tvxs | 09:57 | 19 Απρ. 2015
Κώστας Λάμπος
Όλοι πιστεύουμε κάτι και μάλιστα πολλά κάτι που έχουν να κάνουν με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις. Θεωρούμε δηλαδή κάτι δεδομένο, υπαρκτό, χειροπιαστό, αποδείξιμο και επαληθεύσιμο, είμαστε για κάτι βέβαιοι και με αυτή τη βεβαιότητα παίρνουμε αποφάσεις, ρυθμίζουμε τη ζωή μας. Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη με άπειρα τέτοια πιστεύω, τα οποία όμως δεν είναι αφηρημένα και αυθαίρετα, αλλά βεβαιότητες κι’ αυτό γιατί έχουμε αποδείξεις άμεσα εμπειρικές, λογικές, επιστημονικές. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε πίστη σημαίνει έχουμε Γνώση της ύπαρξης, της αντικειμενικότητας ή της ορθότητας αυτού που πιστεύουμε. Σε κάθε αντίθετη περίπτωση πίστης χωρίς Γνώση, οι εμπειρίες μας θα μας κάνουν να είμαστε προσεκτικότεροι στο μέλλον, αφού θα έχουμε πληρώσει κάποιο μικρό ή μεγάλο κόστος για την αφέλειά μας, να πάρουμε ως δεδομένα ψέματα, ψευδαισθήσεις, έωλες παραδοχές και μη επαληθεύσιμα ‘πιστεύω’, χωρίς να έχουμε την αναγκαία γνώση-βεβαιότητα. Κάποιοι μάλιστα πληρώνουν τέτοιες αφέλειες με την ίδια τη ζωή τους.
Πολλοί όμως ακόμα, ρυθμίζουν τη ζωή τους, πιστεύοντας σε κάτι για το οποίο δεν έχουν καμιά εμπειρική, λογική ή επιστημονική απόδειξη, αλλά πιστεύουν σ’ αυτό επειδή έτσι τους έμαθαν-έπεισαν, επειδή πιστεύουν και κάποιοι άλλοι που κι’ αυτοί δεν έχουν αποδείξεις, αλλά «έτσι το βρήκαν από τους πατεράδες και τις μανάδες τους». Η πίστη χωρίς αποδείξεις[1] αναφέρεται σε μεταφυσικές έννοιες, σε θεούς, δαίμονες, νεράιδες, μοίρες, στοιχειά και φαντάσματα, πάνω στις οποίες κάποιοι επιτήδειοι απατεώνες και αγύρτες χτίζουν σκοταδιστικούς μύθους, θρησκείες, και δεισιδαιμονίες μέσω των οποίων εκμεταλλεύονται ‘πιστούς’ και αφελείς. Στα πλαίσια της θρησκείας, η έννοια της πίστης ταυτίζεται με τη βεβαιότητα της ύπαρξης ενός ανώτερου όντος, του Θεού[2]. Βέβαια κανένας δεν είδε ποτέ και πουθενά το θεό και κανένας δεν μπόρεσε να αποδείξει την ύπαρξή του, «θεόν ουδείς εώρακεν πόποτε», λένε άλλωστε και οι υποτιθέμενες ‘ιερές Γραφές’. Τα πανούργα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία, που μέσω της έννοιας του θεού και της επιχείρησης θρησκεία-εκκλησία εκμεταλλεύονται άγρια πνευματικά, οικονομικά και πολιτικά τους πιστούς και κοντά σ’ αυτούς και όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, παρουσιάζουν, μέσω του παραμυθιού της ‘Γένεσης’ της ιουδαιοεβραϊκής Παλαιάς Διαθήκης ως απόδειξη της ύπαρξης του θεού τον κόσμο και τον άνθρωπο, υποστηρίζοντας πως είναι δημιουργήματά του.
Όμως η επιστήμη, ακόμα από την εποχή του Επίκουρου, του Ηράκλειτου, του Δημόκριτου και του Αριστοτέλη μέχρι τη σύγχρονη επιστήμη της Φυσικής και της Κοσμολογίας έχουν αποδείξει ότι ο κόσμος, το Σύμπαν είναι αυθύπαρκτο και δεν χρειάζεται δημιουργό και ότι η ζωή είναι ένα γαιοβιοσφαιρικό φαινόμενο που εξελίσσεται μέσα στον ιστορικό χωροχρόνο με κορυφαία της έκφραση το ανθρώπινο είδος το οποίο παρά τα όποια λάθη του απέναντι στη Φύση και στον ίδιο του τον εαυτό αποτελεί αυτοεξελισσόμενο συνείδηση και στολίδι του Σύμπαντος. Οι θρησκείες εντούτοις συνεχίζουν το παραμύθι του δημιουργού αποφεύγοντας να απαντήσουν στο ερώτημα. Αφού δεν δέχονται την αυθυπαρξία του υπαρκτού φυσικού Σύμπαντος χωρίς δημιουργό, τότε γιατί πρέπει να δεχτούμε την αφελή αυθυπαρξία της αφηρημένης έννοιας του θεού-δημιουργού ως μεταφυσικής δύναμης που δεν αποδεικνύεται με κανέναν τρόπο, χωρίς να ρωτήσουμε ποιος δημιούργησε το δημιουργό και τον δημιουργό του δημιουργού, του δημιουργού…, οπότε αποκαλύπτεται όλος ο παραλογισμός περί θεού και ταυτόχρονα ο βρώμικος, απάνθρωπος και καταστροφικός εξουσιαστικός ρόλος κάθε οργανωμένης θρησκείας και Εκκλησίας.
Οι επιστήμες έδωσαν στην ανθρωπότητα όλες τις αναγκαίες γνώσεις για όλα αυτά τα ζητήματα και έχουν αποφανθεί για την αυθυπαρξία του Σύμπαντος όπως αυτό υπάρχει και εξελίσσεται στη βάση των νόμων κίνησης της ύλης και της ενέργειας, τη φυσική προέλευση της ζωής στους κόλπους της γήινης βιόσφαιρας και για τη δημιουργία του μύθου περί θεού από τους μάγους και τους παπάδες, από τους εξουσιαστές και εκμεταλλευτές-αφεντάδες.
Συνεπώς θεός δεν υπάρχει παρά ως μάσκα και μπαμπούλας της εκάστοτε εξουσίας με σκοπό την υποταγή, αλλά και ως ψευδαίσθηση και παραίσθηση των αφελών, απαίδευτων και ευκολόπιστων συνανθρώπων μας, κάποιοι από τους οποίους και λόγω άγνοιας αναμασούν παπαδίστικες ανοησίες σύμφωνα με τις οποίες ‘η πίστη στο θεό είναι αίσθηση, συναίσθηση και ενόραση’ με τις οποίες ‘αισθάνονται και επικοινωνούν με το θεό’. Να θυμίσουμε μόνο ότι ‘επικοινωνία με το θεό’ δεν ομολογούν συνήθως μόνο σαλεμένοι και τρόφιμοι ψυχιατρείων, αλλά και μακελάρηδες των λαών, όπως λ. χ. ο ανεκδιήγητος ‘νεοχριστιανός’ πρόεδρος Μπους και σκοταδιστές όπως ο αλήστου μνήμης χουντοχριστιανοφασίστας φνταμενταλιστής Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης[3].
Επειδή, όμως, όπου πέφτει φως τα σκοτάδια υποχωρούν έτσι και όπου η επιστήμη παράγει στέρεη, δοκιμασμένη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση η πίστη υποχωρεί, οι θρησκείες άρχισαν να καταφεύγουν σε σοφίσματα, όπως: Το «σημαντικό δεν είναι αν υπάρχει θεός, αλλά αν είναι καλό και χρήσιμο για τη ζωή κάποιου να πιστεύει στο θεό», δηλαδή να πιστεύει σε κάτι που μπορεί και να μην υπάρχει ή είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει, πράγμα που ισοδυναμεί με το ‘αν είναι καλό για τη ζωή κάποιου να έχει ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις’. Αυτά το ερώτημα όμως το απαντά καθημερινά η ζωή. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους πιστούς στο θεό, τον Γιαχβέ, τον Αλλάχ και στους προφήτες τους το Χριστό, τον αναμενόμενο Μεσσία και το Μωάμεθ, που σκοτώνονται μεταξύ τους για λογαριασμό των θρησκευτικών και εξουσιαστικών ιερατείων, που δεν οργανώνουν καταστροφικούς και απάνθρωπους πολέμους μεταξύ τους από ενδιαφέρον για τον υποτιθέμενο θεό και για τους λαούς τους, αλλά για τη γη και τα πετρέλαια[4], για τον υπαρκτό και πραγματικό πλούτο που παράγουν οι πιστοί, που πένονται, σκοτώνονται και σπρώχνονται εξαθλιωμένοι στη μετανάστευση χωρίς καμιά εγγύηση ότι θα φτάσουν κάπου και ότι θα έχουν καλύτερη τύχη εκεί που θα φτάσουν. Για ποιόν τελικά είναι καλό και χρήσιμο να πιστεύει στο θεό; Για τους πιστούς που προσκυνούν την εξουσία προσκυνώντας το Τίποτα, αυτομαστιγώνονται για να αποδείξουν στην εξουσία την πίστη και την υποταγή τους, σκοτώνονται ‘υπέρ πίστεως’, ή διώχνονται παρά τη θέλησή τους από τα σπίτια τους και τις πατρίδες τους, ή για τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία που πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι τη ζωή και το θάνατο των αφελών πιστών;
Η λογική απάντηση είναι προφανής: η πίστη σε κάποιο θεό είναι καλή για τα ιερατεία και τους εξουσιαστές που δημιούργησαν τους θεούς για να σακατεύουν τις ζωές των αφελών πιστών. Αυτή η διαπίστωση οδηγεί τη σκέψη μας στο καταλυτικό συμπέρασμα ότι καλό και χρήσιμο για τη ζωή όλων των εργαζόμενων ανθρώπων όπου Γης, είναι να πάψουν να πιστεύουν σε θεούς και φαντάσματα και να εμπιστεύονται τη ζωή τους σε θρησκευτικά και εξουσιαστικά ιερατεία, σε επαγγελματίες παπάδες και επαγγελματίες πολιτικούς. Αντίθετα καλό για όλους τους ανθρώπους είναι να αποφασίσουν συλλογικά να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να την οργανώσουν στη βάση της κοινοκτημοσύνης, της κοινωνικής ισότητας και της άμεσης δημοκρατίας με τρόπο που κανένας να μην μπορεί να πλουτίζει σε βάρος των συνανθρώπων του και κανένας να μην αναγκάζεται να πένεται για λογαριασμό άλλων που τον εκμεταλλεύονται. Όραμα, Γνώση και Αγώνας για μια ζωή για τη ζωή και την ευτυχία όλων και όχι για τα υπαρκτά κέρδη και τους ανύπαρκτους θεούς των αφεντάδων, δηλαδή για την ευτυχία των λίγων και τη δυστυχία των πολλών.
Μέχρι όμως να κατανοήσουμε όλοι, όσοι έχουμε συμφέρον να ζούμε με αλήθειες και όχι με ψέματα, ότι αυτός είναι ο διαχρονικός στρατηγικός στόχος της ανθρωπότητας, από τον οποίο τα ιερατεία και οι εξουσίες κάνουν ότι μπορούν για να μας αποπροσανατολίζουν, ας αρχίσουμε να απομακρύνουμε από τη ζωή μας και ιδιαίτερα από τη ζωή των παιδιών μας ότι έχει σχέση με θρησκευτικούς μύθους και εξουσιαστικές ιδεολογίες, για να μπορέσουμε, ως άτομα, κοινωνίες και ως ανθρωπότητα, να κατανοήσουμε τους όρους και να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις για να κατακτήσουμε την οικονομική και κοινωνική ισότητα[5].
Η σοφία και η δημιουργική δύναμη των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, των κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά που μπορούν να απαλλάξουν την ανθρωπότητα από την πείνα και τους καταστροφικούς πολέμους και να επιβάλλουν συνθήκες κοινωνικής ισότητας, καθολικής ευημερίας και παγκόσμιας ειρήνης, είναι αφάνταστα μεγαλύτερες από τις καταστροφικές δυνάμεις των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων, φτάνει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι και να αποφασίσουμε να βάλλουμε τέρμα στην καπιταλιστική παρακμή[6] που μας οδηγεί όλο και βαθύτερα στην βαρβαρότητα. Κανένας μας δεν μπορεί να σωθεί μόνος του από τον άγριο και μανιακό καπιταλισμό και κανένας θεός, μεσσίας, βασιλιάς, κόμμα ή κυβερνήτης δεν μπορεί και δεν θέλει να μας σώσει. Από τον άγριο και μανιακό καπιταλισμό θα σωθούμε μόνοι μας αλλά συλλογικά και όλοι μαζί, όμως χωρίς ανύπαρκτους θεούς και υπαρκτούς αφέντες στο σβέρκο μας.
[1] «Πίστη είναι η βεβαιότητα και πεποίθηση που αποκτά ο άνθρωπος όχι από άμεσο αντίληψή του, να βλέπει με τα μάτια του, να πούμε, τα της Θρησκείας πρόσωπα και πράγματα, να τα πιάνει με τα χέρια του, να τα ακούει με τα αυτιά του κ.ο.κ. – αυτή είναι γνώση, δεν είναι πίστη. Πίστη είναι το να μάθει και να παραδεχθεί γεγονότα και πράγματα που ούτε τα είδε ούτε τα άκουσε ο ίδιος, αλλ’ οι άλλοι τον πληροφορούν και τον βεβαιώνουν γι’ αυτά», Από την ηλεκτρονική εφημερίδα Χριστιανική Φοιτητική Δράση, http://www.xfd.gr/%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1/%CE%B4%CE%BF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE/%CE%B7-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7,
[2] «Πιστεύω εις έναν θεόν, πατέρα παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε και πάντων αοράτων…», αλήθεια ποιος λογικός άνθρωπος ακόμα και με ελάχιστη μόρφωση μπορεί να δεχτεί ότι όλα τα ορατά και τα αόρατα, η Γη και ο ουρανός δεν υπήρχαν, αλλά τα έφτιαξε και μάλιστα σε έξι μέρες, ένας ‘παντοκράτορας’ που τα ανάθεσε σε μακελάρηδες, εκμεταλλευτές και αγύρτες και δεν νοιάζεται για τα δημιουργήματά του, αλλά ούτε και εμφανίστηκε ποτέ και σε κανέναν.
[3] Βλέπε, Λάμπος Κώστας Θρησκεία και Εξουσία Ι. Μύθος και ιδεολογία, http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/thriskeia-kai-eksoysia-i-mythos-kai-ideologia και Θρησκεία και Εξουσία ΙΙ. Κρίση και απελευθέρωση, http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/thriskeia-kai-eksoysia-ii-krisi-kai-apeleytherosi,
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται τι Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.
[5] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
Ομολογημένη πίστη, ανομολόγητες προθέσεις. Tου Στάθη Λιανού…
