Σικελική άμυνα ή σικελικός εσπερινός;
thegreekcloud | Πάνος Θεοδωρίδης | 19.04.2015 | 06:26
Η ατζέντα της εβδομάδας περιέχει δίκη της Χρυσής Αυγής ή αναβολή της, επετειακή Χούντα, κάτι ευρωπαϊκές συνάξεις και την δέουσα μερίδα Ίου, συστημικής κινδυνολογίας και οργανωμένης αντίστασης καθ΄εαυτών. Τίποτε συνταρακτικό δηλαδή. Οι φταίχτες της προηγούμενης εβδομάδας θα φταίνε και στην επόμενη.
Είναι μάταιο να σχολιάζεις. Έχει δίκιο ο Βαρβάκης. Το «εγώ καλά σου τα΄λεγα» και το «ήμουν καλός προφήτης αλλά εις ώτα μη ακουόντων» έχουν παραφορεθεί. Η έξοδος από την Αίγυπτο, ένας εμβληματικός μύθος, δεν περιέχει εργαλεία διδαχής. Μήτε η επιστροφή από την Τροία, μήτε η συνθήκη της Λωζάννης, μήτε οτιδήποτε άφησε αγιάτρευτες πληγές.
Οι σχολιαστές βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια στη βροχή και εισακούονται μόνον όταν είναι να θρηνήσουν. Ο θρήνος επί των ερειπίων είναι το φόρτε τους. Και είναι ένα φόρτε συναισθηματικά λασπωμένο, με στόχο την μελλοντική προτομή του θρηνούντος σε ένα πάρκο μιας κοινωνίας που δεν χρειάστηκε κανένα γραμμάριο από την ύπαρξή του, ενόσω διαμορφώνονταν.
Απλές, παιδικής ιδιοσυστασίας και τελείως κτηνώδεις αρχές, που ποτέ δεν πέρασαν στην ιστορία της γλώσσας, διαμορφώνουν τις κοινωνίες.Όποιος μπορεί, ορμάει. Όποιος μπορεί, διώχνει. Όποιος μπορεί, κοιμάται.
Δεν ξέρω κανέναν αποτελεσματικό μηχανισμό πειθούς. Απεναντίας μπορώ να φλυαρήσω με τις ώρες, διεκτραγωδώντας την ασίγαστη δύναμη του αρνητισμού. Εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια, ζούμε όλοι μας, πρωταίτιοι και αναίτιοι, μια καρικατούρα του χρυσού μόσχου, του κακότυχου νόστου , της ανταλλαγής του φεσιού με την τραγιάσκα.
Η πηγή της βλάβης δεν βρίσκεται μήτε στο DNA «της φυλής», μήτε σε ιδεολογικά φέουδα «που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, άρα θα αποτύχουν και πάλι». Βρίσκεται στο κυνήγι κεφαλών των πρωταιτίων. Στο να κυνηγάμε τον αίτιο, να δικάζουμε τον εμπνευστή και τον ηθικό αυτουργό.
Στην αρχαιότητα, φόρτωναν τους ενάντιους σε καράβι, με τον θεό και τον αρχηγό τους και τους ξαπόστελναν εν Ταύροις και εν Αυσονία. Στα δύσκολα, έσφαζε ο ένας τον άλλον. Το “μένει και μαγιά” του Μακρυγιάννη μπορεί να θεωρηθεί ο πρόδρομος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αλλά παραμένει μιας μορφής κατάρα.
Αν υπήρχε μια σταγόνα ηθικής στην κοινωνία, θα ήταν αποτελεσματικό αυτό το σύστημα. Τώρα, δεν είναι. Η ηθική, μαζί με το πνεύμα παραμένει ατάκα του Αυλωνίτη. Μέσα σε μερικές δεκαετίας, αλλάξαμε το τοπικό μας ιδιόλεκτο, αλλάζουμε συνεχώς το τις πταίει, μετατρέπουμε σε επετειακή σούπα τις εμπειρίες μας. Η αίσθηση πως οι κυβερνώντες οφείλουν να είναι αποφασιστικοί και γνώστες των συνθηκών που καλούνται να βελτιώσουν, ανήκει στην βασιλεία των ουρανών.
Πάντοτε υπάρχει χώρος και πεδίο δόξης λαμπρόν για τους βλαμμένους η τους ανεπαρκείς.
Ο συντάκτης του νόμου-πλαισίου για την Παιδεία, μπορεί να προστατεύει μετά 35 χρόνια τους πολίτες. Ο Βαρουφάκης στα γεράματα, μπορεί να θριαμβολογεί επί των απομνημονευμάτων του. Ο Στρατούλης και ο Ρωμανιάς θα ξεπλένονται από εκτιμητές του άλλου καιρού, καθώς η παλάντζα της τελικής αποτίμησης έχει φτιαχτεί από μέταλλο που σκουριάζει. Μας σαστίζει ο Βούτσης, μόνον επειδή ο Κικίλιας και ένας εκ των Μητσοτάκηδων κοάζουν. Άλλος θέλει να δει τον Πάπα,τον Πάπα , τον Πάπα, επειδή μας στοιχειώνει το αίτημα “να επιληφθεί ο πρωθυπουργός αυτοπροσώπως”. Αυτοί που την πάτησαν στα Ορλωφικά, την πατάνε με τον Πούτιν.
Δεν είναι μια νέα εποχή. Είναι μια άλλη εποχή. Κατάλληλη για μεταδημοτεύσεις, αποικισμούς, εντάξεις σε άλλες χώρες και σε άλλους ορίζοντες. Είναι εποχή ντεκαβαρίσματος. Λησμονιάς και νέας ζωής, χωρίς προαπαιτούμενα. Να διαλέξουμε το νέο περιβάλλον. Όποιος μπορεί, όποιος προλαβαίνει, όποιος είναι τυχερός.Άλλος για Χίο, άλλος για Μυτιλήνη, άλλος για Αλεξάνδρεια και άλλος για το Big Apple.
O Σύριζα κατάφερε το αυτονόητο.Να χειριστεί τον μηχανισμό του Φλου, για να παζαρέψει. Έχει για το παζάρι μια παράξενη άποψη, αλλά δεν μας πέφτει λόγος.
Παλιά, οι ταπεινωμένοι ίδρυαν μνημεία στους αυτοκράτορες. Τώρα, η μόνη προτομή που θα έπρεπε να εγείρει και να την στεφανώνει, είναι του Σόιμπλε. Δεν θα υπάρξει ποτέ, αλλά θα γλυκάνει τα γεράματά τους. Όπως σε άλλες γενιές, ο Μέττερνιχ, ο Ντισραέλι, ο Κλεμανσώ, το κορόιδο Μουσολίνι, η μπότα του ναζισμού, ο Σκόμπι και ο Κλίντον.
Αμύνεται υπέρ ενός ασφαλιστικού που δεν έχει μέλλον, υπέρ επικουρικών συντάξεων και κόκκινων γραμμών που χαράχτηκαν με αλεύρι. Δεν υπάρχει η παραμικρή υπόνοια ταξικού αγώνα. Δεν υπάρχει η παραμικρή παρέμβαση που να εκλογικεύει το Δημόσιο. Για παράδειγμα, να τοποθετήσει, αυταρχικά και ετσιθελικά, γιατρούς στα νησιά. Και να διώξει κάθε δημοσιάριο που επικαλείται τενοντίτιδα όταν καλείται να στέλνει e-mail.
Ποιος αλήθεια συσπειρώνεται με την υπάρχουσα σύνθεση της Βουλής; Τι γυρεύουν τέτοιαν ώρα οι Σαμαράδες στη χώρα; Ως πότε θα καυλώνουμε με τις δηλώσεις κάθε λεπτοκόκκαλης βουλεύτριας; Ποιός άφησε να διαρρεύσει ότι οι καραμανλικοί συμπαθούν τον Σύριζα;
Έλυσαν τις μεταξύ τους χαώδεις διαφορές οι εκπρόσωποι Άδωνις και Κυριάκος, ώστε να έχουν γνώμη για τις διαφορές Λαφαζάνη με κάποιον λιγότερο αιθεροβάμονα;
Γιατί ασχολούμαστε με τις περί διαγραμμάτου διαφορές του αναρχικού συνδικαλισμού, αντισοβιετικού αριστερισμού και αντιεξουσιαστικού χώρου με τον μπαχαλακισμό και το σαδομαζοχιστικό ερωτικό σύμπλεγμα μεταξύ της μπατσαρίας και των μολότωφ; Δηλαδή άν ηρεμήσει η Στουρνάρη, θα πλακώσουν επενδυτές; Με τέτοια φορομπηξία και τέτοια εσνάφια μετά σημαιών και συμβόλων;
Ο Σύριζα, κάνει ό,τι κάνει, επειδή μπορεί. Και δεν βλέπω κανέναν που να θέλει να μπορέσει.
Επομένως, put the blame on me, babe, η blame it on the bossa nova
Για τους περίεργους, σχολιάζω από θέση ελαφρώς δεξιότερη του ΚΚΕ, ως φεντεραλιστής με ανταύγειες μπλανκισμού, σε ηλικία που δεν μου επιτρέπει να είμαι αιμοδότης ή ναυαγοσώστης, στα πρόθυρα να αποκτήσω διαθήκη και να παραχωρήσω το αρχείο μου αζημίως για τον αιτούντα.
