κατράμι (πίσσα από ρητίνη) για προστασία από σαράκια-σάπισμα (όπως οι ξύλινοι στύλοι της ΔΕΗ και οι παλιές ξύλινες στέγες κάτω από το κεραμίδι. Πρβλ το καρα-γιαπί τότε που οι σκελετοί των σπιτιών ήταν από εμποτισμένο με κατράμι ξύλο). Πολλές δουλειές γινόταν από τους ναύτες καθισμένους στην κουβέρτα οπότε ο κώλος μαύριζε. Ακόμα εμπότιζαν τότε και σκοινιά με κατράμι για αντοχή και αδιαβροχοποίηση όπως και ρούχα (ρετσίνι – ρετσινάδα – νιτσεράδα). Το κατράμι καταργήθηκε καθότι κάργα καρκινογόνο.
