Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας
Σας παρουσιάζω σήμερα μια από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες δρόμου.
Πριν από (αρκετά…) χρόνια περνάω από το Σύνταγμα και τους βλέπω.
Στην αρχή μου τράβηξαν την προσοχή τα έντονα κόκκινα μαλλιά της γυναίκας. Μετά η αποξένωση. Όσο περιδιάβαζα το Σύνταγμα για φωτογραφικά θέματα δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Έμειναν αμίλητοι καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Δεν γνωρίστηκαν ποτέ μεταξύ τους. Η εικόνα αυτή μου φάνηκε εξαιρετική απεικόνιση της μοναξιάς και της απομόνωσης μεταξύ των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις. Αυτός είναι ο λόγος που τράβηξα τη φωτογραφία.
Μετά μου ήρθε στο νου η φαρμακερή αναφορά στον Γουίλλιαμ Μπαροουζ από τον Νόρμαν Μαίηλερ:
«Μοιάζει με αγρότη του Βερμόντ που είναι παντρεμένος με τη γυναίκα του για εξήντα χρόνια, και τη μέρα που εκείνη πεθαίνει κάποιος του λέει “φαντάζομαι πως θα σου λείψει πολύ”, κι αυτός απαντά, “όχι, την έβρισκα πάντοτε αντιπαθητική”».
Επομένως, η αποξένωση δεν αφορά τους ανθρώπους που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Πιο αβάστακτη και καταπιεστική είναι μεταξύ ζευγαριών που έχουν πάψει από χρόνια να επικοινωνούν με οποιονδήποτε τρόπο.
Γι’ αυτό και η προειδοποίηση του Γκαίτε προς την Μαντάμ ντε Στάελ διατηρεί την (τραγική) αλήθεια της:
«Πρόσεξε: ό,τι επιθυμήσεις στα νιάτα σου, θα αναγκαστείς να το υπομείνεις είκοσι χρόνια αργότερα».
http://left.gr
One Comment
aris
Αποξένωση.
Εκειό που δεν έχω καταλάβει είναι πως ένας πραγματικός άντρας μπορεί να έχει τις ίδιες απόψεις με μια γυναίκα και να τη «βρίσκει» πνευματικά μαζί της εσαεί!
Αφού η γυναίκα ψάχνει πως γίνεται καλύτερα η αλιάδα και ο άντρας πως θα στερεωθεί καλύτερα το πορτόνι!
Είναι ένα πρόβλημα που λύση δεν έχει και τα υπόλοιπα είναι λόγια τση παρηγοριάς!
Η γυναίκα άκρη δεν έχει, ανεμόμυλος το μυαλό της. Για παρακολούθησέ τσι μέσα στο σούπερ μάρκετ. Άλλη μάρκα σαμπουάν τη μία φορά, άλλη την άλλη αγοράζουν.
Τρεις ώρες για να διαλέξουν! Ο άντρας πάει παίρνει ένα χωρίς ψάξιμο και φεύγει σε μισό λεφτό.
Το μόνο που γλυτώνει τη περίπτωση είναι ένα δύο κοινά ενδιαφέροντα ώστε να δένει κάπου – κάπου αυτή η σχέση.
Τώρα άμα έχει τα ίδια ακριβώς ενδιαφέροντα με σένα δεν θα είναι ακριβώς η γυναίκα που σ΄ αρέσει, αφού εσύ γυναίκα ψάχνεις όχι άντρα.
Τη καλύτερη σχέση πετυχαίνουνε οι κάπως γυναικωτοί, ή οι μακάκες γιατί κάνουνε και αυτοί τρείς ώρες για να διαλέξουνε σαμπουάν και χτυπάνε στο γουδί το σκόρδο για την αλιάδα αν όχι και την αλιάδα, ενώ η μαντάμ φουμάρει. Κάποιοι μακάκες τώρα κάνουνε το μακάκα γιατί είναι προικοθήρες, αυτή είναι μια περίπτωση που ακόμα εξερευνώ, αν και ήδη έχω διαπιστώσει ότι στα γεράματα αρχίζουν να φανερώνουνε το πρήξιμο των πριν χρόνων, γιατί έχουνε κλατάρει και τσου πονάνε.
Και εκειό που φιλοσοφώ τώρα γιατί μου είχε ξεφύγει αυτό του Γκαίτε, «ό,τι επιθυμήσεις στα νιάτα σου, θα αναγκαστείς να το υπομείνεις είκοσι χρόνια αργότερα», ακριβώς που το πάει ο μεγάλος ότι δηλαδή το υπομένεις είκοσι χρόνια και μετά πάπαλα, το γράφεις εκεί που δε μπορώ να γράψω?
Σα καλό μου φαίνεται!
Άντε να ψάξω όμως για αόρατη μελάνη γιατί μετά καήκαμε! Χα χα χα χα χα.
Αοράτως λοιπόνε, αοράτως, είναι στο μόνο που θα μοιάσω με τσι γυναίκες.
Άλλωστε κανένα πρόβλημα, από την αρχή αποδέχτηκα 2 – 3 κοινές λογικές…
Και μάλλον είναι η σπουδαιότερη.
Γκαίτε σωτήρα μου!!!
Χουά χα χα χα χα χα χα χα.