Η Ελλάδα χωρίς ανάπτυξη δεν έχει κανένα μέλλον. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι η ολιγαρχία της χώρας, για τους δικούς της λόγους, δεν θέλει καμία ανάπτυξη την οποία δεν θα ελέγχει απόλυτα η ίδια. Αν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουμε, δεν πρόκειται ποτέ να αντιληφθούμε ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός. Και ο εχθρός μας είναι εντός των πυλών.
Η ολιγαρχία της χώρας είναι κρατικοδίαιτη και παρασιτική. Έχει αποκτήσει πλούτο
και δύναμη με κεντρικό μοχλό το κράτος, ελέγχοντας την πολιτική εξουσία, μέσω μιας ψευδοδημοκρατίας, δηλαδή μιας δημοκρατίας παντομίμα που έχει εγκαταστήσει στη χώρα. Την ίδια στιγμή διαιρεί το λαό, διεγείροντας τον κοινωνικό αυτοματισμό και τις μεταξύ μας διαφορές.
Ελέγχει πλήρως τις κάνουλες χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας, έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο γραφειοκρατικό τείχος το οποίο μπορεί να υπερπηδά μόνο η ίδια και έτσι έχει σπρώξει την πραγματική κοινωνία έξω στο περιθώριο και στη μετανάστευση. Φοβάται την ανάδειξη νέων ανεξέλεγκτων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες, όπως είναι επόμενο θα αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία της και τα προνόμιά της.
Ταυτόχρονα δεν επιτρέπει να έλθει και καμία επένδυση από το εξωτερικό, την οποία δεν θα ελέγχει απόλυτα η ίδια. Έτσι όμως, αφενός δεν έρχεται νέο χρήμα στη χώρα, αφετέρου δεν εμπλέκονται σε νέους επιχειρηματικούς τομείς ικανά άτομα από την κοινωνική βάση, με τα οποία θα πρέπει να συνεργαστούν οι επενδυτές.
Η ίδια όμως συνεργάζεται κανονικά με τους δανειστές της χώρας, προκειμένου να ελέγχει το λαό και να αυξάνει τα κέρδη της, από τις παράπλευρες λαϊκές απώλειες.
Επομένως, αν δεν ανατραπεί αυτή η παρασιτική ολιγαρχία, ή έστω να περιοριστεί η εξουσία της, ανάπτυξη και μέλλον ξεχάστε τα. Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός της χώρας, αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός της κοινωνίας μας.
Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη Σύνταγμα
Προβολή σχολίων
konstantinos omegas
ανέκαθεν ήμουν πολύ σκεπτικός απέναντι στην ΕΕ. Αλλά πριν πολλά χρόνια έλεγα πίστευα ότι το μόνο καλό είναι ότι η ΕΕ αναγκαστικά θα εκσυγχρονίσει το Ελληνικό κράτος. Ότι θα απαλλαγούμε όχι μόνο από τους ολιγάρχες-παράσιτα αλλά και από το πελατειακό κράτος που έφτιαξαν μέσω των πολιτικών τους υπαλλήλων. Έπεσα πολύ έξω. Η Ευρώπη εκμεταλλεύτηκε οικονομικά αυτή την αδυναμία μας. Τώρα που το ξανασκέφτομαι όντως ήταν πολύ ρομαντική η προσέγγιση μου, ήμουν και νεαρός άλλωστε.
Τέλος πάντων σήμερα όπως τα βλέπω τα πράγματα ο μόνος τρόπος να χτυπηθεί η ολιγαρχία είναι η αποδυνάμωση της βάσης που την στηρίζει, το πελατειακό-παρασιτικό κράτος και η πολιτική εκπροσώπηση του. Αναφέρομαι στο 1/4 του πληθυσμού, στη μεγαλοαστική τάξη που έχει εξελιχθεί σε μια κάστα κρατικοδίαιτων παράσιτων, όχι απαραίτητα δημοσίων υπαλλήλων.
Η μετωπική σύγκρουση με 4-5 ολιγάρχες εκτός του ότι δεν μπορεί να γίνει εντός ΕΕ όπου προστατεύονται από τους νόμους του νεοφιλελευθερισμού δεν θα είχε και αποτέλεσμα γιατί το πελατειακό κράτος θα τους αντικαθιστούσε με νέους της ίδιας ποιότητας και φιλοσοφίας. Όσο υπάρχει αυτό το παράσιτο θα ψάχνει και θα βρίσκει αίμα να ρουφήξει.
Πολλοί συγχέουν κάποια πράγματα, κάποιοι σκοπίμως. Το πρόβλημα δεν είναι ο δημόσιος υπάλληλος και ο μισθός του. Είναι όμως ο παρασιτισμός στο δημόσιο τομέα, το κόστος λειτουργίας του, το ανύπαρκτο έργο, η αδιαφάνεια και η διαφθορά. Χρεωκοπήσαμε και για παράδειγμα ακόμη πληρώνουμε στρατιωτικούς 45 χρονών συνταξιούχους και τις άγαμες θυγατέρες τους. Δεν χρεωκοπήσαμε από αυτούς. Αυτοί όμως είναι που συντηρούν την ολιγαρχία στηρίζοντας τους πολιτικούς εκπροσώπους της γιατί εγγυώνται τη συνέχεια των προνομίων τους. Αυτοί είναι που στηρίζουν με την ψήφο τους τις δυνάμεις της διαπλοκής που υπονομεύουν την εθνική προσπάθεια για μια καλύτερη συμφωνία με τους δανειστές και την ανάκτηση της κυριαρχίας μας.
Υπό αυτήν την έννοια, το να εκφράσει κάποιος τη δυσφορία του για την προνομιακή μεταχείριση κάποιων κοινωνικών ομάδων και οργανωμένων συντεχνιών δεν αποτελεί κοινωνικό αυτοματισμό αλλά χτύπημα στη ρίζα του κακού. Ναι μεν οι ολιγάρχες είναι η αιτία της κατάντιας μας, είναι αυτοί που μας οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή βγάζοντας έξω όλο το χρήμα αλλά πρέπει να δούμε από που αντλούν δύναμη για να τους νικήσουμε. Ποιοί είναι αυτοί που έχουν συμφέρον από τη διαιώνιση της αρρωστημένης κατάστασης.
Έχεις απόλυτο δίκιο.
Μην σου διαφεύγει όμως ότι κεντρικό ρόλο σε όλο αυτό το πανηγύρι παίζουν και οι θεσμοί.
Και επειδή είναι απόλυτα δύσκολο, να αρχίσει κανείς να τα βάζει με τα πρόσωπα, καλύτερα θα ήταν να αλλάξει τους θεσμούς ώστε να δυσκολευτεί η διαπλοκή και το πελατειακό κράτος.
Πρέπει να εισάγουμε θεσμούς που να ευνοούν την εύκολη εναλλαγή των ελίτ (οι οποίες έτσι κι αλλιώς υπάρχουν στις κοινωνίες). Θα πρέπει δηλαδή να εισάγουμε θεσμούς που να σπάνε τη δημιουργία κλειστών ελίτ.
εγώ πιστεύω μόνο στην ψήφο μας. Στις πρόσφατες εκλογές έγινε μια αρχή. Για πρώτη φορά επικράτησε κόμμα, έστω και σε συγκυβέρνηση, μη ελεγχόμενο από τη διαπλοκή και εκπροσωπώντας τους μη προνομιούχους που λόγω της κρίσης αυξήθηκαν. Αλλά όπως είπα και παλιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σκαλοπάτι για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν είναι η λύση στα προβλήματα μας. Και δεν θα μπορούσε να είναι γιατί έχει να διαχειριστεί μια κατάσταση όπου το θέμα της διευθέτησης του χρέους απορροφά όλη την ενέργεια της κυβέρνησης και δεν μπορεί να ανοίξει νέα μέτωπα. Ίσως και να καεί πολιτικά ανάλογα με τις εξελίξεις.
Ωστόσο είναι πολύ σημαντικό που ο κόσμος κατάφερε να ξεπεράσει τις φοβίες του, να βγει έστω και αργά από το μαντρί του δικομματισμού που τον είχαν παγιδέψει και να καταλάβει τι παιχνίδια παίζονταν σε βάρος του όλα αυτά τα χρόνια. Ο ψηφοφόρος θα πηγαίνει ελπίζω στο εξής πιο ώριμος στις κάλπες απαλλαγμένος από προκαταλήψεις του παρελθόντος. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα ένα καλύτερο πολιτικό προσωπικό και μια καλύτερη στελέχωση των θεσμών. Γιατί κακά τα ψέματα σε όλο τον κόσμο οι θεσμοί ελέγχονται από την πολιτική εξουσία. Αν υπήρχαν θεσμοί για την προστασία των λαών και την απονομή δικαιοσύνης δεν θα είχαμε συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια λίγων δεν θα είχαμε νομιμοποίηση των μεταλλαγμένων τροφών δεν θα είχαμε ρύπανση του περιβάλλοντος δεν θα είχαμε ακραία φτώχεια σε πλούσια κράτη. Απορώ πως δεν καταλαβαίνεις ότι οι θεσμοί ελέγχονται σε παγκόσμιο επίπεδο από την ολιγαρχία. ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ χρειαζόμαστε όχι θεσμούς. Και για να βρούμε ανθρώπους πρέπει πρώτα να γίνουμε εμείς άνθρωποι.
