Και φτάνεις κάποια στιγμή στο σημείο που ανακαλύπτεις…
..πως η θάλασσα στην οποία κολυμπάς βαθαίνει κι εσύ πνίγεσαι..
πως παρακαλάς κάθε βράδυ να κατέβει ο από μηχανής θεός να δώσει τη λύση στον ήρωα που πρωταγωνιστεί στο σενάριο της ζωής σου..
του Νίκου Καζαντζάκη “ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟN ΓΚΡΕΚΟ”.
Είναι μέρος απ το διάλογο του συγγραφέα με έναν γέρο μοναχό του όρους Σινά που είχε επισκεφθεί κάποτε. Αρκετά διδακτικός διάλογος θα λεγα:
– Ξέρεις , είπε υπάρχει μια αίρεση που λέγεται : <<Πάντοτε όρθιος!>>
Ανήκω στην αίρεση αυτή χρόνια τώρα, από μικρός.
-Εγώ, γέροντα, αποκρίθηκα , ανήκω σε μια άλλη αίρεση: <<Πάντοτε ανήσυχος!>> Από μικρός παλεύω.
– Παλεύεις με ποιον;
Δίστασα , ξάφνου με κυρίεψε φόβος.
– Με ποιον; ξαναρώτησε ο καλόγερος. Χαμήλωσε τη φωνή, έσκυψε:
-Με το Θεό;
– Ναι.
Ο γέρος κάρφωσε απάνω μου τα μάτια , δε μίλησε.
– Μπας κι είναι αυτό αρρώστια γέροντα; Πως να γιάνω;
-Ποτέ να μη γιάνεις!
Σήκωσε ψηλά το χέρι του , σαν να με βλογούσε , σαν να με καταριόταν.
– Αλίμονο σου αν είχες να παλεύεις με ίσο σου ή με κατώτερο σου, αλίμονο σου αν γιατρευτείς από την αρρώστια αυτή! Σώπασε, και σε λίγο:
– Εδώ στην έρημο , είπε , μας έρχονται συχνά πειρασμοί, ένας αλλόκοτος πειρασμός ήρθε μια νύχτα στον ύπνο μου. Σαν να` μουν, λέει, μεγάλος σοφός στην Ιερουσαλήμ, γιάτρευα πολλές αρρώστιες , μα προπάντων έβγαζα τα δαιμόνια από τους δαιμονιζόμενους, κι έρχονταν από όλα τα μέρη της Παλαιστίνης και μου` φερναν αρρώστους.
Όπου μια μέρα κατέφθασε από τη Ναζαρέτ η Μαρία του Ιωσήφ κι έφερε μαζί της το δωδεκαετή Ιησού. Έπεσε στα πόδια μου:
>>- Λυπήσου με, ξακουστέ σοφέ, φώναζε κι έκλαιγε, θεράπευσε το γιο μου, εχει μέσα του πολλά δαιμόνια.
>> Έβγαλα έξω τους γονείς , απόμεινα με τον Ιησού.
>>- Τι έχεις παιδί μου; τον ρώτησα και του χάιδευα το χέρι, που πονάς;
>>- Εδώ, εδώ… αποκρίθηκε και μου `δειξε την καρδιά του.
>>- Τι έχεις;
>>- Δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ να φάω, μήτε να δουλέψω, γυρίζω στους δρόμους και παλεύω.
>>- Με ποιον παλεύεις;
>>- Με ποιον άλλο θες να παλεύω; Με το Θεό.
>> Τον κράτησα ένα μήνα κοντά μου, του μιλούσα ήσυχα ήσυχα, του `δινα βοτάνια να κοιμηθεί, τον έβαλα δίπλα σε έναν μαραγκό να μάθει την τέχνη, βγαίναμε μαζί περίπατο και του μιλούσα για το Θεό, σαν να `ταν φίλος μας, γείτονας κι έρχεται το δειλινό και καθίζει μαζί μας στο κατώφλι και κουβεντιάζουμε.
Όχι μεγάλες και δύσκολες κουβέντες, για τον καιρό μιλούσαμε, για τα σπαρτά , για τ` αμπέλια, για τις κοπέλες που πάνε στη βρύση…
>> Μετά ένα μήνα, ο Ιησούς θεραπεύτηκε ολότελα, δεν πάλευε πια με τον Θεό, έγινε άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους, έφυγε για τη Γαλιλαία , κι έμαθα αργότερα πως έγινε καλός μαραγκός , ο καλύτερος μαραγκός της Ναζαρέτ.
Ο καλόγερος με κοίταζε:
-Κατάλαβες; μου `πε , “θεραπεύτηκε” ο Ιησούς , δεν έσωσε τον κόσμο, έγινε ο καλύτερος μαραγκός της Ναζαρέτ! Τι θα πει λοιπόν αρρώστια; τι θα πει υγεία; Παράτα τα! Ας αλλάξουμε κουβέντα!
ας γίνουμε…οι καλύτεροι ”μαραγκοί” της πόλης (ειρωνικό)!!!ίσως η κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά κρύβει μέσα της ένα μικρό θεό…
http://zalades1234.pblogs.gr
