Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
O εχθρός του εχθρού μου δεν είναι κατ’ ανάγκην φίλος μου. Καλό είναι να το έχουμε υπόψη μας. Ειδικά τώρα που, με αφορμή τις δηλώσεις Ομπάμα για την Ελλάδα, από πολλές πλευρές ακούγεται ότι «οι Αμερικάνοι είναι φίλοι μας»…
Οι ΗΠΑ, βασικώς είναι φίλοι του… εαυτού τους. Η Ελλάδα αξιοποιείται από μέρους τους ως «εργαλείο» στην αντιπαράθεσή τους με την Γερμανία. Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης η μεταξύ τους ενδοιμπεριαλιστική αντιπαράθεση έχει ενταθεί. Οι Αμερικανοί εκείνο που θέλουν είναι…
ένα μεγαλύτερο βάρος της συνεχιζόμενης κρίσης να πλήξει το γερμανικό κεφάλαιο, καθώς το τελευταίο με την πολιτική που έχει επιβάλει στην ΕΕ κερδίζει από την κρίση.
Ο Ομπάμα όταν αναφέρεται στην «ανάπτυξη» ή εναντίον της λιτότητας, δεν μιλά στο όνομα των λαϊκών στρωμάτων της Ελλάδας, της Ευρώπης ή ακόμα και της ίδιας της Αμερικής. Μιλά στο όνομα των αμερικανικών μονοπωλίων και εκείνης της «επεκτατικής πολιτικής» που εφόσον κερδίσει θέσεις εντός της ΕΕ θα δημιουργήσει αναχώματα στον ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας στην Ευρώπη και θα ενισχύσει την υπεροχή του δολαρίου έναντι του ευρώ. Αλλά ούτε τα απάνθρωπα κοινωνικά αποτελέσματα (και) αυτής της πολιτικής στο εσωτερικό των ΗΠΑ (σσ: χτες μόλις ανακοινώθηκε ότι έσπασε ρεκόρ ο αριθμός των αστέγων στη Νέα Υόρκη), ούτε η ενίσχυση του δολαρίου έναντι του ευρώ, ούτε φυσικά το αντίστροφο, μπορούν να εμφανίζονται σαν φάρμακο της καταστροφής που έχει συντελεστεί στην Ελλάδα.
Θα έλεγε κανείς ότι η Ελλάδα δεν έχει να χάσει τίποτα, αντίθετα έχει να κερδίσει από την αξιοποίηση αυτών των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, προωθώντας τις δικές της θέσεις. Αυτή θα ήταν μια θαυμάσια ιδέα και τακτική εφόσον ικανοποιείτο μια βασική προϋπόθεση: Ότι θα επρόκειτο όντως για αξιοποίηση αυτών των αντιθέσεων. Και όχι για μονομερή συμπόρευση με τις ΗΠΑ, για αναγόρευσή τους σε «σωτήρες» της ανθρωπότητας, για αφελή εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και για αναγωγή σε «λαϊκό συμφέρον» του συμφέροντος τμημάτων της ελληνικής πλουτοκρατίας, που άλλοτε προσδένεται στο ρώσικο, το αγγλικό, ή το γαλλικό άρμα – μετά την τουρκοκρατία – άλλοτε στο βρετανικό, το αμερικάνικο πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλοτε στο γερμανικό, και τούμπαλιν.
Μα τέτοια πρόσδεση όπως κι αν πλασαρίστηκε κάθε φορά είχε δραματικά αποτελέσματα: Από την μικρασιατική καταστροφή μέχρι την αμερικανοβρετανική επέμβαση στα ελληνικά πράγματα τη δεκαετία του ’40, κι από την απριλιανή δικτατορία μέχρι την κυπριακή τραγωδία.
Για να έχουμε, λοιπόν, μια καθαρή εικόνα της «φιλίας» που μας προσφέρουν οι ΗΠΑ χρήσιμο είναι να αξιολογηθούν ορισμένα στοιχεία:
α) Τον πρωταγωνιστικό ρόλο των ΗΠΑ στο ΔΝΤ που αν μη τι άλλο έχει δείξει με τον πιο απροσχημάτιστο τρόπο τις «φιλικές του διαθέσεις προς την Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια…
β) Ενώ ο πρόεδρος Ομπάμα διατύπωνε τις… φιλελληνικές του θέσεις στην συνέντευξή του στο CNN και στην τηλεφωνική επικοινωνία με τον κ.Τσίπρα, στο αμερικάνικο έδαφος το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αρνήθηκε να εξετάσει την προσφυγή της Αργεντινής εναντίον της περσινής απόφασης του δικαστή Γκρίεζα, με την οποία δικαιώθηκαν τα διεθνή χρηματοπιστωτικά όρνεα στην προσπάθεια να εισπράξουν τόκο 1000 φορές (!) πάνω από τα δάνεια που είχαν δώσει και επιχειρήθηκε να οδηγηθεί η Αργεντινή στη χρεοκοπία.
γ) Ενώ ο Ομπάμα στέλνει αποστολή οικονομικών εμπειρογνωμόνων στην Αθήνα για να «βοηθήσει» την Ελλάδα, στη Βενεζουέλα ο πρόεδρος Μαδούρο κατηγόρησε ανοιχτά τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Μπάιντεν ότι αξιοποιεί και επιτείνει την οικονομική κρίση της χώρας ώστε «να προκληθεί πραξικόπημα».
δ) Ο ρόλος των περίφημων τοξικών παραγώγων στην εκδήλωση και διόγκωση της κρίσης που ενέσκηψε το 2008 είναι πασίγνωστος. Μετά τις τόσες οιμωγές, τις κατάρες και τις υποσχέσεις (και του Ομπάμα) ότι θα μπει τέλος σε αυτή την πρακτική, την κανιβαλικού τύπου κερδοσκοπική πρακτική της «φούσκας», έκτοτε δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το αντίθετο: Η τοξική βόμβα των παραγώγων αγγίζει σήμερα τα 700 τρισεκατομμύρια δολάρια (!), δηλαδή έχει διαμορφωθεί οχτώ φορές πάνω από το παγκόσμιο ΑΕΠ! Ποιος είναι ο ρόλος των ΗΠΑ σε αυτή την κατάσταση; Αρκεί ένα στοιχείο: Τα 120 τρισεκατομμύρια αυτής της «φούσκας» ανήκουν σε δυο μόνο αμερικανικές τράπεζες: τη «Citigroup» και τη «JP Morgan»…
ε) Τις «φιλικές» διαθέσεις των ΗΠΑ έναντι της Ελλάδας αυτά τα χρόνια τις είχαμε ακούσει τόσο από τις απευθείας διαβεβαιώσεις του Ομπάμα προς τον Γιώργο Παπανδρέου όσο και προς τον Αντώνη Σαμαρά. Τις διαθέσεις, δε, της Γερμανίας για το πώς θα χειριστεί το «θέμα Ελλάδα» οι Αμερικάνοι τις γνώριζαν από την πρώτη στιγμή. Μάλιστα ο Γκάιτνερ, ο πρώτος υπουργός Οικονομικών του Ομπάμα, όταν συνάντησε τον Σόιμπλε κατάλαβε από το 2010, όπως λέει, ότι οι Γερμανοί ήθελαν να «λιώσουν την Ελλάδα». Αυτό – λέει – τον… σοκάρισε. Αλλά το «σοκ» του δεν είδαμε να το μετατρέπει σε πολιτική για να ματαιωθούν τα όσα σοκαριστικά επέρχονταν για την Ελλάδα. Ο κ.Γκάιτνερ κατάφερε να συμβιώσει αρμονικότατα με το «σοκ» του και περιορίστηκε να το καταγράψει σε ένα βιβλίο που το εξέδωσε μόνο μετά από τρία χρόνια απ’ όταν κατάλαβε ότι οι Γερμανοί θα «έλιωναν» την Ελλάδα…
Κατόπιν αυτών, υπάρχει ίσως ένα πράγμα που θα μπορούσαμε να διδαχτούμε από τους Αμερικάνους και τον κυνισμό τους. Ισχύει τόσο στις σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, όσο και με τους «εταίρους» της στην Ευρωζώνη. Το διατύπωσε ένας εκ των βασικότερων αρθρογράφων της «Wall Street Journal», ο οποίος αμέσως μετά τις εκλογές στην Ελλάδα, έγραψε: «Έλληνες, αν θέλετε ένα φίλο, αγοράστε σκύλο»…
Από enikos
