να κρατήσουμε τον συριζα

Δεν θα επαναλάβω τα περί  πραξικοπήματος και  εκβιασμών,  ούτε θα μιλήσω για το σπόρο που σπείραμε στην Ευρώπη, αλλά  θα θέσω για συζήτηση  ένα άλλο ζήτημα: Μήπως είμαστε  όλοι, απλά μέλη – στελέχη – βουλευτές,  συνυπεύθυνοι για  τη σημερινή μνημονιακή διολίσθηση του Σύριζα;

Μήπως το επίπεδο πολιτικής σκέψης και προετοιμασίας της ηγεσίας του (και των οικονομολόγων – καθηγητών του)   αντανακλά το επίπεδο προετοιμασίας ολόκληρου του κόμματος; Με άλλα λόγια μήπως υπάρχει συλλογική ευθύνη για  αυτό το επώδυνο  σήμερα;

Στο  Συνέδριο του 2013 επιβεβαιώναμε  ότι θα ανατρέψουμε  με τη μία  τα μνημόνια. Στο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (12 δις) δηλώναμε ότι   θα το εφαρμόζαμε   ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση του χρέους και (το πιο έωλο – αβάσιμο),  ότι θα το  χρηματοδοτούσαμε   από  το ΤΧΣ  και το  ΕΣΠΑ.

Ξεκινήσαμε τη διαπραγμάτευση με μόνο όπλο τον πολιτικό συμβιβασμό και οι μήνες περνούσαν με υποσχέσεις,  η Ελλάδα κυλούσε στην ύφεση,  οι τράπεζες άδειαζαν  (από τις  πληρωμές στο ΔΝΤ και τις  μεταφορές στο εξωτερικό).

Στις παραπάνω περιπτώσεις (και κυρίως  στην περίπτωση της  διαπραγμάτευσης)  καμία Κεντρική επιτροπή, καμία  Νομαρχιακή επιτροπή, δεν  ξεσηκώθηκε  προκειμένου  σε κάποια  έκτακτη σύνοδο  ή σε κάποιο κείμενο να  βάλει τις φωνές: «Εεεε, τι λέτε; Που μας πάτε; Στα βράχια….»

Κι όμως, για  την διαπραγμάτευση και μόνο η Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου θα έπρεπε να μας αφυπνίζει.

13. 2. Αποτρέπουμε τη μετατροπή της χώρας μας σε αποικία χρέους. Επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο. Όπως συμπυκνώνει το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, όχι η υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι, υποθηκεύοντας τη χώρα. Δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι ότι, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει. (Πολιτική Απόφαση Συνεδρίου Ιούλιος  2013)

Οι διαπραγματευτές – καθηγητές,  όλοι μας, ήμασταν  εφησυχασμένοι και πήγαμε στη διαπραγμάτευση  «αδιάβαστοι», σαν πρόβατα στη σφαγή.
Ενώ απέναντί μας οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί   βυσσοδομούσαν με σχέδιο: Έσπρωχναν σε καθυστερήσεις , προετοίμαζαν τον οικονομικό πνιγμό μας και απειλούσαν – εκβίαζαν  γεωπολιτικά τη χώρα μας με κρίσεις,  γιατί έγινε και αυτό. [Γι αυτό και  σήμερα κάνουν που δεν ακούν τις σκληρές καταγγελίες  που εκτοξεύονται  από τα πιο επίσημα χείλη  για πραξικόπημα και εκβιασμούς].

Πού ήταν ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου, όχι τώρα, αλλά το Μάρτη, τον Απρίλη, το Μάη, βλέποντας  τις παγίδες και τα αδιέξοδα  να βγουν μπροστά (όπως βγαίνουν σήμερα  – κατόπιν εορτής)  και να φωνάξουν δυνατά και  καθαρά: «Πού πάμε;  Μας έχουν στήσει παγίδα. Πρέπει να προετοιμαστούμε…..»

Ο Βαρουφάκης μέχρι  και την ημέρα του δημοψηφίσματος  συνέχιζε να «διαπραγματεύεται» και να  συντηρεί τις  ψευδαισθήσεις ότι οι διαπραγματεύσεις προχωρούν.  Δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή, να καταγγείλει, να παραιτηθεί, να κτυπήσει  συναγερμό.

Κανείς  δεν  αμφισβητεί  το μέγεθος των πιέσεων που αντιμετώπισε η κυβέρνηση της αριστεράς και την πρόθεση και τα σχέδια των  μηχανισμών   να την  ανατρέψουν ή  να την τιμωρήσουν σκληρά. Για παραδειγματισμό. Πρέπει, όμως,  να αναγνωρίσουμε ότι μάλλον αποδειχτήκαμε απέναντί τους ανώριμοι και απροετοίμαστοι.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε  να εξετάσουμε και μιαν άλλη εκδοχή  ερμηνείας των πρόσφατων εξελίξεων. Κάτω από το πρίσμα της ιστορίας, αρχής γενομένης από την ήττα και την  καταστροφή των Μηλίων από τους Αθηναίους το 411 π.Χ. .

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή:  Οι   Μήλιοι   επέμεναν να μείνουν ανεξάρτητοι και ουδέτεροι στο μικρό νησί τους. Οι Αθηναίοι τους πολιόρκησαν και  τους  κατέστρεψαν.  Για παραδειγματισμό! Στο  διάλογο Αθηναίων και Μηλίων  του  Θουκυδίδη, η  μεγάλη δύναμη (Αθηναίοι) ποδοπατεί κάθε έννοια  δικαιοσύνης που  επικαλείται η αδύναμη πλευρά (οι Μήλιοι).

Γιατί όπως αναφέρει  ο Θουκυδίδης ο πόλεμος  παραμερίζει κάθε  έννοια  δικαιοσύνης (που έχει  αξία μόνο μεταξύ ίσων).  Μήπως , λοιπόν, και ο  σκληρός οικονομικός πόλεμος με τους  Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς    παρακάμπτει  ή και αγνοεί  τις ευρωπαϊκές αξίες και τα κεκτημένα που συνεχώς επικαλούμαστε;  Μήπως  φέρνει στην επιφάνεια την πραγματική και βαθύτερη φύση της ιστορίας, που δεν είναι άλλη από  το  δίκαιο του ισχυρότερου;

Έτσι, κάτω από αυτό το πρίσμα, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε και αυτήν την άλλη  εκδοχή:   Καμιά ωρίμανση, καμιά  προετοιμασία να μην μας καθιστούσε επαρκείς  να τα βάλουμε (τουλάχιστον στη συγκεκριμένη αυτή συγκυρία)  με την υπέρτερη οικονομική δύναμή των ευρωπαϊκών μηχανισμών. Σε αυτήν την περίπτωση η  κυβέρνηση δεν είχε άλλο δρόμο από το να συνθηκολογήσει μπροστά στη δύναμη των   ισχυρών πριν τη  στιγμή της σύγκρουσης και της καταστροφής (κυβέρνησης και χώρας)  που μας οδηγούσαν. Πρωτίστως για παραδειγματισμό.

Και τώρα τι κάνουμε; Θα  διαλύσουμε  το συλλογικό εγχείρημα του Συριζα που οικοδομούμε επί δέκα χρόνια  και ο καθένας θα τραβήξει το δρόμο του προς την  πολιτική του ομάδα; (Είμαστε ακόμη κυβέρνηση μην το ξεχνάμε).

Ή θα αναγνωρίσουμε τη συλλογική μας ευθύνη; Που σημαίνει δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, αυτοί που υπέγραψαν τη νέα συμφωνία ή αυτοί που δεν στηρίζουν σήμερα την κυβέρνηση, αλλά όλοι μαζί είμαστε συνυπεύθυνοι.  Και συντεταγμένα  να οδηγηθούμε  σε  συνέδριο. Εκεί  αξιοποιώντας την επώδυνη εμπειρία, αξιολογώντας τους συσχετισμούς δύναμης,  να  προετοιμαστούμε καλύτερα για την επόμενη μεγάλη σύγκρουση και κυρίως για τη  μεγάλη απόφαση:  Συντεταγμένα μαζί με την κοινωνία  να προχωρήσουμε στο δικό μας νόμισμα.

* Βασίλης Χριστόπουλος, συγγραφέας