thegreekcloud | 21.05.2015 | 04:42
Prefatio
Δεν χρειαζόμαστε διανοητική εργασία για να βιώσουμε τον Διχασμό-ο Διχασμός δεν θέλει διαπιστωτική πράξη περασμένη από ένα φιλεδάκι γεμάτο απόψεις. Θέλει όμως ειδικό παράστημα, αλμπενί, θέλει οπτική επιβεβαίωση.
Το σώμα μας είναι όργανο και εργαλείο διχασμού και όχι τα ιδεολογικά μας πατατάλευρα.
Μη περιμένεις μυαλό από τον ψηλόλιγνο νεαρό που ενδύεται ένα κοστούμι Zegna που επιβάλει λεπτή κορμοστασιά, δημιουργημένη από σκόνες γυμναστηρίων, δίνοντας την εικόνα μουσκεμένου κολεόπτερου, ενώ τα μαύρα μακρόστενα φολιδωτά υποδήματα ραγίζουν στο ένα τρίτο μετά τις μύτες, αφού έως εκεί φτάνουν τα δάχτυλα.
Να τον περιμένεις πάντως γαμπρό ή κουμπάρο σε παραλία η πάρκο, μαζί με μια αιθέρια νύφη και έναν φωτογράφο που τους βάζει να στρεβλώνονται σε απίθανες στάσεις στο ηλιοβασίλεμα.
Έλλην έμπορος από τη Λέσβο, συνοδός Αλβανίτου πολεμιστή, γυναίκα γεωργού από την Θεσσαλία, νύφη της Μακεδονίας, διδάσκουν οι παλαιές λιθογραφίες ,που οι επιτήδειοι τις σκίζουν από τα παλαίτυπα και τις πουλάνε καδραρισμένες να στολίζουν δωμάτια αναμονής ευαίσθητων γιατρών.
Όπου οι αμπάδες, τα γουναρικά, το δαντελένιο μπούστο, τα τσοκαρωτά πατούμενα και τα ψηλά μπαστούνια, λειτουργούν ως εμπιστευτικές αναφορές γραμμένες πέριξ του ολογράμματος του ιστορημένου ατόμου με συμπαθητική μελάνη.
Οι δούλοι, τα σκλαβάκια, τα γιουφουφάκια, οι ταπεινής καταγωγής γυναίκες έφεραν συγκεκριμένα στίγματα στο δέρμα τους. Ώστε οι περιηγητές ,ανοίγοντας το τεφτεράκι με τις λίγες ξενικές εκφράσεις στα ελληνικά, στα τούρκικα, στα αρβανίτικα, θωρώντας την στολή, να ξέρουν αν θα τους προσφωνούσαν με τα κορακίστικα telo fai, pou ne taverna η kyratza telo gamisso essena ego.
Tractatus
Η φυλή των Συριζαίων, που ήρθε για να μείνει, ήταν γνωστή στο μέγα πανελλήνιον συνήθως από τη μέση και πάνω στα πάνελα των τηλεοράσεων. Εκεί τους έβλεπες να συγχρωτίζονται με τα ιερά τέρατα της πολιτικής, αφήνοντάς τους οι παρουσιαστές να ψελλίσουν δυό γενικότητες πριν πάνε για διάλειμμα, ώστε να μιλήσει ο Κουτσόγιωργας, ο Κουλούρης, η Ψαρούδα Μπενάκη, έως τους προπέρσινους Λοβέρδο, Άδωνι, Γιακουμάτο , Ντόρα και κάποιον εκ συνδικαλιστών βενετοπράσινο.
Ήταν ένα είδος προσγειωμένης λογικής πριν τα χρόνια της τηλεόρασης, με τον Ηλιού, τον Ηλιόπουλο και τον Μανδηλαρά, που αναφέρονταν σε πρακτικά της Βουλής και πολυήμερες δίκες. Κι όταν πήραν 24% το 1958, οι «άλλοι» πήραν απόφαση να τους σμικρύνουν σε αγαστή σύμπνοια.
Έως την βία και νοθεία του 1961, είναι χαρακτηριστικό που η Ένωση Κέντρου, θέλοντας να αποδείξει ότι είναι φτιαγμένη από υλικό εναλλακτικής εξουσίας, δήλωνε «απεταξάμην την συνοδοιπορίαν» και με αυτά τα συνθήματα την αποκτούσε το 1964.
Η φοβερή διάσπαση του 1968, αναμόρφωσε με έντονες διαδικασίες τον σωματότυπο των ηττημένων. Έως το 1989 , χρονιά του προσωρινά ενωμένου Συνασπισμού, άρχισε να σμιλεύεται ο χώρος που τον έλεγαν αναθεωρητικό.
Κυνηγημένοι από το παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ, περιφρονημένοι από τους κινεζόφιλους και με παλιούς λογαριασμούς με τους τρότσκες, πέρασαν άλλα είκοσι χρόνια με εκλογικά φραγκοδίφραγκα, ενώ κάθε τρεις και μία, στελέχη με λαμπρές προοπτικές ξενέριζαν από τα κινήματα, με μόνο τους όπλο τον συστημικό αντικομμουνισμό (που τότε ήταν δωρεάν τζαμπαμαγκιά) και έμπαιναν στον δικομματικό αλευρόμυλο.
Όπως μετά τον εμφύλιο, ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, ο Γεωργαλάς και άλλοι, όχι ευάριθμοι, λειτουργούσαν ως απελευθερωμένες πριμαντόνες ,χωρίς την ευγενή τους τύφλωση.
Τότε που η μικρή η μεγάλη θητεία στην Αριστερά, σήμαινε πως ο απελεύθερος του ολοκληρωτισμού, ήταν ένας πρεσβευτής των αξιών του Δυτικού κόσμου, ένας Κύρτσος ή ένας οργανωτής φεστιβάλ νεολαίας που μάθαινε τη δουλειά του ανιματέρ.
Την ένωση με τις συνιστώσες και η τοποθέτηση ενός πιτσιρικά στον κινηματικό Σύριζα, έως τα χρόνια που έσκασε η κρίση, την πλήρωσε κυρίως το ΠΑΣΟΚ, και αυτοί που δεν μετέπεσαν σε συνταξιούχους της Αλλαγής, κόλλησαν στη νέα προοπτική, που ήταν η τελευταία λέξη του περασμένου αιώνα.
Χτές ο Λοβέρδος κατηγόρησε μια Συριζαία βουλευτίνα ότι ήταν βαμμένη πράσινη έως πρόσφατα, για να λάβει την μνημειώδη απάντηση πως «απλώς υποστήριζε την διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη 1974, που ήταν μια γνήσια λαϊκή αίτηση μετά χαρτοσήμου, να αλλάξει η χώρα, να γλυτώσει από τη δεξιά».
Vae victis
Και ο Σύριζα νίκησε. Δεν ήταν μια μετωπική σύρραξη. Ήταν ένα δουλεμπορικό που ξώκειλε και βγήκαν από τη τετρήρη του Μπεν Χουρ οι απελεύθεροι και κατέλαβαν σκλαβοπάζαρα στο Τούνεζι και στον Χάνδακα.
Τα ήθελαν όλα και τίποτε.
Στο κύτος των κωπηλατών, είχαν μόνη παρηγορία, την εκπληκτική μαγεία των λόγων τους. Ο καθένας είχε γραμμάρια ομαδικής ευθύνης και αμέτρητα κιλά προσωπικής άποψης για την εποχή που θα σταματούσαν την κωπηλασία.
Καθώς ήταν όλοι σημαδεμένοι με το καφτό σίδερο του καταδικασμένου σε δια βίου αγγαρεία, αμέσως ευνοήθηκαν από πλήθος αδικημένων και συμπαθούντων ελευθεροφρόνων.
Τα ιδιόλεκτα, σε χρόνο dt έγιναν διάλεκτοι αναγνωρισμένες.Η δυσπιστία στους ξεπουλημένους ήταν υλικό καμωμένο από αθάνατη κόλλα, την λεγόμενη ρετσινιά. ‘Ο,τι και να τους έλεγες, φιλικό ή κριτικό, τους έφερνε σκοτοδίνη καθώς ανέτρεχαν στην περίοδο που εσύ γαμούσες κι έδερνες ενώ αυτοί έσκαζαν στα αμπάρια
Αυτό βέβαια ήταν σχετικό, καθώς πολλοί από τους απελεύθερους βρέθηκαν με ακίνητα και καταθέσεις, καθώς πουλούσαν νερό και παξιμάδι στους ιδεολόγους.
Κι έτσι, αυτό το δουλεμπορικό, ανκαι το περιτριγύριζαν ironclads και τορπιλλάκατοι, αφέθηκε να αλώσει τα σκλαβοπάζαρα.
Το ΠΑΣΟΚ πρόλαβε και διαλύθηκε.
Αλλά ο Σαμαράς και ο Θεοδωράκης τζάμπα αντιδρούνε, τζάμπα μιλάνε.
Κανένας κανόνας δεν άλλαξε. Η δουλεία δεν καταργήθηκε. Η καλύβα του μπαρμπαΘωμά κάηκε εκ των πρώτων.
Ακόμη κι αν εντέλει τους παγιδεύσουν και τους ανατρέψουν με καμιά μεσοβέζικη σανίδα σωτηρίας, η χώρα θα χορέψει τον χορό των σπαθιών και θα αφεθεί στις ιαχές των Μαορί, μηδενός διώκοντος.
Αν ηττηθούν, η μεγαλύτερή τους καταρράκωση θα οφείλεται στο γεγονός πως οι κουκουέδες έχουν εντέλει δίκιο. Χονδρικώς εννοώ. Ο κόσμος είναι σκλαβωμένος. Δεν έχει το αυτεξούσιο. Νησίδες προσωρινής ανακούφισης είναι το μόνο που μπορείς να ονειρευτείς,κι έτσι και τις οργανώσεις ,την έβαψες.
Γι΄αυτό και κυκλοφορούν οι Συριζαίοι, χωρισμένοι, ανάλογα με την θέση τους στο πάγκο της γαλέρας, σε ευτραφείς καλωσυνάτους που τους μπερδεύουν στα παράθυρα οι δικολάβοι και σε λιπόσαρκους φανατικούς που εκπέμπουν, ως αυτόματοι φάροι, το σήμα τους.
Η κακολογιά και το τσιτσιλαριό που τους επιτίθεται καθημερινά, ξεπερνάει κάθε λογική.
Ακόμη κι αυτοί που με ευκολία διακρίνουν εχθρούς και κατευθυνόμενους αντιπάλους δεν βλέπουν παρά μια τρίχα από τον ελέφαντα που ορμάει επάνω τους.
Κι αν αφήνουν τον τυπικό έμπορο της Βενετίας να καίγεται από την προσωπική του απομάγευση, τον Βαρουφάκη εννοώ, ή βλέπουν, από το μάγμα που ανατίναξε την Θήρα, να αναδύεται μια Νέα Καμμένη, την Κωνσταντοπούλου εννοώ, ξέρουν πως αυτά τα κολλήματα στο τέλος μαθαίνονται.
Θα προκύψουν ανάμεσά τους ρήτορες και πρακτικοί σαράφηδες, θα ανακαλύψουν το μη αγωνιστικό πνεύμα, θα προκύψουν ανάμεσά τους Τζίλας και Έρεμπουργκ, αλλά έως τότε, η συνταγή της μαμάς είναι αυστηρή:
Στήριγμα μας , ο μισθωτός του δημοσίου. Κόκκινη γραμμή, το κλειστό ATM. Δεχόμαστε κάθε ζώνη της Θεοτόκου και Παναγία Σουμελά,διστάζουμε στην καταστολή, σε έναν κόσμο όπου οι χίπστερς είναι το 90% των «ψαγμένων» και οι μπαχαλάκηδες το 1% των εξουθενωμένων.
Το επόμενο πολιτικό βήμα, δεν θα είναι κάποια λύση Παπαδήμου, αλλά μια στροφή του Δημοσίου τομέα σε κάποιον που υπόσχεται λιγότερα βάσανα. Κι επειδή το κέντρο καλά κοιμάται, με μια γραμμή σάλιου να ενώνει το ανοιχτό του χάσκον στόμα με το πάτωμα, ο Σπάρτακος και ο Νάβις θα στοιχειώνουν την πολιτική σκέψη, που έχει εξελιχθεί σε έριδα περί το ύψος του ΦΠΑ.
Τα υπόλοιπα, θα γίνουν όπως τα διηγείται ο Καρυωτάκης στην δική του Μποβαρί. Δεν τολμώ καν να μνημονεύσω Άλεκ Σχινά.
Γι αυτούς τους λόγους και μερικούς άλλους, αφανείς, ο διχασμός και η Διχόνοια είναι αποτυπωμένα στο σώμα μας. Το ντυμένο με κυνηγετικά αμάνικα πάνω από ένα πόλο XXXL και παπούτσια στραβοπατημένα παράταιρα στη φτέρνα.
