άρης σκιαδόπουλος
ημερόδρομος | 3 γενάρη 2015, 22:59
Θα τα ΄μαθες πατέρα. Δεν μπορεί. Ενηλικιώθηκα μέσα από τα λάθη μου. Είμαι κοντά εξήντα πέντε κι ο γιατρός μου συνέστησε να βγαίνω που και που στην αλάνα. Κι είπα να βγω, γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει πατέρα…
Οι αξίες μας, με καλούν και πάλι στο στίβο του αγώνα, για να σηκώσω το μεγάλο φορτίο. Για μια μεταπελατειακή Ελλάδα, μιας και τους πελάτες μας τους ικανοποίησα – και με το παραπάνω – όσο ήμουν πρωθυπουργός.
Τα ΄μαθες πατέρα; Συμφωνεί κι η μαμά. Φαντάζομαι ότι εσύ μπορεί να έχεις κάποιες επιφυλάξεις αλλά, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν συμφωνούσατε με τη μαμά. Αυτό ήταν το μεγάλο δράμα που αντιμετώπισα σα νέος, όταν κάτω από το δριμύ ψύχος ήμουν υποχρεωμένος, τότε στην εξορία, να δουλεύω πηλοφόρι για να φέρω ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι μας. Και ποτέ δεν θα ξεχάσω πατέρα, πόσο με πλήγωσες, όταν έμπλεξες με κείνη την αεροσυνοδό και στη συνέχεια τραυμάτισες το Κίνημα με Κοσκωτάδες, με τα εξοπλιστικά, κι΄ άσε… δε θέλω να θυμάμαι.
Ο μόνος που. εκτίμησε ίσως τις ικανότητές μου, ήταν ο Σημίτης. Ο πνευματικός μου πατέρας, πρότυπο ηγέτη. Με κείνον, τον ικανότατο σύμβουλο, τον Τσουκάτο, έναν αδάμαντα της πολιτικής, που πάντα έβρισκε τρόπο να διατηρεί την οικονομική ευρωστία του Κινήματος…
Τα ‘μαθες πατέρα; Σε τι χέρια έπεσε το ΠΑΣΟΚ; Στα χέρια του δικηγορίσκου που κατέβασες από τη Θεσσαλονίκη να σου προσφέρει τις νομικές του συμβουλές για την υπόθεση Κοσκωτά. Ναι, τότε που εσύ ήθελες ν΄ αλλάξεις την Ελλάδα, αλλά δε σ΄ άφηναν οι μεγάλες δυνάμεις…
Στο παρασκήνιο εξύφαιναν σατανικές συνωμοσίες, πότε με γκόμενες αεροσυνοδούς, άλλοτε συκοφαντώντας σε για κείνη τη βίλα, στην Εκάλη, την οποία είναι γνωστό ότι έχτισες με χρήματα που σου δάνεισε ο συχωρεμένος ο Κατσιφάρας…
Ο Βενιζέλος, λοιπόν πατέρα, …πρόεδρος τού Κινήματος!!! Αν είναι δυνατόν!! Θα τρίζουν τα κόκαλα του ανένδοτου παππού!!
Μ΄ εξανάγκασε πατέρα να του παραδώσω το Κόμμα σε μια στιγμή αδιαθεσίας μου. Ήταν η μέρα πού παρά τις συστάσεις των ιατρών δεν είχα πάρει τα χάπια μου. Εγώ όμως του παρέδωσα ένα Κόμμα κοτζάμ εφτά όροφοι, στη Χαριλάου Τρικούπη, με τα γυμναστήρια του, τα τζακούζι του, της Παναγιάς τα μάτια εκεί μέσα, κι΄ αυτός το κατάντησε γιαπί…
Τα ΄μαθες πατέρα; Πάνω που είχα στήσει την αειφόρο ανάπτυξη κι΄ ονειρευόμουνα μέχρι τον τελευταίο βοσκό στον Πάρνωνα με ένα i phone στo χέρι, νάχει πρόσβαση στη λαϊκή βάση μέσω Skype, μούκατσε η κρίση, που οφειλόταν στην κακοδιαχείριση όλων των προηγούμενων. Και, ως άλλος μόσχος σιτευτός, οδηγήθηκα στό θυσιαστήριο. Γιατί πατέρα; Επειδή, άκουσον- άκουσον, έβαλα λέει τη χώρα στό μνημόνιο. Δηλαδή τι να ΄κανα, αφού βρέθηκα ταπί και ψύχραιμος;
Δεν περίμενα όμως ποτέ τόση απελπισία. Και προπάντων δεν πίστευα ότι οι επερχόμενοι θάτανε τόσο άχρηστοι. Και για νάμαι εντάξει με την οικογενειακή μας παράδοση, την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια, κι΄ άφησα το χοντρό να φάει τα σκατά. Κι όπως καταλαβαίνεις τάκανε σκατά…
Τα ΄μαθες πατέρα; Τώρα αποφάσισα να κάνω δικό μου Κόμμα. Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Δηλαδή, δεν ξέρω πως το εννοεί ο Μαρξ, εγώ όμως δίνω μια ΝΕΑ διάσταση στους Σοσιαλιστές. Θάναι και Δημοκράτες. Με ποιο σκεπτικό; Απλά, αν δεν μας κάτσει ο Σοσιαλισμός, θα το γυρίσουμε στη… Δημοκρατία. Καλό! Ε, πατέρα;
Διότι πρέπει να σου εξομολογηθώ και κάτι ακόμα: Πάνω πού ήμουνα έτοιμος να κάνω ριζικές αλλαγές, μου ήρθε στο δόξα πατρί η κρίση. Παρά ταύτα, συγκρούστηκα με το σύστημα κι έκανα τα πρώτα βήματα, έστω και με τη κρίση. Με πολεμήσανε όμως σκληρά τα συμφέροντα ώστε να μην ολοκληρώσω το όραμά μου. Εξ ου, και η αειφόρος ανάπτυξη απέτυχε.
Τώρα πατέρα καλούμαι να ανακόψω την πορεία οπισθοδρόμησης. Γι αυτό, πήρα τη δύσκολη απόφαση να ξεκινήσω την προσπάθεια για κάτι νέο, για μια τομή. Να σηκώσω το βάρος του αγώνα για να αναδείξω τις αξίες μας. Να συγκρουστώ με το πελατειακό κατεστημένο, για μια νέα μεταπελατειακή Ελλάδα.
Διότι, έτσι κι αλλιώς, η πελατεία μας δεν πρέπει νάχει και παράπονο, θα πέσει φωτιά και θα την κάψει. Θα μου πεις, αφού τάκανες σκατά, τι ψάχνεις τώρα; Πατέρα,έχω συνηθίσει και στα σκατά, γι αυτό τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει…
Και, δεν ξέρω αν τόμαθες κι αυτό. Την ώρα που εγώ ήμουνα στό βήμα κι έλεγα όλα αυτά, ένας από το ακροατήριο έπεσε σέκος. Τον ανέλαβε όμως ένας γιατρός. Είχαμε κάμποσους γιατρούς στό ακροατήριο, γιατί είχαμε προβλέψει το ενδεχόμενο να πάθουν κάποιοι ταμπλά. Γι αυτό και με το πρώτο κρούσμα σταμάτησα αμέσως. Είπα ένα «πάμε», κι αυτό ήταν.
Πάμε λοιπόν. Από μαλακία σε μαλακία. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα πείθονται. Αυτός ο τόπος έχει παράδοση. Βεβαιωμένο από στατιστικές.
