ισαακ σούσης
ημερόδρομος | 12 φλεβάρη 2015, 15:18
Να κι ένα παράδοξο που δεν το έθιξαν οι Ελεάτες φιλόσοφοι, πως γίνεται από χιλιάδες αναξιοπρεπείς να αθροίζεται μια συλλογική αξιοπρέπεια.
Μισό αιώνα είχε στη διάθεσή της η Αριστερά να πληροφορήσει, να διαπλάσει, να διαμορφώσει. Διαμόρφωσε τις δομές εκείνες που της επέτρεψαν να συγχωνευτεί με το σύστημα , αναλώθηκε σε ενδογενείς ρήξεις, στον αντικοινωνικό συντεχνιακό συνδικαλισμό, την πολιτισμική παρέμβαση που μάντρωνε και κατηγοριοποιούσε καλλιτέχνες σύμφωνα με την ένταξη τους, διαμόρφωσε ανθρώπους ασυνείδητους στις εξαρτησιακές σχέσεις που διαμόρφωναν και αναπαρήγαγαν στην καθημερινότητά τους με το θεωρητικό πάντα άλλοθι ενός ουτοπικού σχεδιασμού που ένα άλλο μοντέλο αλλά με τους ίδιους ανθρώπους θα οδηγούσε σε μια κοινωνική δικαιοσύνη, μια και είναι οι δομές που υποχρεώνουν τους ανθρώπους να είναι δίκαιοι και κοινωνικοποιημένοι και όχι η κρίση τους για το κάθ΄ έκαστο.
Μια αριστερά που διογκώθηκε λόγω λιτότητας και όχι λόγω συνειδητοποίησης. Πραγματικά αναρωτιέμαι και γω μαζί με τους Κουκουέδες και τους εξωκοινοβουλευτικούς τι ακριβώς είναι αυτό που διαπραγματευόμαστε με την Ευρώπη και με ποιούς, αλλά από την άλλη αδυνατώ να καταλάβω την άρνηση του ΚΚΕ να αναλάβει τον δικό του ρόλο στις ζυμώσεις συγκυβερνώντας, σαν ένα επίσης κοινοβουλευτικό συστημικό κόμμα που αναρωτιέσαι για ποιόν ακριβώς λόγο, καταλαμβάνει έδρανα στο κοινοβούλιο σαράντα και χρόνια τώρα και σε ποιόν λαό και ανθρώπους αναφέρεται στο σήμερα, που θα μπορούσε να διεκδικήσει όρους λαϊκής κυριαρχίας και να δώσει αγώνες ανάλογους . Το αφήγημα καμιά σχέση δεν έχει με τα πραγματικά δεδομένα Σε τι υπαρκτό έχει την αναφορά του το ΚΚΕ, στη Ρωσία του Πούτιν, στην δικτατορία του Κάστρο μήπως με τη βασική εκπαίδευση για όλους και τη δοξολογία του καθεστώτος από μια κοινωνία εγκλωβισμένη και αδρανοποιημένη, ή στην αποκατάσταση ενός από τους μεγαλύτερους εγκληματίες σαν τον Στάλιν , που αυτό που μας κόβει είναι αν ήταν λιγότερο η εξίσου η με άλλη ιδεολογία εγκληματίας από τον Χίτλερ.
Και στην τελική ο κόσμος που μαζεύεται στις πλατείες καθόλου δεν δυσανασχετεί, ούτε ελπίζει ενταγμένος σε τέτοια πλέγματα αναφοράς. Είναι ένας κόσμος που ανακάλυψε ξανά τη σαθρότητα του συστήματος με τις απολύσεις, που θα ξαναγύριζε στον φαρδύ πλατύ εφησυχασμό του εφόσον του διασφαλίσεις την επαναπρόσληψή του και κατώτατους μισθούς που να τα βγάζει πέρα, είναι ένας κόσμος που δεν βλέπει καν το είδωλο του σε όσους ψήφιζε και ζητωκραύγαζε μόλις χτες, «συνειδητοποιήθηκε» .
Το πραγματικά τραγικό είναι ότι και γω και πολλοί που ψηφίσαμε τον Σύριζα δεν είχαμε ψευδαισθήσεις ότι πίσω από την ρητορική της εθνικής υπερηφάνειας , ελλόχευε μια εκ νέου σύνθλιψη των αδύνατων κοινωνικά στρωμάτων με το μαλακό βέβαια , το μαλακό μιας εξουσίας πράγματι αντιπροσωπευτικής αλλά εγκλωβισμένης με τη σειρά της σε πραγματικές συνθήκες. Το τραγικό είναι ότι λαχταράμε ακόμα τέτοιες ρητορικές και τέτοια αφηγήματα γιατί δεν έχουμε την υποδομή να χτίσουμε μια αναβαθμισμένη συλλογικότητα με βάση τα πραγματικά δεδομένα, δεν το επιτρέπουν τα προηγούμενα χρέη μας, σε ένα παρελθόν που επιμένει να ξαναπαιχτεί αλλιώς, Πως το έλεγε ο ποιητής «Το έργο το χω δει , μη με τρελένετε» . Το τραγικό είναι ότι δεν βρίσκονται εκείνες οι συνθήκες του χρυσού κλουβιού, του τακτοποιημένου εφησυχασμού που θα ικανοποιούσε τους περισσότερους, το τραγικό είναι ότι δεν ζητάμε εμείς την ελευθερία αλλά εκείνη εμάς.
Ισαάκ Σούσης
