Γράφει ο Δημήτρης Ντόντης , μαθητής Α΄Λυκείου
Ο ρόλος τον μαθητικών παρελάσεων είναι εμείς οι μαθητές να τιμήσουμε τους ήρωες του έθνους μας οι οποίοι δώσανε την ζωή τους πολεμώντας για την ελευθερία και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Πως όμως τους τιμούμε όταν οι μισοί από εμάς δεν ξέρουν καλά καλά τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου και τι στις 25 Μαρτίου ;
Η παρέλαση αποτελεί κατά την γνώμη μου ένα αυταρχικής νοοτροπίας έθιμο με χαρακτήρα στρατιωτικής εκπαίδευσης. Η παρέλαση δεν ενισχύει το εθνικό μας φρόνημα αλλά αντίθετα προωθεί
α) Διαχωρισμούς-διακρίσεις: αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω (ξεκάθαρα σεξιστικό), αλλά και ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω (ολοφάνερα ακατανόητο). Και κυρίως «άξιοι/ες» (συνήθως οι καλύτεροι παπαγάλοι) ξεχωριστά και οι «κοινοί θνητοί» πίσω. Μάλιστα η εξάδα των άριστων μαθητών μόνο πηγαίνει συνήθως στη Δοξολογία και πάντα μπροστά και ξεκομμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό ‘όχλο’. Εδώ επίσης, συναντάμε και το τεράστιο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες και ειδικές ανάγκες. Η εγκύκλιος που επιτρέπει και τη συμμετοχή ανάπηρων στην παρέλαση περιορίζεται στους σημαιοφόρους και αποτελεί προφανώς επικοινωνιακό κόλπο, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί, αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα «παρελαύνοντα τμήματα» δεν σέβονται καθόλου τις ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.
β) Μιλιταριστικά στοιχεία – στρατιωτική εκπαίδευση: Όλοι περπατάμε με το ίδιο βήμα, μετά από ατελείωτες ώρες εξάσκησης που μετατρέπει το σχολείο σε τσίρκο. Για να μπορούμε να «στοιχιζόμαστε» βλέποντας μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας και να «ζυγιζόμαστε» ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας και εντέλει να κινούμαστε σαν ρομποτάκια με το ρυθμό που επιβάλλει η σφυρίχτρα ή το «ένα στο αριστερό». Ακούμε ακόμα παράλληλα στρατιωτικά εμβατήρια (ή αλλιώς την κακοποίηση της μουσικής).
γ) ομοιομορφία-μαζικοποίηση Συνδέεται και με τον βηματισμό που ανέφερα πριν αλλά φυσικά και με την ομοιομορφία στην εμφάνιση μας , την πιο ορατή προσπάθεια υποταγής του ατόμου στη μαζική ομοιομορφία του συνόλου.
δ) Υποβιβασμός του πολίτη σε υποταγμένο «υπήκοο»: Ποιος επιλέγει αυτούς τους και καλά επίσημους που στέκονται κάθε φορά στην εξέδρα επιθεωρώντας με βλοσυρό βλέμμα τους «υπηκόους» τους, καθώς αυτοί τους «αποδίδουν τιμές» (γιατί άραγε;) στρέφοντας το κεφάλι τους δεξιά. Εμένα προσωπικά μου θυμίζουν στρατιωτικές παρελάσεις της ναζιστικής Γερμανίας οπού ο Χίτλερ επιθεωρούσε τους στρατιώτες του.
Ο αποκλεισμός και οι διακρίσεις, ο μιλιταρισμός και η ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας δεν έχουν προφανώς καμιά σχέση με την κατάκτηση της ιστορικής γνώσης και την κριτική προσέγγιση της ιστορίας από εμάς τους μαθητές.
Αν κάτι πρέπει να διδασκόμαστε από τον Β παγκόσμιο πόλεμο αυτό είναι :
«Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός στη γη»
