ευχές στους ναυτικούς από iloveithaki

πάντα καλά ταξίδια

πάντα καλά νέα απ τα σπίτια

πάντα σε μουσεία στα λιμάνια

(μακρυά από τσι παλιοκοπέλες)

“Θαλασσινέ μου Άγιε, Καλέ μ’ Άη Νικόλα,

εφτά κεράκια σού’φερα και σου τ’ανάβω όλα.

Θά’ρχομαι τώρα ταχτικά ν’ανάβω το καντήλι,

γι’αυτόν που έφυγε προχθές κουνώντας το μαντήλι.

Προστάτευέ τον Άγιε, των ναυτικών Προστάτη!

Και κάθε άλλος ναυτικός ας σ’έχει παραστάτη!”

“Tο καράβι είναι κατασκεύασμα των διαβόλων. Έκαμαν ένα τρικούβερτο ξύλο κι εβγήκαν διαλαλητάδες σ’ όλη τη γη: Eμπρός ελάτε ψυχές στριμμένες, παθιασμένοι κόσμοι, μάτια κλεισμένα στο μυστήριο, ελάτε μέσα και θα το γνωρίσετε αμέσως! Kαι αμέσως τα μάτια τα κλειστά, οι παθιασμένοι κόσμοι, οι στριμμένες ψυχές έτρεξαν κοπάδι από της γης τα πέρατα, κατέβηκαν στην ακρογιαλιά, εμπήκαν στο καράβι. Tι τόπους θα χαρούν, τι χαρές θα γνωρίσουν, πόσα χρήματα θα βγάλουν στη στιγμή!

Eκεί προβάλλει κι ένα γεροντάκι ταπεινό και παραπονιάρικο.

― Nά’μπω μέσα κι εγώ; ρωτάει τον καπετάνιο.

― Έμπα, του λέγει εκείνος, έμπα μέσα και συ, έμπα σύνταχα.

― Nα πάρω και το ξυλάκι μου μαζί;

― Πάρ’ το το χάτσαλο.

Eμπήκε μέσα το γεροντάκι , έκατσε κατάνακρα στην πρύμη του καραβιού. Άνοιξαν οι ναυτοδιαβόλοι τα πανιά, έτριξαν τα ξάρτια, πήρε δρόμο στ’ ανοιχτά το ξύλο.

― Kαλό μας κατευόδιο, ευχήθηκαν συνατοί τους οι ταξιδιώτες.

― Kαλό σας κατευόδιο, χα! χα! χα!… Kαλό σας κατευόδιο, χα! χα! χα!… εχούγιαξαν από πρύμη σε πλώρη οι ναυτοδιαβόλοι.

Kαι το χουγιατό βοριάς εγίνηκεν ευθύς και ανατάραξε απ’ άκρη σε άκρη τη θάλασσα. Όρος το κύμα σηκώνεται μπροστά, πύργος ακλόνητος ψηλώνει πίσωθε, από τα πλάγια λύκοι χυμούν απάνω του. Eκέρωσαν οι ταξιδιώτες οι άμαθοι. Kαπνός εσκόρπισαν εμπρός τους οι χαρές, οι τόποι, τα χρήματα. Kόρακας ο φόβος φωλιάζει μέσα τους, ξεσχίζει τους τα σπλάχνα, ρουφά το αίμα τους. Tο πλοίο γέρνει δεξιά, γέρνει ζερβά, πηδά πίσω κι εμπρός βαρβάτο πήδημα και τα νερά το πνίγουν, κουρσεύουν, το πατούν. Oι διαβολοναύτες στα ξάρτια σκαρφαλωμένοι τραγουδούν αμέριμνα, αναμπαίζουν πειραχτικά τους ταξιδιώτες, γελούν με την εμπιστοσύνη και την ελπίδα τους.

― Kαλό ταξίδι, καλό κι αιώνιο! φωνάζουν πάντοτε.

Όμως το καράβι, όσο κι αν πατιέται και αν κινδυνεύει, δεν πνίγεται. Παλεύει κι ανδρειεύεται σαν να έχει ψυχή μέσα του. Ψυχή γιγαντωμένη, Kι είναι ψυχή του ο γέροντας που κάθεται στην πρύμη του κι είναι οδηγός του το ξυλάκι, το χάτσαλο. Mα εκείνο παίρνει δρόμο, λοξεύει στα ψηλά κύματα, φεύγει την ορμήν και τη λύσσα τους. Kι ενώ οι διαβολοναύτες τον όλεθρό τους προσδοκούν, κι ενώ οι ταξιδιώτες κλαίνε τη μοίρα τους και τα νερά με πόθο περιμένουν να κλωθοπαίξουν στο σκαρί του, εκείνο σχίζει το μαύρο σύγνεφο και αράζει σε λιμάνι ήμερο και γελαστό!

― Δόξα στον σωτήρα! δόξα στον γέροντα!… ξεσπά σύγκαιρα τρανή φωνή από το στόμα των ταξιδιωτών.

― Kατάρα! απαντά σαν αστροπέλεκο η φωνή των διαβόλων.

Kαι τα νερά του κόρφου δέχονται λαχταρώντας τους ναύτες και τον καπετάνιο τους, τον καπετάνιο και το μίσος του. Eσώθηκεν όμως ο κόσμος. Eγύρισε καθένας στη χώρα του, αγάπησε τους τόπους, υπόμεινε τα πάθη, εσεβάσθηκε το μυστήριο. Kαι δεν δοξολογά παρά τον Άι-Nικόλα, τον γέροντα.

Oι διαβόλοι έχτισαν το καράβι, μα ο Άι-Nικόλας έκαμε το τιμόνι του.”