Αυτή την ιστορική στιγμή στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι πρωτοφανές το οποίο δεν έχει ξανασυμβεί ούτε εδώ ούτε και σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, εκτός της Ιταλίας τη δεκαετία του ’70 που τα ποσοστά του Ιταλικού ΚΚ είχαν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
Αυτά που ακούγονται από κάποιες αριστερές μεριές είναι τόσο αδιανόητα που σου έρχεται να κόψεις το κεφάλι σου διότι λες, δεν χρειάζομαι εγκέφαλο, ζήτω ο παραλογισμός! Καλά, το ΚΚΕ είναι εκτός συναγωνισμού. Όταν βλέπεις τον Κουτσούμπα αλλά και όλους τους άλλους εκπροσώπους του κόμματος στα πάνελ να καταφέρονται με μένος εναντίον, αποκλειστικά και μόνο, του ΣΥΡΙΖΑ, εντάξει, η επιστήμη – και η τέχνη – σηκώνει τα χέρια ψηλά! Οι άνθρωποι είναι άφταστοι, μόνο στα Χρυσά Βατόμουρα θα έβρισκαν δικαίωση. Απονέμουμε λοιπόν από εδώ το Χρυσό Βατόμουρο της πολιτικής στο ΚΚΕ!
Έχουμε, λοιπόν, ένα κόμμα αριστερό – λιγότερο ή περισσότερο είναι λεπτομέρεια όταν έχει δολοφονηθεί ο μισός ελληνικός πληθυσμός, αλλά αυτό πάλι είναι λεπτομέρεια για κάποιους άλλους…. – το οποίο βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. Ο λαός θέλει αριστερά αυτή την ιστορική στιγμή. Ο λαός, για πρώτη φορά λέει στην αριστερά: σου δίνουμε με την ψήφο μας τα κλειδιά της εξουσίας, ορίστε, εδώ είναι, πάρτα! Και λέει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας, έλα να κάνουμε κυβέρνηση και φυσικά βάλε και τους όρους σου. Μια διαχείριση, τι διάολο, κάπως καλύτερη θα ήταν αν έβαζε όρους και πίεζε από κυβερνητικές θέσεις και το ΚΚΕ. Εξάλλου θα δημιουργούσε και άλλη ψυχολογία και δυναμική στο λαό, όλο το καράβι της κοινωνίας θα έστριβε προς τα αριστερά μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Από εκεί και πέρα, το ΚΚΕ θα μπορούσε να διατηρεί τις θέσεις του κυρίως στα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας, στο δρόμο και να πιέζει μάλιστα από θέση ισχύος, και από τα πάνω και από τα κάτω.
Το σενάριο αυτό αφορά φυσικά ένα άλλο, φανταστικό ΚΚΕ που δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το ΚΚΕ του Χρυσού Βατόμουρου!
Διαβάζω επιπλέον κείμενα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ όπου εμφανίζεται σίγουρη οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει κυβέρνηση στις 25 και το πρόβλημα είναι αν θα υπάρχει αριστερή αντιπολίτευση στις 26 Γενάρη. Δηλαδή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με κάποιο μαγικό τρόπο που δεν μας αποκαλύπει, γνωρίζει οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αυτοδυναμία, ή ότι θα είναι πολύ κοντά στην αυτοδυναμία και ταυτόχρονα γνωρίζει οτι θα έχουν μπει οι ΑΝΕΛ στη Βουλή και θα έχουμε επομένως αντιμνημονιακή κυβέρνηση και το μέλημά της είναι η συγκρότηση του αντιπολιτευτικού, αντιδιαχειριστικού, αντικαπιταλιστικού μετώπου απέναντι στη διαχειριστική εξουσία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ την οποία την εκλέξανε, την ορκίσανε, βάλανε και τους υπουργούς!
Προσωπικά με ξεπερνά αυτή η ηλιθιότητα, η τυφλότητα μάλλον που προέρχεται από την πολύ αυτοαναφορικότητα και από την πολύ μακρά παραμονή σε ρόλους ελάσσονος αντιπολίτευσης. Πρόκειται για εθισμό στην περιθωριακή θέση. Και δεν αναφέρομαι σε έκπτωση στις πολιτικές αλλά σε μια στοιχειωδώς σοβαρή εκτίμηση του τι συμβαίνει παραέξω από τη σέχτα μας. Τι σημαίνει αυτή τη στιγμή για τον ελληνικό λαό να μη βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και να μην σχηματίσει κυβέρνηση, το έχουνε σταθμίσει αυτές οι οργανώσεις; Επίσης το πόσο δύσκολο είναι να επιτευχθεί αυτό έχουν επίγνωση; Τον τρομακτικό πόλεμο που γίνεται σε αυτόν τον μετριοπαθή και υποχωρητικό μερικώς στις θέσεις του – συμφωνώ – ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον βλέπουν; Κάποτε πρέπει να μπορούμε να ιεραρχούμε τα πράγματα, να τα βάζουμε σε μια σειρά. Δεν θέλεις να συμμετάσχεις στη φθοροποιώ και εκφυλιστική διαδικασία της διαχείρισης της εξουσίας; Σωστός! Με γειά σου με χαρά σου! Το τσουβάλιασμα του ΣΥΡΙΖΑ με τους δολοφόνους πού κολλάει; Διότι, το να παίρνεις τόσο ελαφριά το ποιος θα είναι στα υπουργικά πόστα την επαύριο, σημαίνει οτι κάπου κάνεις ένα τέτοιο τσουβάλιασμα.
Πέραν αυτών, είναι και υποκρισία να λες θέλω πολλές ψήφους για να έχω ισχυρό κίνημα. Μα οι εκλογές, όπως σωστά είπε και ο Λαζόπουλος, γίνονται για να σχηματιστεί κυβέρνηση, όχι για να εκλέξουμε ποιος θα πλειοψηφεί στα κινήματα. Έλεος! Θέλετε να καταμετρήστε τις δυνάμεις σας; Βάλτε μια κάλπη στα κατά τόπους γραφεία όπως είχε κάνει ο ΓΑΠ και καλέστε τον κόσμο να σας ψηφίσει. Αφού δεν σας ενδιαφέρει να συμμετάσχετε στο κοινοβούλιο, ή τέλος πάντων δεν θα συμβεί αυτό με τα σημερινά ποσοστά, δεν κοιτάτε να είστε χρήσιμοι στο λαό βοηθώντας να εκλεγεί όντως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μετά να την “πηδήξτε” στην κριτική και τις κινηματικές πρωτοβουλίες;
Θα συμπύκνωνα γενικά αυτή την κατάσταση με την εξής λαϊκή παροιμία: ψωμί δεν έχουμε να φάμε, ραπανάκια για την όρεξη! Διότι αν ξαναβγεί ο Σαμαράς, τι να την κάνουμε την αντικαπιταλιστική αντιπολίτευση, ούτε στοιχειώδη αστική δημοκρατία δεν έχουμε. Στο Πολυτεχνείο φωνάζανε Κάτω η Χούντα, όχι Κάτω ο Καπιταλισμός! Ένα ένα, με τη σειρά παιδιά. Εδώ δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε μια απεργία διαρκείας, και θέλουμε μπαμ και κάτω να ρίξουμε τον καπιταλισμό; Μη λέμε και λόγια του αέρος! Ο μαξιμαλισμός στους στόχους είναι καλό πράγμα στο βαθμό που υπηρετείται από τακτικές και μια στρατηγική που σε πάει στο αύριο μέσα όμως από ένα σήμερα όπου ο λαός δεν θα πεθαίνει από τις κακουχίες και την εξαθλίωση. Όπως έγραψε κάποτε ο Μπογιόπουλος στο Ριζοσπάστη «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ – Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία, υπάρχει μια θεά της επινοητικότητας, η Μήτιδα ή Μήτις. Η Μήτις ήταν, κατά τον Ησίοδο, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος και πρώτη σύζυγος του Δία. Κατά τον Ακουσίλαο, η Μήτις γεννήθηκε μαζί με τον Έρωτα και τον Αιθέρα, από την ένωση του Ερέβους και της Νύχτας, που προήλθαν από το Χάος. Θεωρούνταν θεά της σοφίας και της φρόνησης, ιδιότητες που κληρονόμησε στην κόρη της Αθηνά. Η Μήτιδα ήταν η προσωποποίηση για τους αρχαίους όχι απλά της σοφίας και της φρόνησης αλλά του είδους της πονηριάς και της επαγρύπνησης που εκπροσωπεί από τους ανθρώπους ο Οδυσσέας και από τα ζώα η αλεπού. Εν αντιθέσει με τη Θέμιδα τη δεύτερη σύζυγο του Δία, η Μήτις αντιπροσωπεύει μια πιο πρωτόγονη εποχή, όπου ο αδύνατος για να γλιτώσει από τον δυνατότερο πρέπει να χρησιμοποιήσει την πονηριά του. Η επαγρύπνηση αλλά και η αλλαγή των μορφών άλλωστε είναι χαρακτηριστικό πολλών θαλάσσιων θεοτήτων, όπως ο Πρωτέας και η Θέτιδα. Η Μήτις δεν ήταν καθαυτό θαλάσσια θεότητα αλλά όμως ήταν κόρη δύο μυθολογικών θαλασσών. Και δεν είναι τυχαίο αφού το θαλάσσιο περιβάλλον είναι γεμάτο οργανισμούς που συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.
Η θεά αυτή χαρακτηρίζεται ως πολύτροπος από τους μελετητές M. Detienne J.-P. Vernant.. Πρόκειται για μια μορφή νόησης που επιτρέπει στον αδύναμο να θριαμβεύσει πάνω στον ισχυρό. Μια νόηση που θέλει να δαμάσει ρευστές και μεταβαλλόμενες πραγματικότητες, οφείλει να είναι πιο ευκίνητη και πιο πολύμορφη από αυτές. Αυτή η νόηση εμφανίζεται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια αλλά και στα έργα του Οππιανού, τον 2ο μ.χ. αιώνα. Τα πιο “μητιέοντα” ζώα είναι η αλεπού που κατέχει αναρίθμητα κόλπα και τακτική αναστροφής και το χταπόδι που με την ελαστικότητα των πλοκαμιών του συμβολίζει το άπιαστο, εξ αιτίας της πολυμορφίας του.
Τόσο η συμπεριφορά της αλεπούς όσο και του χταποδιού εμφανίζουν ένα κοινό: την τέχνη του δεσμού, δηλαδή να δημιουργήσεις παγίδες στις οποίες θα μπλέξει το θήραμα χωρίς να το αντιληφθεί. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία του 4ου π.χ. αιώνα – σε αντίθεση με τον κόσμο των Ινδών ή Κινέζων στοχαστών – που καθόρισε και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη δυτική σκέψη, επικεντρώθηκε σε διχοτομίες, δηλαδή σε ζεύγη αντιτιθέμενων όρων, σε δίπολα Σε αυτό το πλαίσιο η μήτιδα δεν είχε θέση, καθώς ταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα σε αντίθετους πόλους. Ο μητιόεις θεός ή άνθρωπος, όταν αντιμετωπίζει μια πολλαπλή πραγματικότητα, ευμετάβλητη, άπιαστη, χάρη στην απεριόριστη δυνατότητα πολυμορφίας της, δεν μπορεί να τη δαμάσει, να την ελέγχει, παρά μόνο αν φανεί ο ίδιος ακόμα πιο πολλαπλός, πιο κινητικός, πιο πολυσήμαντος από τον αντίπαλο. Κατά τον ίδιο τρόπο, για να φτάσει κανείς στο στόχο του, για να ακολουθήσει χωρίς παρέκκλιση το δρόμο του μέσα σε ένα ρευστό και διαρκώς αμφιταλαντευόμενο κόσμο, πρέπει να προχωρεί με τρόπο πλάγιο και “καμπύλο”, να είναι εύστροφος και εύκαμπτος. Όπως τα κεφαλόποδα που είναι αινιγματικά ζώα: δεν έχουν μπρος ούτε πίσω, κολυμπούν λοξά με τα μάτια μπροστά και το στόμα πίσω και τα πόδια τους γύρω από το κεφάλι. Ως ζωντανές παγίδες χρησιμοποιούν αυτό που ο Πλούταρχος ονομάζει σόφισμα: ένα λεπτό και μακρύ πλοκάμι που κινείται αργά και χρησιμεύει για να προσελκύουν τα ψάρια. Όταν αυτά φτάσουν κοντά τους, τα αρπάζουν βίαια. Πολύπλοκο νόημα, νόηση με πλοκάμια!
Η μήτις δεν ασχολείται με τις αναλλοίωτες ουσίες αλλά, αντίθετα, εμπλέκεται με άμεσο τρόπο στις δυσκολίες της πρακτικής, με όλα τους τα απρόοπτα, καθώς βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα κόσμο εχθρικών δυνάμεων που παραπλανούν γιατί ακριβώς είναι πάντοτε ασταθείς και αμφίλογες.
Μιας και σήμερα το σύστημα εξουσίας μας γυρίζει πίσω από τις δημοκρατικές κατακτήσεις, στη βαρβαρότητα μιας πρωτόγονης εποχής όπου ισχύει όχι ο ανθρώπινος νόμος του δικαίου αλλά ο νόμος του ισχυρού, μήπως τώρα είναι η στιγμή να υιοθετήσουμε κι εμείς τους τρόπος άμυνας και επιβίωσης αρχέγονων πλασμάτων; Μήπως οι “καθαρότητες” δεν είναι της παρούσης στιγμής;
Πηγές:
M. Detienne J.-P. Vernant (μτφ Ι. Παπαδοπούλου), Μήτις Η πολύτροπη νόηση στην Αρχαία Ελλάδα, Δαίδαλος-Ι Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1993
http://kerasiakrinoi.blogspot.gr
