Την ώρα που μιλούσε ο Σαμαράς για τα 40 χρόνια της νουδούλας, στο Φεστιβάλ Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Πανεπιστημιούπολη Ιλυσίων γινόταν το αδιαχώρητο. Για να παρκάρεις έπρεπε να πηγαίνεις και να πηγαίνεις επί πολύ ώρα μέχρι να βρεις μια θέση μακριά από την είσοδο. Πολλά παιδιά από τη νεολαία, φορώντας φωσφοριζέ γιλέκο, σε οδηγούσαν στο δρόμο για να μην μπερδευτείς. Μέσα στο χώρο, ιδιαίτερα στην περιοχή του φαγητού, όλα τα τραπεζάκια γεμάτα, μια έκταση περίπου όσο ένα γήπεδο. Σουβλάκια, κεμπάπια και εθνικές κουζίνες κάνανε θραύση και η ψησταριά δούλευε στο φουλ. Περίπτερο της ΒΙΟΜΕ, των απολυμένων της Coca Cola, οι καθαρίστριες και πολλές άλλες οργανώσεις, κινήματα και συλλογικότητες, πολλές ανοιχτές θεματικές συζητήσεις σε κύκλο, μουσικές και ομιλίες.
Άλλοτε πασόκοι, όλοι αυτοί που καλοβολεύτηκαν δεκαετίες τώρα, σε βάρος συμπολιτών τους, με τις αγαστές σχέσεις τους με το σύστημα δεξιοπασόκ, τώρα ανακάλυψαν τη νέα κότα με τα χρυσά αυγά, και μαζεύτηκαν όπως οι μύγες στο μέλι, να τσιμπήσουν πάλι, με τη γνωστή τους και μόνη ηθική που γνωρίζουν, της προσκολλήσεως στην εξουσία και του χαμαιλεοντισμού.
Από την άλλη, μια γνωστή μου ηλικιωμένη κυρία, παραδοσιακή αστή, απολίτικη προς δεξιά, χήρα εμπόρου, καλοβαλμένη όλη της τη ζωή, μου είπε οτι θα ψηφίσει τον Τσίπρα! Επειδή της έχουν κόψει τη σύνταξη, επειδή το σπίτι της δεν μπορεί να το νοικιάσει, επειδή τα χαράτσια την έχουν γονατίσει και στα τελευταία της έχει ξεφτυλιστεί, επειδή θα είναι κάτι να πάρει μια δέκατη τρίτη σύνταξη και να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ. Αυτή τουλάχιστον είναι μια πιο καθαρή στάση και πιο αξιοπρεπής, υλιστική και ειλικρινής.
Με αυτά και με άλλα ανθρώπινα παραδείγματα, ο κοκκινοπρασινομώβ ήλιος ανατέλλει, για πολύ διαφορετικούς λόγους για τον καθένα, αλλά μόνο ελάχιστα αυτό καταγράφει μια ηθική αναγέννηση προς μια κοινωνία ισότητας, αλληλοσεβασμού, αξιοπρέπειας για όλους. Από το ίδιο υλικό πώς να κάνεις άλλη συνταγή; Μόνο σε μικρό ποσοστό περιέχεται εκεί μέσα κάτι πραγματικά φωτεινό. Η ανισότητα, η αγριότητα, η σαπίλα αυτής της κοινωνίας είναι δεδομένη και υπάρχει κίνδυνος να συνεχίσει να αναπαράγεται.
Κοιτάζω με σκεπτικισμό όλο αυτό το σκηνικό, μέσα από το πρίσμα και υπό το βάρος των τεράστιων προσωπικών, με καθαρά πολιτικό, κοινωνικό, ταξικό πρόσημο, προβλημάτων, μέσα από το πρίσμα μιας κατεστραμμένης ζωής. Κοιτάζω όλο αυτό το πλήθος και μέσα του αναγνωρίζω μερικούς από τους θύτες μου. Βολεμένα κομματόσκυλα και παρατρεχάμενους από κάθε παράταξη, κληρονόμους προνομίων και πλούτου βγαλμένου από τον μακροχρόνιο παραγκωνισμό και την εξαπάτηση του πιο αδύναμου. Όλα αυτά δεν αρέσουν, χαλάνε μια βολική, ιδανική εικόνα επαναστατικότητας και ριζοσπαστικοποίησης, κατάλληλη για να πουλιέται εύκολο εμπόρευμα προς πολιτική κατανάλωση.
