Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες μια μεταστροφή σε ανθρώπους με τους οποίους για χρόνια μοιραζόμασταν την αντίληψη της αναγκαιότητας της τιμωρίας των πρωταιτίων της πρωτοφανούς κοινωνικοοικονομικής καταστροφής που βιώνει ο τόπος μας τα τελευταία χρόνια.
Άνθρωποι που μιλούσανε για ελικόπτερα, σήμερα μοιάζουν συγκαταβατικοί σαν παππούδες με Alzheimer.
Δε λέω, είναι το ηδύ της νίκης, γλυκός κι ο λοτός της επόμενης ημέρας, μόνο που αφήνει για κουσούρι κενή μνήμη και την ιστορία…
μια λευκή σελίδα που δεν έχει πάνω της ίχνος αίματος.
Συγχωροχάρτι σε αυτούς που εγκλημάτησαν χυδαία κατά του πληθυσμού, που έκλεψαν, ρήμαξαν, σκότωσαν έστω και έμμεσα, θα αφήσει μια πικρή γεύση στον ίδιο τον πληθυσμό και θα νομιμοποιήσει ακόμη πιο ακραίες τάσεις του.
Δε θα συγχωρέσει ο πληθυσμός το ΣΥΡΙΖΑ αν δώσει συγχωροχάρτια.
Τα πολιτικά εγκλήματα είναι τα χειρότερα μετά τα εγκλήματα πολέμου και αυτό γιατί και τα δυό τους δεν κακοποιούν άτομα αλλά πληθυσμούς ολόκληρους.
Οι αυτοκτονίες, οι θάνατοι από ιατροφαρμακευτικές ελλείψεις, από κρύο, από έλλειψη μέσων διαβίωσης, η στέρηση αξιοπρέπειας, η κατάργηση του μέλλοντος δεν είναι απλή ρητορική. Είναι η πραγματικότητα που επέβαλλαν σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού οι εξουσιαστές.
Δε μιλάμε για ρεβανσισμό. Ήμουν από τους πρώτους που τον απέρριψα. Μιλάμε για δικαιοσύνη.
Δεν δομείται κοινωνία χωρίς αυτήν.
Μιλάμε για το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Μιλάμε για λαϊκή επιταγή στην οποία κανείς δεν μπορεί να προσποιείται ότι κωφεύει.
Δεν μιλάμε καν για πολιτικές διώξεις. Θα είναι λάθος ολέθριο να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις βάζοντας τους δικούς του ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά της δικαιοσύνης.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να επαναφέρει αυτούς που η πολιτικοοικονομική μαφία παραγκώνισε ή εξουδετέρωσε γιατί ακριβώς επιδίωξαν να υπηρετήσουν το λειτούργημά τους.
Τους αδέκαστους ασχέτως ιδεολογίας και πολιτικών πεποιθήσεων. Ανθρώπους όπως ο Πεπονής αλλά και δεκάδες άλλους λιγότερο γνωστούς.
Μετά, η δικαιοσύνη ας αφεθεί ανεμπόδιστη να κάνει το έργο της.
Ξεχνούν οι φίλοι μου του ΣΥΡΙΖΑ ότι βλέπω αρκετά μπροστά και ότι δε δεσμεύομαι από καμία σκοπιμότητα και καμιά ιδιοτέλεια ή κομματική λογική.
Ας ακούσουν λοιπόν.
Δεν είναι πρωτίστως η τιμωρία το ζήτημα. Είναι η μη ατιμωρησία.
Διαβλέποντας λοιπόν τον κίνδυνο να χαθεί η μοναδική ευκαιρία η χώρα να γίνει ευνομούμενη, προτρέπω τους αναγνώστες μου να υποστηρίξουν τους βουλευτές εκείνους του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν σαν σημαία τους τη μη ατιμωρησία, τη μη παραγραφή, τη μη συγκάλυψη.
Τους μη λοτοφάγους.
Από αυτούς οι πιο πείσμωνες είναι η κυρία Κωνσταντοπούλου και ο κύριος Παναγούλης αν και σίγουρα αδικώ και πολλούς άλλους οι οποίοι δυστυχώς δεν υπέπεσαν στην αντίληψή μου.
Προτρέπω επίσης εκείνους που δε θέλουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ για λόγους που δε θα προσποιηθώ ότι δεν κατανοώ, να στηρίξουν τη στάση του Πάνου του Καμένου περί απονομής δικαιοσύνης, παρότι είμαι εμφανώς αηδιασμένος από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι ΑΝΕΛ αποδείχθηκαν μια σφηκοφωλιά εισοδιστών του συστήματος και πρακτόρων που έδρασαν για τη διάσπαση του αντιμνημονιακού μπλοκ και τη διασπορά αμφιβολιών εως και διχογνωμιών.
Ελπίζω να έχει αλλάξει αυτό στους ΑΝΕΛ αν και δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος για αυτό.
Πρέπει να δημιουργηθεί στην Ελλάδα μια κυρίαρχη αφήγηση δικαιοσύνης.
Δεν είναι το μόνο ζήτημα η οικονομική διακυβέρνηση της χώρας.
Ποτέ να μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και ένα μέγα ηθικό ζήτημα.
Όποιος το παραβλέπει αυτό, θα είναι ευάλωτος στην ανηθικότητα της επόμενης μέρας
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa
