σταύρος χριστακόπουλος
ημερόδρομος | 12 φλεβάρη 2015, 10:44
topontiki.gr
Στο χθεσινό Eurogroup άρχισε ο μεγάλος γερμανικός εκβιασμός προς τη χώρα μας και την κυβέρνησή της: Πάρτε μνημόνιο (ή συνεχίστε το παλαιό), αλλιώς δεν υπάρχει συμφωνία. Την ίδια ώρα στις πλατείες όλης της χώρας και όλου του πλανήτη οι Έλληνες έδιναν τη δική τους απάντηση («Δεν εκβιαζόμαστε») διεκδικώντας κοινωνική και εθνική αξιοπρέπεια. Τη σκυτάλη θα πάρουν τις επόμενες μέρες οι Ιταλοί – ίσως και άλλοι.
Η χθεσινή άτυπη συνεδρίαση του σώματος των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης ήταν μόνο η αρχή. Θα ακολουθήσουν αρκετές δύσκολες μέρες, στις οποίες θα δοκιμαστούν σκληρά η πολιτική και ανθρώπινη αντοχή, η υπομονή, η αποφασιστικότητα αλλά και η διαπραγματευτική στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης και των ανθρώπων που την αποτελούν.
Η Γερμανία – η οποία διαφεντεύει την ευρωζώνη – δεν δέχεται να υποχωρήσει άνευ όρων στην ελληνική κυβέρνηση. Δεν αντέχει να κάνει ήρωες τους «χρεοκοπημένους Έλληνες» και τη νέα ηγεσία τους, η οποία προσπαθεί να τηρήσει την προεκλογική της υπόσχεση για απαλλαγή από το μνημόνιο και τη λιτότητα και δίνει τη μάχη της με τη γερμανική αδιαλλαξία για να μπει η χώρα σε φάση ανάπτυξης.
Το Βερολίνο βλέπει με τρόμο το ενδεχόμενο μια υποχώρησή του να φουντώσει και άλλες, παρόμοιες διεκδικήσεις από άλλες, μεγαλύτερες χώρες του ευρώ.
Επομένως θα κάνει τα πάντα όχι μόνο για να παραμείνει σταθερό στις θέσεις του, αλλά και για να ταπεινώσει, ει δυνατόν, την Ελλάδα, την κυβέρνησή της και τον ελληνικό λαό. Ακόμη και αν η Γερμανία υποχωρήσει τελικά – προ του φόβου να ταλαιπωρείται για μήνες το «ιερό» γι’ αυτήν ευρώ ή να αμφισβητηθεί η σταθερότητά του –, θέλει να «επικοινωνήσει» αυτήν την υποχώρηση ως μια ακόμη κίνηση ελεημοσύνης ή «διάσωσης». Σε καμιά περίπτωση ως δική της υποχώρηση. Και σίγουρα με την ελληνική κυβέρνηση στραπατσαρισμένη.
Απειλή για ασφυξία
Πίσω από τις γραμμές των επίσημων δηλώσεων, ακόμη και του Σόιμπλε, διαφαίνεται ότι υπάρχει έδαφος συμφωνίας. Όμως ο δρόμος είναι στρωμένος με αγκάθια. Ένα από αυτά είναι η επιμονή στις «μεταρρυθμίσεις», στην κορυφή των οποίων παραμένει το ασφαλιστικό. Επίσης να μην ξεχνάμε τις ιδιωτικοποιήσεις, των οποίων η ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί να αλλάξει το μοντέλο, αλλά και την κατεύθυνση των εσόδων προς την ασφάλιση αντί για το χρέος.
Συμπληρώστε τέλος το πρόγραμμα ανακούφισης των αγρίως πληγέντων από τα μνημόνια λαϊκών στρωμάτων, του οποίου η χρηματοδότηση θα αποτελέσει ένα από τα σημεία πίεσης της Γερμανίας.
Με όλα αυτά στον λογαριασμό, και ίσως άλλα που θα μάθουμε κατά την εξέλιξη της διαπραγμάτευσης, η πίεση προς την Ελλάδα ενδέχεται να φτάσει στα όρια της ασφυξίας. Ήδη ο Ντράγκι έριξε την προειδοποιητική βολή. Σε κάθε περίπτωση, ο γερμανικός εκβιασμός για τη διαιώνιση της κυριαρχίας της Γερμανίας τόσο στη χώρα μας όσο και στις υπόλοιπες της ευρωζώνης θα είναι σκληρός. Συνεπώς υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο οι αντοχές της κυβέρνησης, σε όλα τα επίπεδα που προηγουμένως περιγράψαμε, να δοκιμαστούν μέχρι τα όριά τους.
Να απαντήσουμε!
Όμως ο εκβιασμός και οι απειλές δεν έχουν μοναδικό αποδέκτη την κυβέρνηση.
Σίγουρα ο πρώτος στόχος είναι το στραπατσάρισμά της. Ωστόσο ο κύριος στόχος θα είναι, ακόμη μια φορά, ο ελληνικός λαός. Αυτός θα κληθεί να δώσει τις καθοριστικές απαντήσεις.
Η Γερμανία προσπαθεί, μεταξύ άλλων, να «διαβάσει» τις δικές μας προθέσεις.
Ως εκ τούτου απευθύνει στον ελληνικό λαό μερικά κρίσιμα ερωτήματα, από τις απαντήσεις στα οποία ίσως κριθούν πολλά:
1. Γιατί στις εκλογές αναδείξαμε αυτήν την κυβέρνηση απορρίπτοντας την προηγούμενη;
2. Θέλαμε απλώς να απορρίψουμε τους προηγούμενους βγάζοντας το άχτι μας;
3. Θέλαμε να αναθέσουμε στους καινούργιους τον ρόλο του ταχυδακτυλουργού, που θα καταπίνει σπαθιά, θα βγάζει φλόγες απ’ το στόμα και θα εξαφανίσει ως διά μαγείας τα μνημόνια και τις συνέπειές τους, ή του κασκαντέρ, που θα κάνει το ριψοκίνδυνο άλμα για να γουστάρουμε από τους καναπέδες;
4. Θέλαμε μόνο να «τρομάξουμε» το κακό αφεντικό για να μας δώσει μερικά ακόμη ψίχουλα;
5. Διεκδικήσαμε με αυτήν την ψήφο κάτι περισσότερο; Και τι ακριβώς;
6. Αν η κυβέρνηση τα βρει πολύ σκούρα, αν δεν αντέξει να τα βγάλει πέρα, αν δεν φέρει πίσω τίποτε περισσότερο απ’ ό,τι οι προηγούμενοι, πώς θα την αντιμετωπίσουμε;
– Ως αποτυχημένη – και θα την καταδικάσουμε;
– Ως ενδόξως πεσούσα – και θα πάμε παρακάτω σαν να μη συμβαίνει τίποτε;
– Ως ηρωικώς υπερασπίσασα τα συμφέροντά μας και θα τη στηρίξουμε στο σκληρό εσωτερικό μέτωπο; Αν η πίεση φτάσει έως την πιστωτική ασφυξία, πώς θα λειτουργήσουμε;
– Με πανικό για να βγάλουμε όσα ευρώ προλαβαίνουμε;
– Με κατάρες για την κυβέρνηση;
– Ή κατεβαίνοντας στους δρόμους και τις πλατείες για να τη στηρίξουμε;
Τελικά ποιον θα δικαιώσουμε τις επόμενες μέρες; Τον Σαμαρά, τη Βούλτεψη και τον Άδωνι τρέχοντας να αγοράσουμε στοκ από κωλόχαρτα ή τον Τσίπρα που κάναμε κυβέρνηση; Η Γερμανία μας ρωτάει, αλλά δεν ξέρει ακόμη τις απαντήσεις. Ξέρει μόνο τι κάναμε σε άλλες πρόσφατες κρίσεις:
– Όταν αδειάζαμε τα ράφια με τα εβαπορέ στην ελληνοτουρκική κρίση του 1987 με το «Σισμίκ».
– Όταν αδειάζαμε τα ΑΤΜ και τα ταμεία των τραπεζών παραχώνοντας τις οικονομίες μας στα στρώματα και τα θάβαμε στους κήπους ή τα βγάζαμε στο εξωτερικό το 2011 και το 2012, καθώς η απειλή αποπομπής από το ευρώ κορυφωνόταν.
– Όταν, την ίδια περίοδο, κατεβαίναμε κατά εκατομμύρια στους δρόμους και τις πλατείες όλης της χώρας.
Είναι καιρός να απαντήσουμε. Πρώτα στον εαυτό μας και ύστερα στη Γερμανία. Η αρχή έγινε. Αρκεί να αντέξουμε…
