16:46 | 16 Ιουλ. 2015 | tvxs
Οδυσσέας Βουδούρης
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια προσπάθεια πραξικοπήματος, με το χρηματοπιστωτικό όπλο, για να πέσει η δημοκρατικά εκλεγμένη Ελληνική κυβέρνηση και να απομακρυνθεί ο επικεφαλής της. Ομολογώ ότι δεν έχω πλήρη εικόνα των παραμέτρων αυτής της κατάστασης, και αυτό βέβαια με προβληματίζει βασανιστικά.
Έχω όμως εμπειρία από δραματικά επείγουσες καταστάσεις, τόσο από την επαγγελματική ιδιότητα του χειρουργού, όσο και από τις συνθήκες που κλήθηκα να την ασκήσω σε εμπόλεμες περιοχές. Σε αυτές τις καταστάσεις πρέπει να αποφασίσεις γρήγορα και να βασιστείς, όχι σε μια ατέλειωτη ανάλυση, αλλά σε αντανακλαστικά που έχουν διαμορφωθεί από την εμπειρία σου. Βλέπω ξεκάθαρα ότι οι «εταίροι-αντίπαλοί» μας θέλουν να τιμωρήσουν την Ελλάδα. Για να το πετύχουν πρέπει να ρίξουν τον εμβληματικό της ηγέτη, γνωρίζοντας ότι αν πέσει ο Τσίπρας… πέφτει η Ελλάδα.
Το αντανακλαστικό μου είναι ξεκάθαρο: ΣΤΗΡΙΖΩ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ.
Πως όμως να ενσωματώσω αυτή τη στήριξη στη συνθηκολόγηση που σηματοδοτεί η αποδοχή της συμφωνίας; Η ανάλυση των αιτιών και ευθυνών θα γίνει, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα πρέπει να κατανοήσουμε και να εμπεδώσουμε ότι χάσαμε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος δεν κρίθηκε. Έχουμε ακόμα ελπίδα να τον κερδίσουμε;
Για να δώσω μια απάντηση, επιτρέψτε μου μια αναφορά στον θεωρητικό του πολέμου, Carl von Clausewitz, διότι περί πολέμου πρόκειται, όχι πλέον με πυροβόλα αλλά με χρηματοπιστωτικά και μιντιακά όπλα. Μέχρι τον Clausewitz, η θεωρία του πολέμου περιοριζόταν στον τρόπο διεξαγωγής των μαχών. Η οργάνωση του στρατεύματος, η αλληλοϋποστήριξη πεζικού, πυροβολικού και ιππικού, η διάταξη των δυνάμεων στο πεδίο μάχης, ο εξοπλισμός και ο ανεφοδιασμός, αποτελούσαν τα αποκλειστικά ζητήματα της θεωρίας του πολέμου.
Ο Clausewitz συνέλαβε ότι η συμβολή μιας μάχης, στο πλαίσιο ενός πολέμου, δεν κρίνεται μόνο από την έκβασή της, την χρονική στιγμή που διεξάγεται. Κρίνεται από όλες τις συνέπειες στο σύνολο των επιχειρήσεων του πολέμου, σε βάθος χρόνου, δηλαδή των οικονομικών, πολιτικών, διπλωματικών, ακόμα και ψυχολογικών επιπτώσεων. Στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Αλγερίας πχ (1954-1962), οι Γάλλοι κέρδισαν όλες τις μάχες κατά των ανταρτών, αιχμαλώτισαν την ηγεσία τους και… έχασαν τον πόλεμο! Διότι αυτός δεν κρίθηκε σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά σε πολιτικό και διεθνές.
Παρότι ο Clausewitz ήταν Γερμανός, οι Ναζί, για κακή τους τύχη (και καλή δική μας), δεν εμπνεύστηκαν από την θεωρία του. Εμπνεύστηκαν όμως οι Ρώσοι αντίπαλοί τους! Οι Γερμανοί θεωρούσαν ότι η νίκη στον πόλεμο ανήκει σε όποιον μεθοδικά κερδίζει τις μάχες την μία μετά την άλλη, ως αυτοτελή γεγονότα. Η αντίληψή τους ήταν μηχανιστική και συνεπώς εστίαζαν στην άψογη οργάνωση και στην εξοπλιστική υπεροχή, όπου πράγματι υπερτερούσαν κατά κράτος. Από την πλευρά τους, οι Ρώσοι θεωρητικοί του πολέμου, εμπνευσμένοι από τον Clausewitz, είχαν διαμορφώσει μια γεωστρατηγική αντίληψη ενός Γερμανό-Ρωσικού πολέμου. Είχαν καταλάβει πως ήττες σε ορισμένες μάχες, μπορεί να καταγραφούν ως επώδυνοι τακτικοί ελιγμοί, όταν σου επιτρέπουν να επιζήσεις και οδηγούν σε μια κατάσταση στρατηγικά πλεονεκτική. Όπερ και εγένετο.
Ζητώ συγνώμη για αυτή την μακροσκελή εισαγωγή, αλλά την θεωρώ απαραίτητη για να εκτιμήσουμε τη συμφωνία . Προφανώς το ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της αποτελεί υποχώρηση. Ας συνειδητοποιήσουμε όμως ότι αυτή η συμφωνία είναι ΜΟΝΟ η πρώτη μάχη, η οποία διεξάχθηκε υπό τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, που ηθελημένα δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση εν όψει της προβλεπόμενης ήττας της. Δεν κρίνει την υλοποίηση του προγράμματός μας σε βάθος τετραετίας. Κρίνει όμως τον τερματισμό της ελπίδας των αντιπάλων μας περί «αριστερής παρένθεσης» και αποτρέπει τις επικίνδυνες προσπάθειες ορισμένων να δημιουργήσουν ένα νέο «εθνικό διχασμό». Επίσης, αυτή η συμφωνία ανοίγει τη συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους και επιφέρει τα πρώτα ρήγματα στον διευθυντικό πυρήνα της ΕΕ. Είναι πάνω απ’ όλα η ανάσα για να προετοιμάσουμε την επόμενη μάχη.
Σε ιστορική κλίμακα, η συμφωνία αυτή δεν θα κριθεί «αυτή καθεαυτή», αλλά από την επόμενη κίνηση της Κυβέρνησης: από το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης για το χρέος και κυρίως από τις μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό, που αφορούν Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Δημόσιο και Πολιτικό σύστημα. Αν αυτά δεν επιτευχθούν, η συμφωνία θα καταγραφεί στην Ιστορία ως μια σημαδιακή ήττα. Αν όμως επιτευχθούν, θα έχει αποτελέσει έναν χρήσιμο τακτικό ελιγμό, που θα πιστωθεί στο σθένος και στην διορατικότητα του Πρωθυπουργού.
Η δύναμη της Κυβέρνησης είναι μία: η στήριξη από την κοινωνία, από τους μικρομεσαίους και τους μη-προνομιούχους, δηλαδή από την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Αυτή η στήριξη πρέπει να εκφραστεί με κάθε τρόπο, στους τόπους εργασίας, στους δρόμους, στις κάλπες. Αλίμονο αν ο κόσμος της εργασίας κάνει την τραγική σύγχυση μεταξύ του αντιπάλου του και του υπερασπιστή του, επειδή ο τελευταίος αναγκάζεται σε τακτική αναδίπλωση. Ουαί και αλίμονο αν μπερδέψει Σόιμπλε και Τσίπρα!
Εθνικό και κοινωνικό χρέος είναι να στηρίξουμε τον Πρωθυπουργό, διότι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, με την ειλικρίνειά του, την πίστη του στην αγωνιώδη μάχη που δίνει μέρα-νύχτα για την Ελλάδα, την ψυχραιμία και την σεμνότητά του, εκπροσωπεί και συμβολικά τη νέα Ελλάδα. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της συλλογικής μας τελικής επιτυχίας.
* Ο Οδυσσέας Βουδούρης είναι Ιατρός Χειρουργός, μέλος του Συντονιστικού της «Κοινωνίας Πρώτα»
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ…
Στήριξη των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στον Τσίπρα ζητά η…
Αλέξης Τσίπρας, Πρωθυπουργός του 61,31%
