1942.Παραλία Θεσσαλονίκης.Η ταμπέλα εξηγεί τι είναι ο μπολσεβικισμός.
thegreekcloud | 19.05.2015 | 06:26
Στην κατοχική και ληστευμένη Ελλάδα, που ελευθερώθηκε τον Οκτώβριο του 1944, η συγκυρία επιφύλαξε ένα μακάβριο παιχνίδι σε διπλό ταμπλό.
Δυο συνθήκες, στον Λίβανο και στην Καζέρτα ,υπαγορευμένες από τους Δυτικούς συμμάχους, ρύθμιζαν την συμμετοχή της Αριστεράς στην μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας.
Με εξαίρεση μιά ζώνη στον Έβρο και μερικά νησιά, που οι Γερμανοί κράτησαν ώς το τέλος του πολέμου, η Ελλάδα ήταν υπό τον έλεγχο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, μιας ζώνης του ΕΔΕΣ/Ζέρβα στα βορειοδυτικά, και μερικών ομάδων πολεμάρχων που είχαν τη ρετσινιά πως συντάχτηκαν με τους Γερμανούς, κυρίως σε Μακεδονία και Θράκη.
Οργανώσεις ταγμάτων ασφαλείας και άλλων τμημάτων, όπως οι Χίτες, ήταν σε αμυντική αναμονή ,καθώς οι Άγγλοι έφεραν από την εξορία της την ελληνική κυβέρνηση που υποστήριζαν ,και προσπάθησαν να εντάξουν αυτές τις οργανώσεις είτε στον ΕΔΕΣ, που ήταν αναγνωρισμένος από τους Συμμάχους, όσο και τις υπόλοιπες οργανώσεις που, είτε συμφώνησαν να ενταχθούν στον ΕΔΕΣ, είτε προσπάθησαν να ενταχθούν στον νέο «Εθνικό» στρατό.
Οι συνθήκες αναγνώριζαν την παραμονή βρετανικού στρατού υπό τον Σκόμπι, που αποβιβάστηκε στον Πειραιά, και η κυβέρνηση Παπανδρέου ζητούσε να αφοπλιστούν όλες οι άλλες ένοπλες δυνάμεις και εν μέρει να ενσωματωθούν στον νέο στρατό.
ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, που είχαν σαφή υπεροπλία, δεν πολυλογάριασαν τις συνθήκες που αναπτύχθηκαν στην εξορία. Κατέλαβαν μόνοι τους τη Θεσσαλονίκη, όπου και συγκυβέρνησαν ένα μήνα με τους Άγγλους, χωρίς πολλά ντράβαλα. Ωστόσο, προσπάθησαν να εκμηδενίσουν τους εναντίους, με αποτέλεσμα τον Μελιγαλά, το Κιλκίς και την πίεση στον ΕΔΕΣ. Στρίμωξαν από την άλλη, ένοπλες δικές τους ομάδες που είχαν αποδεχτεί αυτονομιστικούς σκοπούς.
Αυτά ξεκίνησαν από τον Αύγουστο του 1944, όταν ο ΕΛΑΣ αναγνωρίστηκε ως «συμμαχικη δύναμη». Μετά τον Μελιγαλά, οι Άγγλοι πήραν πρωτοβουλία να πείσουν τα τάγματα ασφαλείας να αφοπλιστούν και να παραδοθούν στους ίδιους, επιχείρηση που πέτυχε μερικώς, καθώς σκοτώθηκαν πολλοί ή μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα ομηρείας, καθώς ο ΕΛΑΣ ,όπου τον έπαιρνε, διεύρυνε την επιρροή του.
Τον Οκτώβριο ,ξεκίνησε ο Μέγας Σουρεαλισμός.
Για πολλά στελέχη του ΕΛΑΣ και τους κομματικούς του «εσωτερικού» ήταν κατοχυρωμένη η βεβαιότητα πως η σοβιετικη εισβολή στα Βαλκάνια, από τον Αύγουστο, και η κατάληψη της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας με την ταυτόχρονη μετάλλαξη του φασιστικού τους στρατού σε απελευθερωτική δύναμη του σοσιαλισμού, θα έφερνε τον στρατηγό Τολμπούκιν σε ελληνικό, τέως βουλγαροκρατούμενο έδαφος, με πιθανές διαφορετικες πολιτικες εξελίξεις στην Ελλάδα.
Γι αυτό και πρόλαβε να μπει στη Θεσσαλονίκη και να χτυπήσει τις γερμανόφιλες και εθνικιστικές ομάδες στο Κιλκίς.
Ενώ το αίμα άχνιζε ακόμη ,συνέβη η φουτουριστικη βραδυά στη Μόσχα, 8 Οκτωβρίου του 1944 ,όπου ο Τσώρτσιλ πρότεινε στον Στάλιν το μοίρασμα της επιρροής των Βαλκανίων, επιδικάζοντας «επιρροή σοβιετικη στην Ελλάδα» της τάξης του10%.
Οι αριστεροί ,αγνοώντας τα μαντάτα περίμεναν τον Τολμπούκιν να διαβεί τα ελληνικά σύνορα, πήγαν και τον βρήκαν ενθουσιασμένοι και εκείνος περιορίστηκε να υλοποιήσει έναν στρατιωτικό ντανταϊσμό: άφησε στους Άγγλους τη χώρα και αυτός στράφηκε προς τα Σκόπια και το Βελιγράδι.
Έτσι, η Ελλάδα αφέθηκε να ρυθμίσει τα του οίκου της κατά τις συνθήκες που είχαν προηγηθεί.
Ώσπου να χαραχτούν οι νέες επιρροές, η χώρα πέρασε έναν μήνα μερικής συγκυβέρνησης με συμμετοχή υπουργών της Αριστερής Αντίστασης και τους εξόριστους κυβερνητικούς της Μέσης Ανατολής και της Ιταλίας. Ο Αγγλικός στρατός και οι Ριμινίτες ήταν στο πλευρό της.
Η συνύπαρξη κράτησε ως τα Δεκεμβριανά, ίσαμε 33 μέρες.
Σε εκείνο το διάστημα ο πληθωρισμός έφτασε στα άκρα και οι Άγγλοι, έφεραν μέρος του χρυσού που είχε διαρρεύσει στα χέρια τους μετά την ήττα του 1941 και οι αριστεροί οικονομικοί υπουργοί, μαζί με τους δεξιούς δέχτηκαν την εξής σύσταση:
«Μετά το Μπρέτον Γουντς στο οποίο, οι Ελληνες συμμετείχατε, αναβίωσε πάλι μιά «βάση χρυσού» στα νομισματικά ζητήματα του κόσμου, με φυσική κυριαρχία του δολαρίου. Φτιάξτε λοιπόν μια νέα δραχμή, στηριγμένη στον δικό σας χρυσό. Προσοχή όμως: ο χρυσός θα αναζητηθεί μανιωδώς από τους κεδροσκόπους και να ξαναγίνει το αθέατο νόμισμα. Άρα, πρέπει να κάνετε αιματηρές οικονομίες, για να ζήσει η νέα σας δραχμή.Σας προτείνουμε να απολύσετε τους δημοσίους υπαλλήλους που μπήκαν στο δημόσιο στα χρόνια της κατοχής και από τις ενέργειες του γιατρού Κοτζαμάνη. Χωρίς αυτούς, η χώρα θα κρατήσει την δραχμή σε καλούτσικη βάση και το χρυσάφι σας θα συγκρατηθεί στα ταμεία σας.Αν δεν το πράξετε αυτό, θα θέλετε κι άλλα δάνεια, από την άνοιξη του 1945. Και δεν ξέρουμε πότε θα σας αναλάβουν οι Αμερικάνοι».
Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι το 1944 ήταν γύρω στους εκατό χιλιάδες. Οι απολύσεις αφορούσαν περίπου τους μισούς, επειδή τα ένοπλα τμήματα που είχαν αρματώσει οι Γερμανοί τα πληρωνε η Κατοχική Κυβέρνηση.
Οι υπόλοιποι υπάλληλοι όμως είχαν παλέψει εναντίον διαφόρων απαιτήσεων των δυνάμεων κατοχής, είχαν πολλά θύματα και μάτωσαν στα συλλαλλητήρια.
Παρά την αρχικη συμφωνία της σουρεαλιστικής Κυβέρνησης, ακολούθησαν δέκα-δεκαπέντε μέρες που οι υπάλληλοι διαμαρτυρήθηκαν και ζητούσαν να μη απολυθούν οι συνάδελφοί τους.
Κι έτσι, δεν έγινε τίποτε. Ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά και η Βάρκιζα, η δραχμή πήρε την κάτω βόλτα και ακολούθησε η προραφαηλιτικη τακτική που όλοι μας τόσο καλά γνωρίζουμε.
Η αφήγηση αυτή που επινόησα γιά να μαυρίσω το πρωινό σας, μπορεί να λάβει, κατά τις επιθυμίες σας, άλλη ιδεολογική τροπή, άλλο άρωμα και άλλα χρώματα. Μήτε Ιστορία είναι ,μήτε λογοτεχνία ,και δη στρατευμένη.
Οι οπαδοί της Αλήθειας, ζητήστε αποδείξεις και στοιχεία που δεν πρόκειται να σας δώσω.
Οι ανιχνευτές ανακριβειών, λαθών και «δεν έγινε ακριβώς έτσι», διαθέτουν γεμάτες καραμπίνες ενώ από πάνω τους πετάνε τα τρυγόνια.
Το κείμενο, σας παραδίδεται γυμνό, αιματωμένο και ελαφρώς πειστικό.
Ο Δημόσιος τομέας, επί πολλά χρόνια και προς το βαθύ μέλλον, θα είναι η φράση κλειδί του σημερινού συστήματος.
Εσείς μπορεί να πιστεύετε πως έφτασαν οι μπολσεβίκοι ή πως μας κατέλαβαν κουρσάροι που ζητάνε λύτρα γιά τους μισθωτούς.
Να το πιστεύετε.
Έζησα λίγες τραγικές ώρες που έκοψα από τον ύπνο μου για να ακούσω τον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας, χτες βράδι.
Να’ ναι καλά, κι αυτός και το κοινό του, και το πλαστικό χρήμα και οι ιδέες και οι κόκκινες γραμμές και άλλα χρωματιστά της άνοιξης τραγούδια.
Χωρίς εμένα, παρακαλώ.
Λογαριάστε τα πάντα χωρίς εμένα. Θα επινοώ τις αφηγήσεις που γουστάρω, κι αν οδηγούν στα γουναράδικα ή σε ένα λουρί στο σβέρκο, είναι άλλο ζήτημα.
