το μόνο ρεαλιστικό ισοδύναμο

Ε​​ρωτήματα που γεννάει, μέσα από την αγωνία, η σύνεση:
Αποκλείεται να αγνοούν οι δανειστές της Ελλάδας, πως αν η χώρα δεν αρχίσει να παράγει, αν συνεχίσει μόνο να δανείζεται και να καταναλώνει όλο και πιο στενεμένα, δεν θα πάρουν ποτέ πίσω ούτε όλα ούτε μέρος των χρημάτων τους.
Αποκλείεται να αγνοούν ότι, όσος δανεισμός κι αν προστεθεί, παραγωγικότητα δεν μπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα ούτε να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα, αν δεν στηθεί λειτουργικός κρατικός μηχανισμός: οργανωτικός, ελεγκτικός, δικαστικός, εισπρακτικός.
Αποκλείεται να αγνοούν οι δανειστές μας ότι, για να στηθεί λειτουργικός κρατικός μηχανισμός, πρέπει να καταλυθεί με συνέπεια το πελατειακό κράτος. Το πελατειακό κράτος για να καταλυθεί, θα αρκούσαν δύο και μόνο νομοθετήματα: Να καθιερωθεί στις εκλογές η μονοεδρική περιφέρεια, και να εισαχθεί το ασυμβίβαστο του βουλευτικού και του υπουργικού αξιώματος. Ασφαλώς το ξέρουν, αλλά δεν το απαιτούν.
Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, προσλαμβάνει χαρακτήρα προκλητικότατου εμπαιγμού η πεισματική εμμονή των δανειστών σε μέτρα που αυξάνουν προσωρινά τις κρατικές εισπράξεις, χωρίς να ενδιαφέρονται για το πραγματικό παραγωγικό αντίκρισμα αυτής της αύξησης. Κατατρίβονται να παζαρεύουν, αν ο ΦΠΑ σε κάποια είδη θα είναι μία μονάδα μεγαλύτερος ή μικρότερος, κόπτονται για να εισαχθεί η πώληση των φαρμάκων στα πολυκαταστήματα. Και αδιαφορούν παγερά για τη διαιώνιση του πελατειακού κράτους, που είναι η θεμελιώδης αιτία της διαφθοράς, σήψης και διάλυσης του κρατικού μηχανισμού και των κοινωνικών θεσμών στην Ελλάδα.
Είναι προκλητικό σκάνδαλο να «διυλίζουν τον κώνωπα, οι δανειστές μας, και να καταπίνουν την κάμηλον», διότι με αυτό τον τρόπο εμφανίζονται να συμπαίζουν αναιδέστατα με τις κομματικές συντεχνίες της σήψης και της διαφθοράς. Να καλύπτουν τους υπόδικους αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας, να συμπαίζουν με αδίστακτους λωποδύτες των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και αναπτυξιακών προγραμμάτων. Απαιτούν οι δανειστές να περικοπούν ακόμα περισσότερο οι συντάξεις της λιμοκτονίας, αλλά δεν διανοούνται να ζητήσουν το διαπλεκόμενο με τα κομματικά συμφέροντα ισοδύναμο: Να απολυθούν τα σμήνη των χρυσοπληρωμένων αργόσχολων υπαλλήλων της Βουλής, να περιοριστούν σε διακόσιους (200) οι βουλευτές, να μειωθεί δραστικά το υπαλληλικό προσωπικό κάθε βουλευτή, τα αυτοκίνητα και οι οικονομικές απαλλαγές που τους παρέχονται. Να πάψει το κράτος να πληρώνει τα μυθώδη ενοίκια των κομματικών γραφείων, τα ιλιγγιώδη χρέη των κομμάτων στις Τράπεζες.
Επιμένουν με ανεξήγητο σαδισμό οι δανειστές να παζαρεύουν μονάδες αύξησης των ποικίλων μορφών κεφαλικού φόρου που έχουν επιβάλει οι πολιτικοί στους πολίτες. Δεν διανοούνται να ζητήσουν το διαπλεκόμενο με κομματικά συμφέροντα ισοδύναμο που θα εξασφάλιζε ο τίμιος επανέλεγχος δημόσιων εργολαβιών και προμηθειών, των τελευταίων (έστω και) είκοσι χρόνων. Το ισοδύναμο από τη δήμευση περιουσιών των πρωθυπουργών και των υπουργών Εθνικής Οικονομίας που υπέγραψαν τον εγκληματικό, εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας.
Αλλά το άκρως οδυνηρό για την ελλαδική κοινωνία γεγονός είναι ότι, τέτοια ρεαλιστικής ανακούφισης του λαού «ισοδύναμα» δεν διανοείται να τα προσφέρει ούτε και η τάχα «αριστερή» σημερινή κυβέρνηση. Οι δανειστές μας (και οι αδίστακτες «Αγορές» που τους ποδηγετούν) δείχνουν να έχουν πανικοβληθεί από το γεγονός ότι μία από τις χώρες της Ε.Ε. απέκτησε «αριστερή» (κάποιοι ιδεοληπτικοί των Βρυξελλών λένε «κομμουνιστική») κυβέρνηση – αντιδρούν σαν να προσβλήθηκε από επικίνδυνο ιό το έμβρυο της ενωμένης Ευρώπης. Αλήθεια, δεν έχουν την ψυχραιμία να δουν ότι πρόκειται και πάλι για μια κυβέρνηση με απολύτως «διαχειριστική» αντίληψη της πολιτικής; Για μιαν απολύτως συντηρητική του κατεστημένου κυβέρνηση;
Δεν έχουν όραμα για να εμπνεύσουν τον λαό οι σήμερα κυβερνώντες, και κατά τούτο δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τον πρασινο-γάλαζο νεκρόψυχο κυβερνητικό πολτό που προηγήθηκε. Θέλουν να λέγονται «αριστεροί», χωρίς να σώζουν τίποτα από τον κοινωνιοκεντρισμό της θυσιαστικής Αριστεράς. Μοναδική φιλοδοξία της «αριστερής» μας κυβέρνησης, που την τρέμουν οι «Αγορές», είναι να «διαχειριστεί» και αυτή το χρέος, αλλά με φανταιζίστικες παραλλαγές (και αυτοσχεδιάζοντας παιδαριωδώς). Εχει αρχίσει να στήνει κι αυτή το δικό της κομματικό κράτος, να διορίζει τα «δικά της παιδιά», να στελεχώνει δημόσιους οργανισμούς και θεσμούς με τους γνωστούς ευτελείς «μαϊντανούς» που προσφέρονται σε κάθε κυβέρνηση για τις «αδιαφανείς» δουλειές.
Δυστυχώς δεν επιχειρούνται δημοσκοπήσεις με τη φιλοδοξία και την επαγγελματική ικανότητα να διερευνήσουν κριτήρια και προθέσεις: Πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, από πέμπτο κόμμα στη Βουλή, στις εκλογές του 2009, και με ποσοστό 4,6% της προτίμησης των πολιτών, βρέθηκε δεύτερο κόμμα στις εκλογές του 2012, με ποσοστό 16,78% και πρώτο κόμμα, μέσα σε τρία χρόνια, με 36,34%, στις εκλογές του περασμένου Γενάρη; Ετσι ραγδαία και ανεξήγητα δύο εκατομμύρια διακόσιες σαράντα έξι χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στον «μπολσεβικισμό», όπως φαντασιώνονται πανικόβλητοι οι σοφοί των Βρυξελλών, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ; Και αντίστοιχα: πώς και γιατί ένα κόμμα του κοινωνικού και πολιτικού περιθώριου, η «Χρυσή Αυγή», με ποσοστό 0,29% στις εκλογές του 2009, βρέθηκε τρίτο στη Βουλή κόμμα τον Γενάρη του 2015, με 18 έδρες; Ραγδαία και ανεξήγητα τετρακόσιες χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στον «νεοναζισμό», όπως φαντασιώθηκε η «προοδευτική» στην Ελλάδα διανόηση και το δίδυμο Σαμαρά – Μπαλτάκου;
Εμείς, οι Ελλαδίτες, είμαστε πια μια παρακμιακή κοινωνία βυθισμένη στην παράνοια και στον βουλιμικό πρωτογονισμό – δεν έχουμε το ενδιαφέρον να ασχοληθούμε σοβαρά με το τι ακριβώς μας συμβαίνει. Αλλά οι σοφοί (προηγμένοι πολιτισμικά) δανειστές μας, αν θέλουν να πάρουν πίσω το σύνολο ή ένα μέρος των χρημάτων τους, δεν θα έπρεπε να μελετούν σοβαρά το πού παραπέμπουν τα εκρηκτικά φαινόμενα του ΣΥΡΙΖΑ και της «Χρυσής Αυγής»; Αν τα φαινόμενα δηλώνουν τυφλή λαϊκή (εκδικητική) αντίδραση σε ένα ανήθικο και ανίκανο, κυριολεκτικά σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν θα ήταν συμφέρον των δανειστών να ποντάρουν σε «ισοδύναμα» των οικονομικών τους απαιτήσεων υπονομευτικά της σήψης του πολιτικού στην Ελλάδα κατεστημένου;
Θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, μόνο αν πετύχουν να στηθεί στην Ελλάδα λειτουργικός κρατικός μηχανισμός: οργανωτικός, ελεγκτικός, δικαστικός, εισπρακτικός. Αφού καταλυθεί αμείλικτα το πελατειακό κράτος, η συνταγματικά παντοδύναμη κομματοκρατία. Και αφού λειτουργήσει νέμεση: να λογοδοτήσουν οι αυτουργοί της σημερινής καταστροφής.
Το ρεαλιστικό ισοδύναμο της καταβολής των οφειλών μας είναι η ανατροπή της διαχειριστικής πολιτικής μωρίας.
Πηγή “Καθημερινή”