tvxs | 15:00 | 04 Ιαν. 2015
Θέμης Τζήμας
Αυτό που αποκαλείται- σε ό,τι αφορά τα κόμματα που το απαρτίζουν- “κέντρο” ή λόγω της επιρροής της μεταπολίτευσης “κεντροαριστερά” αναδεικνύεται εδώ και καιρό αλλά ιδίως στο τελευταίο διάστημα σε βούρκο.
Το “ΠΑΣΟΚ”, απαξιωμένο, διαλυμένο, εχθρικό προς οτιδήποτε το ίδιο διεκήρυσσε και αποπειράθηκε να είναι ιστορικά, προσάρτημα της δεξιάς και μάλιστα αυτής του Σαμαρά επιβιώνει εδώ και καιρό μόνο ως μηχανισμός και ως πλατφόρμα συμμετοχής μιας κλίκας στελεχών στην άσκηση της κυβερνητικής και κρατικής εξουσίας.
Το κόμμα Παπανδρέου, κόμμα δηλαδή των συνενόχων και συμμετόχων της ίδιας πολιτικής που ασκεί η νυν κυβέρνηση, την όποια άλλωστε μέχρι τέλους υποστήριξαν τα μέλη του και ο επικεφαλής του, πέρα από μνημονιακό ανάχωμα προσανατολισμένο στις ανάγκες του ξένου παράγοντα στον ίδιο βαθμό με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μνημείο καιροσκοπισμού: το κόμμα αυτό, ενώ πρεσβεύει την ίδια πολιτική με το “ΠΑΣΟΚ”, το οποίο άλλωστε πέρασε στην ηγεσία Βενιζέλου μόνο χάρη στο Γ. Παπανδρέου, δημιουργείται προκειμένου να στεγάσει τις φιλοδοξίες του προέδρου του και μιας ομάδας στελεχών, τα οποία αναζητούν επίσης το δικό τους δρόμο προς την κυβερνητική εξουσία.
Το “ΠΟΤΑΜΙ” το κατεξοχήν δημιούργημα των καναλαρχών, πίσω από το μανδύα του κοινότοπου τίποτα συνιστά μαζί με τη Χρυσή Αυγή τη χυδαιότερη επίθεση σε βάρος της δημοκρατικής πολιτικής διαδικασίας, προς όφελος της χειραγώγησης και του αποπροσανατολισμού από ένα άθυρμα διασημοτήτων και στελεχών με σημαία ευκαιρίας.
Ο βούρκος του κέντρου τον οποίο ανακατεύει η οικονομική ολιγαρχία δίνει σε αυτές τις εκλογές τη μάχη του ρυθμιστή. Αν τα τρία κόμματα, μετά την κατάρρευση της ΔΗΜΑΡ μπούνε στη Βουλή και μάλιστα με καλά ποσοστά θα προσπαθήσουν πρώτα να περάσουν ένα ακόμα πιο στενό, “δεξιό χαλινάρι” στο ΣΥΡΙΖΑ σε συνάφεια με την ούτως ή άλλως κατά βάση συστημική, κεντρική του γραμμή και έπειτα θα προσπαθήσουν να καταστούν σημεία αναφοράς για την ανασυγκρότηση ενός κεντρώου κόμματος αλά Ένωση Κέντρου.
Ένα τέτοιο κόμμα μέσα από τον επιφανειακά αντιδεξιό λόγο θα μπορούσε να περιθωριοποιήσει τις πραγματικά προοδευτικές και αριστερές- σοσιαλιστικές και άλλες- δυνάμεις αφενός και αφετέρου να διασφαλίσει μέσα από ένα κίβδηλο δίπολο την εξακολούθηση της πολιτικής της νεοαποικιακής δέσμευσης της χώρας και του λαού.
Πίσω λοιπόν από τις προσωπικές αντιπαραθέσεις των στελεχών των παραπάνω κομμάτων δεν κρύβονται παρά οι ίδιες πολιτικές και οι ίδιοι εντολείς του οικονομικού παρασκηνίου. Θα ήταν ευχής έργον η εκλογική συντριβή και η απόρριψη όλων αυτών των συστημικών και καθεστωτικών κατασκευασμάτων. Επιπλέον δε, αναδεικνύεται ως ακόμα κρισιμότερη η είσοδος στη Βουλή δύναμης στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, όχι του απομονωτισμού του ΚΚΕ αλλά που με μια ώριμη στάση θα μπορεί να θέτει απέναντι στις αντιφάσεις της κεντρικής γραμμής της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης, τις δυνατότητες ενός λαϊκό- απελευθερωτικού προγράμματος ανασυγκρότησης της οικονομίας και αποκατάστασης της λαϊκής κυριαρχίας.
