O Kιγκινάτος του Cabanelthegreekcloud | 24.05.2015 | 06:21
«Ελληνίδες, Έλληνες
Από την ημέρα που ανέλαβα το Κόμμα, προσπάθησα να σπάσω τα καθιερωμένα.Η απόφασή μου ήταν χαραγμένη στην πέτρα της υπομονής.
Όταν αντιμετώπισα χωρίς έπαρση, αλλά αποφασιστικά, τον πρωθυπουργό που με ανέδειξε σε υπουργό εξωτερικών, ιδρύοντας την «Πολιτική Άνοιξη», έκρυψα από την κοινή γνώμη την στυγνή πραγματικότητα που περιμένει κάθε αισιόδοξη, ελπιδοφόρα πολιτική προσπάθεια: την περιμένει η καταρροή και ο σκεπτικισμός, την περιμένει η απαξίωση και ο εμπαιγμός.
Αλλά δεν λιγοψύχησα. Οι αντίπαλοί μου ήταν πολλοί και αποφασισμένοι. Μετά την πρώτη πετυχημένη παρουσία της Άνοιξης στις εκλογές του 1993, χρεώθηκα την ήττα της παράταξης άδικα.
Η παραίτηση του ηττημένου πρωθυπουργού, τότε, ήταν αναμενόμενη, για όποιον μπορούσε να διακρίνει τον πληγωμένο εγωισμό του, την ανάγκη του να παραμείνει επιδραστικός στον αιώνα τον άπαντα.
Είχα την ατυχία να ωριμάσω πολιτικά σε εποχή που δεν ήταν της μόδας λέξεις όπως η πατρίδα, η ευθύνη ,το καθήκον.
Οι στόχοι της χώρας είχαν ήδη μετακινηθεί σε άλλες ελπίδες: στον πλουτισμό, στο άσπρο-μαύρο, στον λαϊκισμό.
Η Νέα Δημοκρατία βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Επτά χρόνια μετά τον απόλυτο θρίαμβό της, στις εκλογές του 1974,πέρασε μια μαύρη τετραετία, όπου τα στηρίγματα της εξουσίας της ξεθεμελιώθηκαν οριστικά, καθώς επικέντρωσαν τα πυρά τους στις περιπέτειες ενός ασθενούς Ανδρέα Παπανδρέου τον οποίον ζήτησαν να δικάσουν και να τιμωρήσουν, ενώ έπρεπε να κινηθούμε σε άλλη κατεύθυνση.
Το 1989 ,κατέρρεε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, δεν είχε νόημα ο αντικομμουνισμός.
Ο κύριος Μητσοτάκης, αποχωρώντας μετά τη ήττα του, διέσωσε την οικογενειακή του δύναμη μέσα στο κόμμα, με την ψευδεπίγραφη επιμονή του σε ιδέες άγνωστες και αδοκίμαστες στους οπαδούς της.
Το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ευάγγελου Αβέρωφ, τόλμησε κρατικοποιήσεις και άνοιξε ευρωπαϊκούς ορίζοντες, αντιστάθηκε στην δικτατορία, γιά να υποστεί τον διασυρμό του «λιγότερου κράτους» και της επικράτησης των μηχανισμών που είχε στήσει η διαπλοκή.
Όλα τα κέρδη από την πατριωτική στάση της Νέας Δημοκρατίας, πέρασαν σε ένα εκδικητικό ΠΑΣΟΚ, που ανέλαβε να ξεθεμελιώσει την χώρα στηριγμένο στους απελπισμένους οπαδούς μας, στα δικά μας συνθήματα και στην δική μας ιστορία.
Ήμουν πάντοτε υπέρ της μείωσης των φόρων, του ΦΠΑ και της απλοποίησης του κράτους της γραφειοκρατίας, κι αυτό δεν ήταν νεοφιλελεύθερη τακτική. Και οι δείκτες ανάπτυξης της εποχής, οφείλουν πολλά στην είσοδο των Αλβανών που ευνόησα, αλλά δεν προκάλεσα.
Οι νεοφιλελεύθεροι εξελίχτηκαν σε διαχρονικούς συμβούλους κάθε εξουσίας, χωρίς τον παραμικρό πολιτικό έλεγχο, αφού η εκλογική τους δύναμη ήταν αμελητέα.
Τότε ,στα μέσα της δεκαετίας του 90, επικρίθηκα άδικα, επειδή μετακινήθηκα σε πιο κεντρώες θέσεις, υποστηρίζοντας για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κύριο Στεφανόπουλο,για να μη αισθανθεί μόνος και αβοήθητος στο κύμα του «εκσυγχρονισμού».
Την εξέλιξη την ξέρετε.
Αποσύρθηκα με τους αφοσιωμένους μου φίλους από το προσκήνιο, βοηθώντας με τον τρόπο μου την μετεξέλιξη του Κώστα Καραμανλή σε ηγέτη που μπορούσε να εγγυηθεί την ενότητα των αρχών της Κεντροδεξιάς, και ο Καραμανλής με δικαίωσε.
Η χώρα, μετά το 2004, επιβίωσε από το όργιο σπατάλης και κυνισμού, και έζησε μια πενταετία όπου αντιστάθηκε στην παντοδυναμία της διαπλοκής και δέχτηκε την πιο οργανωμένη αντεπίθεση της πράσινης και ροζ πανούκλας.Οι ίδιοι μας οι σύμμαχοι επέβαλαν δίκτυο παρακολουθήσεων και καταστροφής κάθε ανοίγματος της πατρίδας σε εναλλακτικούς ορίζοντες.
Αν έβλεπα τα επερχόμενα γεγονότα από στενή προσωπική φιλοδοξία, θα άφηνα την χώρα να αποτελειωθεί από ένα μπετόν της κυρίας Μπακογιάννη με τον ασύστατο Παπανδρέου, ώστε να «λουστούν» την Κρίση και σήμερα οι πάντες να μου εμπιστευτούν τον ρόλο του Κιγκινάτου.
Δεν το έπραξα.
Δεν μου άξιζε η απονομή του τίτλου του κωλοτούμπα, που εμπνεύστηκαν και καλλιέργησαν τα ερείπια του συστήματος που εφηύρε την ψευδοαριστερά του Σύριζα, με την οποία η χώρα θα πορευτεί ώσπου οι πάτρονες της πατρίδας μας την διχάσουν τελειωτικά.
Ανέχτηκα πολλά. Πολεμήθηκα από πρόσκαιρους συμμάχους.Αναγκάστηκα να καταφύγω σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Το στενό περιβάλλον μου συκοφαντήθηκε και διασύρθηκε.
Ο Αντώνης Σαμαράς έσερνε την άμαξα του μαρτυρίου του, διότι είχε μουλαρώσει ενάντια στο ευρωπαϊκό κατεστημένο που έβλεπε μια λαμπρή ευκαιρία να επικρατήσει τελεσιδίκως στο μέλλον μας.
Δεν τα έκανα όλα τέλεια. Αλλά όλη η σημερινή κατάντια, βασίστηκε στα μικρά μου περισσεύματα και στο ότι κατάφερα να κρατήσω τη χώρα στα πόδια της.
Ο μηχανισμός της αντίδρασης όμως ,πέτυχε τους στόχους του.
Δικές μου αποφάσεις ήταν τα παζάρια με την Τρόικα, και εναντίον μου στράφηκε ο αλληθωρισμός των συμμάχων μου που διέσωσα από την ανυπαρξία.
Ήμουν ο κακός της υπόθεσης.
Σε αυτό βλέπω να καταλήγει και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης που είτε γοητεύεται από τα ψέμματα της κυβέρνησης, είτε περιμένει από έναν νεαρό Μητσοτάκη να πουλήσει «νεοφιλελευθερισμό».
Εμπιστεύομαι την αξιοπρέπεια που μου επέτρεψαν να διαφυλάξω και αποχωρώ από την ενεργό πολιτική δράση.
Εμπιστεύομαι το Μέλλον και τα κριτήρια που θα αναπτυχθούν τότε,ως αντισώματα μιας μάταιης, ανέλπιδης δημοκοπίας.
Μπορεί το Μέλλον να έχει πολλή ξηρασία, αλλά δεν βλάπτει, εχθροί και φίλοι ,να ρίξουνε ένα κουβά νερό στο κεφάλι τους, μήπως και συνέλθουν από την φρεναπάτη των καιρών.»
