thegreekcloud | 15.08.2015 | 05:39
Πάνος Θεοδωρίδης
Όταν η Κόρη κατάλαβε ότι θα την έδιωχναν από τον Κήπο,αποφάσισε να κάνει ένα Πάρτι.
Ήταν ένα ήσυχο, αποτελεσματικό παιδί. Επίμονο και ψύχραιμο.Με πολλά χαρίσματα: την επιμέλεια, το κραταιό ,συστηματικό της μυαλό, με επίμονη και ασκημένη μνήμη.
Η απόρριψη την δυνάμωνε. Η συμπάθεια την άφηνε αδιάφορη. Και είχε μάθει να κυκλοφορεί αρματωμένη.
Από μικρή ασχολήθηκε με την νομική επιστήμη, που όπως όλα τα δεινά αυτού του κόσμου, απαιτούσε μιας μορφής αναχωρητισμό, σταθερή ιδεολογική πλατφόρμα και εγκατάλειψη πλήθους διασκεδάσεων.
Σε ένα περιβάλλον όπου οι δικηγόροι περίσσευαν και η πολιτική φαινόταν καλώς καταστηλωμένη οδός, η Κόρη δεν μπορούσε να αγνοήσει την αρχιτεκτονική και τους κατοίκους αυτής της λεωφόρου.
Σεβάσμιοι δικαστές, επιρροή από την θρησκεία, εμμονή στις ακριβείς λέξεις, ή χρήση ιδιοτύπων εκφράσεων,από την στερρά παράδοση των νομικών κωδικέλλων, του Ρωμαϊκού και του Ναπολεόντειου Κώδικα, παράδοση που άφηναν τα ιερά τέρατα του Χώρου, από τον Τριβωνιανό στους Ράλλη-Ποτλή και στον Τερρτσέτη, την οδήγησαν στο πόρισμα (όχι συμπέρασμα) πως η Δικαιοσύνη είναι κινούμενη άμμος ,εάν την συνδύαζες με το δίκιο και το άδικο, την ανθρώπινη αδυναμία και τις υπερβολές των κραταιών της πολιτικής και της Οικονομίας.
Δικαιοσύνη ήταν η αυτοεκπλήρωσή της μέσα από ένα νομικό σκηνικό που ενσάρκωνε ερμηνείες βασισμένες σε προσωπικές βεβαιότητες που εκπηδούσαν από απροσδιόριστες πεποιθήσεις.
Αρκεί το γράμμα του Νόμου να προηγείται παντός πνεύματος.
Και διάλεξε την ατραπό της Υπεράσπισης.
Ενωρίς κατάλαβε πως πριν υπερασπιστεί οποιονδήποτε και οτιδήποτε, έπρεπε να ξεχάσει τις εκατόμπυλες Θήβες και να εμπιστευτεί την υπερυψωμένη θυρίδα ενός μονοπυργίου.
Στην Πολιτική ήταν η Εστιάδα και η Παραστάτις Θεματοφύλαξ της παράταξης που επέλεξε. Ασκήθηκε στις αρχές της Ένοπλης (όχι μαχόμενης) Δικηγορίας.
Μελετηρή, αριθμομνήμων και έμπειρη χειρίστρια των Νομικών Δεινών,ήτοι της Αναβολής, της πειστικής παραπομπής, της επιλογής εκ της φαρέτρας της πολυνομίας του κατάλληλου δρόμου για την Ενδελέχεια, μετέφερε την ηθολογία της Δικαστικής Έδρας στην κάπως χύμα και ιδιοσυγκρασιακή νοοτροπία του χώρου των Υπερασπιστών.
Μπορεί να λαχταρούσε (που να ξεύρω!) το χαρτοφυλάκιο της Δικαιοσύνης ή της Προστασίας του Πολίτη.
Ωστόσο η νέα Ηγεσία της έδωσε την Σύγκλητο και της επέτρεψε να διευρύνει το οπλοστάσιό της με αντιδάνειο τον έλεγχο των Χηνών του Καπιτωλίου.
Η ίδια η Κόρη, είχε την αίσθηση, που ενωρίς μεταποιήθηκε σε ακράδαντη πεποίθηση ότι ο Δημόσιος Χώρος χειμάζεται από διεφθαρμένους μανδαρίνους ,μπερσέκους και δραγόνους στα όρια της κλινικής ηλιθιότητας που συντηρούσαν αγέλες ταλαιπώρων οικοσίτων ζώων στα όρια της βιομηχανικής πάχυνσης.
Επίσης πως το Νέο Γκουβέρνο είχε ήδη επιμολυνθεί από σακάτηδες του τακτικισμού, πονηρές υπάρξεις με στόχο τον λουφέ και την αφαίμαξη της Εθνικής Γάζας.
Και παρέλαβε Θεσμούς που είχαν φορτωθεί με Μωρία: μωρία Παρθένων, άλας μωρανθέν, Κανονισμούς επαρκείς πλην αραχνιασμένους. Την ίδια άποψη, είχε για την Διεθνή διακυβέρνηση που είχε τελεσιδίκως πάρει το μέρος της Αντίδρασης και της Στρεψοδικίας.
Δημιούργησε Επιτροπή για το Χρέος, λεπτολογούσε επί των διαδικασιών, κέρδιζε την ευμένεια του πλήθους, απαιτούσε την Επιστροφή στο Ριζικό Σύστημα των Θεσμών και των Υπηρεσιών.
Η απόλαυση με την οποία ενημέρωνε τις επιτροπές και την ολομέλεια της Βουλής για τα «τεχνικά και ιστορικά ζητήματα», στα οποία υπήρχε πάντοτε η ακριβής ώρα των ενεργειών της, θα μείνει σε όλους μας αξέχαστη.
Μετά από δύο άκρως επιτυχημένες προσπάθειες να προβάρει το πάρτι που ονειρεύτηκε, το πραγματοποίησε.
Δεν ήταν πλέον η Κόρη που άντεχε τις ταπεινώσεις, αντιγυρίζοντας επιχειρήματα αρχαία και θυμίζοντας στον «εχθρό» πόσο σμικρός, απατεών και έκφυλος υπήρξε.
Μήτε στιγμή δεν έπαιξε την Αντιγόνη, την Πενθεσίλεια και την Κλεοπάτρα.΄Ηταν η Οικονόμος, η Διαχειρίστρια Αμαζόνα της Κάθαρσης.
Από το απογευματάκι που επεφάνη εις τας Αθήνας, έως την πρωίαν όπου το Τρίτον των μνημονίων εψηφίσθη, κυριάρχησε με συνεχείς παρεμβάσεις, ομιλίες, αντρέσσες, σχόλια δηκτικά έως ιστορικώς πειστικά απέναντι σε ένα πλήθος βουλευτικών και κυβερνητικών υπάρξεων, η μόνη άυπνος και εξιταρισμένη αγαθοδαίμων, στέλνοντας τους αντιπάλους της στην εξόντωση, στην υπνηλία, στην αγανάκτηση και στην απόγνωση.
Είχε οργανώσει τα πάντα. Ανεβοκατέβαινε στην έδρα των Επιτροπών, των Συσκέψεων και της Ολομέλειας,σοφώς επιλέγουσα τους προσωρινούς της αντικαταστάτες και κατάφερνε να πιέσει τους χρόνους υπό την σταθεράν επίκλησιν της Δικαιοσύνης και του Κανονισμού, αμη και του Συντάγματος, προκαλώντας την θερμή ανταπόκριση των θεατών της, πολλοί από τους οποίους έγιναν οπαδοί της.
Ο μη ακουόμενος λαϊκός υπέρηχος «δώσε πόνο, Ζωή!» εθέρμαινε ως ζώσα σκεπτομορφή, τους λαούς.
Στο Πάρτι, υπήρξε φινάλε και ανκόρ.
Στο Φινάλε, που ήταν η στερνή της ομιλία σε ένα αγχώδες ξημέρωμα, κατέθεσε στοιχεία για τα πρακτικά, εξήγησε τα περί μνημονίου ως βασίλισσα των Παθών και έστρεψε μιαν αντρέσσα κατά του πρωθυπουργού, κυριαρχημένη από τον Ουράνιο Έρωτα των πραγμάτων, όπου τον αντιμετώπισε ως τέως ιδανικόν και νυν ανάξιον εραστή των κοινών αγώνων.
Νομίζω πως έτσι η Θεοφανώ κατηγόρησε τον Τσιμισκήν, ότε ως νέος αυτοκράτωρ την έστειλε σε μοναστήρι και εκείνη, δραπέτευσε, τον αντάμωσε στο παλάτι και άφησε την πίκρα της να ξεσπάσει.
Αλλά μένω στο Ανκόρ. Ενώ ο κύριος Μητρόπουλος, ως Άρατος, βίωνε τις τελευταίες από καθέδρας στιγμές του, και ήταν έτοιμος να συμπτύξει τα δύο ταμπλό του, η Κόρη δημιούργησε θέμα επειδή οι τροπολογίες ήπρεπε να εγκριθούν μετά από εικοσιτέσσερις ώρες κατά το Σύνταγμα, οπότε ο Τσακαλώτος, ως αρμενάκι, ξενάκι και παρά τον εκνευρισμό του, να προσκομίσει στην Γιου Ρογκ Ρούπα φακέλους σκέτους, χωρις έγγραφα.
Η Βουλή άδειαζε, αλλα η συγκέντρωση της Κόρης με τις Χήνες της στο μέσον και αριστερά των κερκίδων, δεν φανέρωνε αποκαμωμένους ηττημένους, αλλά μια προσπάθεια τελικής επίθεσης στις οπισθοφυλακές των διεφθαρμένων.
Όθεν ,μη ξανακούσω περί διακρίσεων και ρατσισμού και τρελής του Φεγγαριού και άλλα κουφιστικά των συνειδήσεων. Η Κόρη τα΄χει τετρακόσια, γνώρισε τεράστια προβολή των απόψεών της, απέκτησε και άλλους θαυμαστές.
