tvxs | 07:58 | 04 Μάιος. 2015
Γιάννης Μάρκοβιτς
Λίγες ημέρες πριν από τις Βρετανικές εκλογές, οι οποίες πιθανά θα οδηγήσουν σε συμμαχική κυβέρνηση, το Εργατικό Κόμμα βρίσκεται αποδυναμωμένο και εν πολλοίς μεταλλαγμένο. Οι παλιοί ψηφοφόροι του ελάχιστα κοινά βρίσκουν στο σημερινό κόμμα, όπου η πολιτική μετάλλαξή του από σοσιαλδημοκρατικό σε σοσιαλφιλελεύθερο ξεκίνησε επί πρωθυπουργίας Μπλερ.
Σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπο με πολιτικά κόμματα (Συντηρητικό, Φιλελεύθερο Δημοκρατικό) που σε ελάχιστα ζητήματα διαφέρει, ενώ «κλείνει το μάτι» στο εθνικιστικό και αντι-Ευρωπαϊκό Ανεξάρτητο Κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, στην περίπτωση που χρειαστεί κοινοβουλευτική στήριξη. Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά και τα ριζοσπαστικά κινήματα είναι ασύνδετα μεταξύ τους, ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες με διαφορετική στόχευση. Είναι το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα (κυριάρχησε στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας), το Σκωτσέζικο Αριστερό Πρόγραμμα (ένα μικρό Αριστερό κόμμα τοπικής επιρροής), το Πράσινο Κόμμα (οι Βρετανοί οικολόγοι), το Κόμμα της Ουαλίας (με θέσεις που πρόσφατα έγιναν ριζοσπαστικές), η Αριστερή Ενότητα (ενωτική κίνηση αριστερών συλλογικοτήτων και συνδικαλιστών με εκπρόσωπο τον σκηνοθέτη Κεν Λόουτς), το κόμμα Σεβασμός (με μετα-ευρωκομμουνιστικές επιρροές) και άλλα μικρά κόμματα (κομουνιστικά, τροτσκιστικά, κ.λπ.). Όλα αυτά, μαζί με το Σιν Φέιν στη Βόρεια Ιρλανδία, δεν έχουν κοινό βηματισμό και σε αρκετά θέματα βρίσκονται σε αντιπαλότητα. Οπότε το Εργατικό Κόμμα δεν έχει πολιτικό αντίβαρο στα Αριστερά του. Παρόλα αυτά εδώ και λίγο καιρό, οι πολιτικοί αναλυτές στη Βρετανία αναφέρουν μια έννοια που έχει αναφορά την Ελληνική πολιτική κατάσταση. Η έννοια ονομάζεται «πασοκοποίηση». Πως ερμηνεύεται και αναλύεται;
- Η εφαρμογή ακραίων προγραμμάτων λιτότητας από ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δεν το οδηγεί σε εξαφάνιση, αλλά σε συρρίκνωση. Υποκαθίσταται από άλλα ριζοσπαστικά κόμματα, χάνει ψήφους και μέλη, αλλά δεν εξαφανίζεται. Αυτή είναι μια ακραία πολιτική κατάσταση, αλλά αναμενόμενη.
- Η ταύτιση του κόμματος με προγράμματα λιτότητας και υφεσιακές πολιτικές, κάνει δύσκολη την απεμπλοκή του από τις επιπτώσεις τους στα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Το κόμμα θεωρείται υπεύθυνο για τα αρνητικά αποτελέσματα.
- Η ενότητα του κόμματος είναι επίπλαστη, επιφανειακή και συγκυριακή. Παύει να υπάρχει με οποιοδήποτε δυσμενές εκλογικό αποτέλεσμα και τότε ανοίγουν οι «ασκοί του Αιόλου» για αλλαγή ηγεσίας και πολιτικής κατεύθυνσης.
- Η πλειοψηφία των πολιτικών στελεχών του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (βουλευτές, πολιτευτές, μέλη ανώτερων οργάνων, συνδικαλιστές) έχουν εθιστεί ή τουλάχιστον έχουν συνηθίσει στην υφιστάμενη πολιτική κατάσταση και στις πολιτικές επιλογές που υλοποιούνται, οπότε αδυνατούν να δουν την καθοδική πορεία, αλλά και να την εμποδίσουν.
- Η κοινωνική και πολιτική απαίτηση για «αντίπαλο δέος» στις πολιτικές λιτότητας και το νεοφιλελευθερισμό πρέπει να βρει πολιτική ανταπόκριση. Αν δεν υπάρξει μέσα από το κόμμα, τότε αυτή έρχεται από άλλα ριζοσπαστικά κόμματα της Αριστεράς.
Αυτές οι πέντε προϋποθέσεις-συνθήκες για την «πασοκοποίηση», δηλαδή την εκλογική συρρίκνωση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, είναι ό,τι φοβάται το Εργατικό Κόμμα. Προς το παρόν και για τις επικείμενες εκλογές, οι φόβοι είναι πρώιμοι και χωρίς ουσιαστικό λόγο. Το Εργατικό Κόμμα προ πολλού έπαυσε να είναι σοσιαλδημοκρατικό, χωρίς όμως να απολέσει τη δύναμη και τα ερείσματά του, ενώ εναλλακτικό ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς δεν υπάρχει για να πλήξει την ηγεμονία του. Τα κόμματα της Αριστεράς παραμένουν εξωκοινοβουλευτικά, εξωσυστημικά και σεχταριστικά, ενώ η λιτότητα και η ύφεση δεν ενδιαφέρουν το ΕΚΤ, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι Βρετανοί ψηφοφόροι παραμένουν αποκλεισμένοι από το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, ζώντας μέσα στην ομίχλη που περικλείει το Ηνωμένο Βασίλειο. Ελάχιστα αναμένονται από την κάλπη, με κύρια αντιπαράθεση αν οι ξένοι είναι αναγκαίοι στην οικονομία ή όχι (ενώ τους έχουν ξεζουμίσει εδώ και πολλές δεκαετίες) ή σε ποιον μοιάζει ο νεογέννητος -τέταρτος στη σειρά- διάδοχος του θρόνου!
Είτε Εργατικοί, είτε Συντηρητικοί, είτε κάποιο καλά προετοιμασμένο συμμαχικό σχήμα, η Βρετανική πολιτική είναι και παραμένει αναλλοίωτη, όπως οτιδήποτε άλλο σε αυτή τη χώρα· πιστή στην υπεράσπιση του θρόνου και της αυτοκρατορίας, εγκλωβισμένη σε μια πρώην αποικιοκρατική νοοτροπία, ότι το Λονδίνο είναι το κέντρο του κόσμου και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το Μπιγκ Μπεν. Οι Βρετανοί συνεχίζουν να οδηγούν ανάποδα, να έχουν διαφορετικό νόμισμα και μετρικό σύστημα, να έχουν δύο κοινοβούλια, να μην έχουν γραπτό Σύνταγμα, να πίνουν ζεστό τσάι με γάλα και χλιαρή μπύρα και να κάνουν εκλογές την Πέμπτη. Κατ’ αυτούς έτσι πρέπει να γίνονται, κατ’ εμάς παραμένουν μοναδικοί ως τουριστικός, επαγγελματικός, σπουδαστικός και ιατρικός προορισμός!
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ…
«Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!»
σχόλιο:
Thanos Lagman · Law School of D.U.TH
Κατά γενική ομολογία η πολιτική σκηνή της Βρετανίας είναι ιδιαίτερα βαρετή. Τα μόνα κεντρικά ζητήματα στα οποία διαφωνούν τα τρία μεγάλα κόμματα είναι το ζήτημα της χρηματοδότησης του Βρετανικού Ε.Σ.Υ και το ζήτημα του δημοψηφίσματος για την παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε.
Αριστερά, όχι σε στυλ ΗΠΑ (όπου οι Δημοκρατικοί προβάλλονται ως αριστερά), δεν υπάρχει στη Βρετανία από την εποχή που οι Εργατικοί μετετράπησαν στους “Νέους Εργατικούς” επί Μπλαιρ.
Όσο δε για τα κόμματα που αναφέρονται, ορθώς και τα αναφέρει το άρθρο και σημειώνει και τα ζητήματα συνεργασίας που υπάρχουν μεταξύ τους, χρειάζεται λίγη ακόμα επεξήγηση.
1. Το SNP (εθνικιστές Σκωτίας) αναμένεται να σαρώσει για πρώτη φορά στην ιστορία του στη Σκωτία. Οι θέσεις του είναι κλασικές σοσιαλδημοκρατικές και στην Ελλάδα μάλλον θα χαρακτηριζόταν κεντροαριστερό. Το ίδι…
