σεξουαλική διαπαιδαγώγηση (sex education)

Οι γονείς μου ποτέ δεν μου είπαν τίποτα περί σεξουαλικών επαφών, όμως ήταν οι ίδιοι άνθρωποι θα έλεγα ελεύθεροι, χωρίς στρεβλώσεις ως προς την αντίληψη του σώματός τους, χωρίς κόμπλεξ. Όταν ήμουνα παιδί θυμάμαι στο σπίτι κάτι βιβλιαράκια με ανοιγόμενες εικόνες, όπως σε κάτι παραμύθια που, καθώς γυρίζεις τη σελίδα, υψώνεται τρισδιάστατα μια φιγούρα που παριστάνει ένα πρόσωπο ή ένα τοπίο, ένα σπίτι, ένα ζωάκι, οτιδήποτε. Θυμάμαι λοιπόν μια σειρά  βιβλίων που ήταν για άλλη ηλικία ο κάθε τόμος, πχ 5-7 ετών, 7-9, κάτι τέτοιο. Τα είχαμε εκεί, στη βιβλιοθήκη και κάποια στιγμή προφανώς τα είχα ξεφυλλίσει. Μέσα είχανε ζωγραφιές με το ανθρώπινο σώμα, του αγοριού και του κοριτσιού, την ανατομία των δύο φύλων με απλοποιημένα σκίτσα.

Ύστερα θυμάμαι παιδικά παιχνίδια, το καλοκαίρι που πηγαίναμε στην εξοχή, όχι στην πόλη. Εκεί στην παρέα ήμασταν κορίτσια κι αγόρια και κάποτε είπαμε σε ένα αγοράκι να μας δείξει πώς είναι το δικό του το πουλάκι, μιλάμε για ηλικίες περίπου 6 χρονών, κάπου εκεί, όσο μπορώ να θυμηθώ. Ήταν κάτι που είχε γίνει από καθαρή περιέργεια και μας φαινόταν σαν παιχνίδι. Νομίζω πως το επαναλάβαμε κι άλλη φορά κρυμμένοι πίσω από ένα θάμνο ώσπου μας ανακάλυψε μια μαμά και έκανε θέμα.

Στη συνέχεια η συνειδητοποίηση του σώματός μου φιλτραρίστηκε και μέσα από τις κυρίαρχες εικόνες των media, την τηλεόραση, τα κοριτσίστικα παιχνίδια, τη μπάρμπι, τα περιοδικά που μας δείχνανε διάφορες σταρ και στάρλετ αλλά και τις συνομήλικες που και εκείνες βίωναν το μεγάλωμα τους φιλτραρισμένο μέσα από οικογενειακές επιρροές, τις κυρίαρχες εικόνες και άλλα προσωπικά βιώματα.

Μια μέρα στο δημοτικό σχολείο, όπου είχε αρχίσει ήδη ο διαχωρισμός σε παρέες αγοριών και κοριτσιών, είχαμε μαζευτεί σε πηγαδάκι τα κορίτσια. Κάποιες έφεραν τη συζήτηση για το στήθος: Μεγάλο, μικρό, νούμερο σουτιέν και διάφορα άλλα τέτοια. Εγώ, επειδή ήμουνα πολύ ντροπαλό παιδί, δεν συμμετείχα ενεργά, μόνο άκουγα και μου φαινόταν οτι αυτή η συζήτηση δεν ήταν και ότι το καλύτερο, γιατί περιείχε αξιολογήσεις. Μικρό στήθος ήταν “κακό”, μεγάλο ήταν πιο ελκυστικό για τα αγόρια, κάτι τέτοιο απέπνεε το ύφος της συζήτησης. Άλλες είχαν αναπτυχθεί ήδη περισσότερο, άλλες δείχνανε ακόμα πιο πολύ σαν παιδάκια, μια είχε ήδη ξεμοναχιαστεί στις τουαλέτες με τον καλύτερο μαθητή. Ανταγωνισμοί και επίδειξη.

Ύστερα στο Λύκειο τα αγόρια ήταν πιο επίμονα για την επαφή. Μια μέρα θυμάμαι ένας συμμαθητής με ρώτησε εν ψυχρώ μέσα στην τάξη αν έχω κάνει έρωτα. Σήμερα, όλα αυτά φαίνονται αστεία αλλά τότε που ακόμα δεν έχει κανείς πολλά βιώματα, μετράνε περισσότερο οι μικρές λεπτομέρειες. Στην τάξη είχαμε ένα κορίτσι με πολύ μεγάλο στήθος. Οι συμμαθητές κάνανε διάφορα σχόλια γι αυτό. Ένας καθηγητής καθότανε σε τέτοια θέση ώστε να μπορεί βλέπει τα πόδια κάποιων μαθητριών που φορούσαν πιο κοντή φούστα. Μικρά μικρά μηνύματα που παίρνει ένας έφηβος από την καθημερινότητά του και που συχνά δεν είναι και τα καλύτερα.

Κοντά στην ενηλικίωση πώς θα έρθει η πρώτη επαφή, είναι σημαντικό. Μια κοπέλα που ήξερα είχε μια τραυματική πρώτη επαφή μέσα σε ένα αυτοκίνητο από την οποία ίσως και να προέκυψε μια εγκυμοσύνη που διακόπηκε. Για δεκαετίες μετά αυτή η γυναίκα, παρά το ότι παντρεύτηκε, δεν είχε τη δυνατότητα οργασμού και ξεκίνησε θεραπεία. Άλλες ήτανε τυχερές, είχανε πρώτες επαφές μέσα σε μια ολοκληρωμένη, τρυφερή σχέση αλληλοσεβασμού, είτε αυτή κράτησε στο χρόνο είτε όχι.

Κατά τη γνώμη μου και θεωρώντας τον εαυτό μου ένα σχετικά υγιές άτομο ως προς αυτό το ζήτημα, δεν χρειαζόμαστε σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, πέρα από στοιχειώδεις γνώσεις ανατομίας, του τρόπου αναπαραγωγής, των ασθενειών και των κινδύνων, αλλά χρειαζόμαστε άλλου είδους ανθρώπινες σχέσεις συνολικά, χρειαζόμαστε μια κυρίαρχη κουλτούρα αξιοπρέπειας και σεβασμού και όχι ανθρωποφαγίας. Γιατί εκεί εμπίπτουν και οι κάθε είδους κακοποιήσεις, είτε του άλλου είτε και του ίδιου του εαυτού.

Αναρτήθηκε από Κεράσια και Κρίνοι

picts fm iloveithaki