Στην προσπάθειά του να απευθυνθεί σε ευρύτερο κοινό το «Ποδέμος»
αποφεύγει συστηματικά να χρησιμοποιήσει τους όρους
«Αριστερά» και «Δεξιά»| EPA/ MANUEL LORENZOefsyn | 23.05.2015, 18:20
Kάλπες στήνονται αύριο στην Ισπανία για τους δήμους και τις περιφέρειες, και το πολιτικό σκηνικό μοιάζει πιο κατακερματισμένο παρά ποτέ, με τα παραδοσιακά, «μνημονιακά» κόμματα εξουσίας τής μετά Φράνκο εποχής -το κεντροδεξιό Λαϊκό (PP) και το κεντροαριστερό Σοσιαλιστικό (PSOE)- να υποχωρούν δραματικά, να καταρρέουν στις δημοσκοπήσεις για την πρόθεση ψήφου, ενώ οι δύο νεόκοποι, «άφθαρτοι» παίκτες, το αριστερό «Ποδέμος» (Μπορούμε) και το… κεντροαριστεροδεξιό «Θιουδαδάνος» (Πολίτες), πλασάρονται για πρώτη φορά ως σοβαροί διεκδικητές σε μια πρωτοφανή «κούρσα για τέσσερις».
Το Ποδέμος, όλοι το ξέρουμε, φάνηκε πριν από μερικούς μήνες -ενισχυμένο αναμφισβήτητα και από την άνοδο του «αδελφού» ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία- να διαθέτει δυναμική… πρωταθλητισμού, προηγούμενο στις δημοσκοπήσεις και εξασφαλίζοντας ακόμη και το 26% στην πρόθεση ψήφου.
Ομως η εσωτερική «φαγωμάρα», που εκφράστηκε μέσα από την αποχώρηση αρκετών ιδρυτικών στελεχών του, και ιδιαίτερα του Χουάν Κάρλος Μονεδέρο, ο συνεχής πόλεμος από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, η δημοσκοπική άνοδος του «εναλλακτικού πλην υπεύθυνου» Θιουδαδάνος, που σπρώχνεται παντοιοτρόπως από την ισπανική ελίτ, και βέβαια -για να τα λέμε όλα- τα «αυτογκόλ» της ίδιας της ηγεσίας του έχουν ψαλιδίσει σημαντικά την εκτιμώμενη από τις μετρήσεις επιρροή του στους ψηφοφόρους, ρίχνοντας τα ποσοστά του ακόμη και στο 17% και γκρεμίζοντάς το στην τέταρτη θέση, εκτός βάθρου.
Επικοινωνιακά τρικ
Στην προσπάθειά του να απευθυνθεί σε ευρύτερο κοινό, που περιλαμβάνει και τους δυσαρεστημένους από τα μεγάλα κόμματα και πιεσμένους από την κρίση «νοικοκυραίους» της αστικής τάξης, το «Ποδέμος» αποφεύγει συστηματικά να χρησιμοποιήσει τους όρους «Αριστερά» και «Δεξιά» – επιτρέποντας ακόμη και στον νέο ηγέτη των Σοσιαλιστών, τον Πέδρο Σάντσεθ, να κατακεραυνώνει την ηγεσία του ως «ψευτοαριστερούς» και να διατρανώνει πως μόνο αυτός εκπροσωπεί την πραγματική Αριστερά!
Στην πραγματικότητα, βέβαια, όπως λέει και το παλιό ρητό, οι στατιστικές είναι σαν τα μπικίνι – σου δείχνουν τα πάντα, εκτός από αυτά που πραγματικά θέλεις να δεις. Αφήστε που πέφτουνε συνέχεια έξω, όπως είδαμε πριν από μόλις δύο εβδομάδες στην περίπτωση της Βρετανίας, όπου η πολυδιαφημισμένη «μονομαχία» Κάμερον – Μίλιμπαντ αποδείχτηκε περίπατος του πρώτου· αλλά και τον Γενάρη στη χώρα μας, όπου πολλοί δημοσκόποι αποδείχτηκαν… δημοκόποι, όσον αφορά τη διαφορά ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ., αλλά και τα ποσοστά των μικρότερων κομμάτων!
Πόσω μάλλον που, όταν οι στατιστικολόγοι μιλούν για πρόθεση ψήφου, αναφέρονται ουσιαστικά στις βουλευτικές εκλογές, που θα πραγματοποιηθούν σε έξι ολόκληρους μήνες. Ειδικά στην περίπτωση της «ομοσπονδιακής» Ισπανίας, με τις πολλές αυτόνομες περιφέρειες, είναι πολύ δύσκολο να καταλήξει κανείς σε εθνικής κλίμακας πολιτικά συμπεράσματα, κρίνοντας μόνον από τα κατά τόπους αποτελέσματα των κομματικών υποψηφίων.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εποχή του δικομματισμού και της εναλλαγής στην εξουσία τελείωσε οριστικά, θαμμένη σε έναν βούρκο από σκάνδαλα, βίαιες εξώσεις και κραυγές των μακροχρόνια ανέργων. Κανένα από τα δύο παραδοσιακά κόμματα δεν πρόκειται να εξασφαλίσει αυτοδυναμία, και οι συνεργασίες μοιάζουν μονόδρομος για όλους.
Η ήδη «θολή» αυτή κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι, όπως στις περισσότερες χώρες, και στην Ισπανία στο τοπικό επίπεδο μετράνε περισσότερο τα πρόσωπα παρά τα κόμματα. Μία χαρισματική προσωπικότητα μπορεί να ξεπεράσει τα κομματικά εσκαμμένα και, αντίθετα, ένας αντιπαθής υποψήφιος δήμαρχος ή περιφερειάρχης μπορεί να οδηγήσει σε μαζική «έξοδο» ψηφοφόρων.
Εχοντας χάσει μέρος της εσωτερικής συνοχής του, και δεχόμενο σοβαρή κριτική από τα αριστερά του, το «Ποδέμος» αποφάσισε να κατεβάσει «κομματικούς» υποψηφίους μόνο στις περιφερειακές και όχι στις δημοτικές εκλογές. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κακό, καθώς επιτρέπει σε… όλα τα λουλούδια της Αριστεράς να ανθίσουν. Στη Μαδρίτη, ας πούμε, κατεβαίνουν παρέα κάτω από την κοινή ονομασία «Ahora Madrid» οι «Ποδέμος», η «Πλατφόρμα» εναντίον των εξώσεων, οι κινηματικοί «Νέοι χωρίς Μέλλον», γέννημα θρέμμα των «Αγανακτισμένων» της Πλάθα ντελ Σολ, αλλά και οι οικολόγοι και πολλά μεμονωμένα στελέχη της Ενωμένης Αριστεράς (Izquierda Unida).
Η Μανουέλα Καρμένα, η ατρόμητη 71χρονη που σκοπεύει να
«καταλάβει» τη Μαδρίτη |Υποψήφια δήμαρχο και «αιχμή του δόρατος» διάλεξαν μια… φοβερή γιαγιά, την 71χρονη πρώην δικαστικό Μανουέλα Καρμένα, η οποία έχει δώσει στο παρελθόν μεγάλες μάχες κατά της διαφθοράς όταν βρισκόταν στα δικαστικά έδρανα, και υπόσχεται να βάλει βαθιά το μαχαίρι ώς το κόκκαλο της πολιτικοεπιχειρηματικής διαπλοκής, που ταλανίζει την πρωτεύουσα αλλά και ολόκληρη την Ισπανία. Δεδομένου ότι πολλά στελέχη της μαδριλένικης κομματικής ελίτ τού PP βρίσκονται πλέον πίσω από τα κάγκελα, αποτέλεσμα του σκανδάλου με τα μαύρα ταμεία, η Μανουέλα… σκίζει. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση που δημοσιοποίησε η ισπανική εφημερίδα «El Pais» τη Δευτέρα, το «Ahora Madrid» έρχεται δεύτερο, μόλις 2% πίσω από το Λαϊκό Kόμμα.
Πίστη στην παράδοση
Καλά είναι τα προγνωστικά και για την παραδοσιακά αριστερή Βαρκελώνη, όπου η 41χρονη ακτιβίστρια Αντα Κολάου προηγείται στα τελευταία γκάλοπ με τον συνασπισμό «Barcelona en Común» (Συλλογική Βαρκελώνη), στην οποία συμμετέχουν το «Ποδέμος» και διάφορα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. «Μπορούμε να κερδίσουμε τη Βαρκελώνη, αιχμή του δόρατος μιας δημοκρατικής αλλαγής στην Ισπανία και στον Νότο της Ευρώπης», δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Κολάου που πριν από λίγους μήνες είχε επισκεφθεί και την Ελλάδα.
Μεγάλο όπλο της, η δέσμευσή της -σε συνεργασία πάντα με τη μαχητική «Πλατφόρμα»- για την υπεράσπιση των μικροϊδιοκτητών και των ενοικιαστών που απειλούνται με έξωση από τις τράπεζες και τα ισπανικά ΜΑΤ και η υπόσχεσή της για άμεση αντιμετώπιση της «επείγουσας κοινωνικής κρίσης» που πλήττει την πόλη. Η Βαρκελώνη, για την ιστορία, έχει 107.000 ανέργους, ενώ το ένα τρίτο των κατοίκων της βρίσκεται στα όρια της φτώχειας.
Η Κολάου δεν… κολλάει. Υπόσχεται να μετατρέψει άδεια διαμερίσματα σε κοινωνικές κατοικίες, να θεσμοθετήσει ελάχιστο εισόδημα 600 ευρώ για τις πιο φτωχές οικογένειες και να αναγκάσει τις επιχειρήσεις να μειώσουν την τιμή του νερού, του αερίου, του ηλεκτρικού. «Η Βαρκελώνη είναι πλούσια πόλη, όπου κυκλοφορούν πολλά χρήματα, αλλά τα τέσσερα τελευταία χρόνια η διαφορά ανάμεσα στο 10% των πιο πλούσιων και το 10% των πιο φτωχών αυξήθηκε κατά 40%.
Μια πόλη με τέτοιες ανισότητες μπορεί να διχαστεί, συγκρούσεις και ανασφάλεια μπορεί να κάνουν την εμφάνισή τους», λέει η Κολάου, που στηρίζεται από ολόκληρο τον «χώρο» της Βαρκελώνης. Μια αντιεξουσιάστρια στην εξουσία, στο «τιμόνι» μιας πόλης 1,6 εκατ. κατοίκων; Μοιάζει πολύ ωραίο για να είναι αληθινό…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Οι… Ποτάμος της ισπανικής «Κεντροαριστεροδεξιάς»
Φαβορί ο συνασπισμός της Αριστεράς στη Βαρκελώνη
Οι αριστεροί εγκαταλείπουν τον Ρέντσι
«Μπορούμε» χωρίς τον Μονεδέρο;
