Posted by hearmeroaarr in Brainstorming
Στα τέλη του 20ου αιώνα και στις αρχές του 21ου που εμφανίστηκαν τα πρωτοφεμινιστικά κινήματα και για πολλά χρόνια ακόμη η γυναίκα ήταν πολίτης και άνθρωπος δεύτερης κατηγορίας. Υπό τις τότε συνθήκες, οποιαδήποτε πάλη υπέρ της ισότητας των δύο φύλων σήμαινε αγώνα για τα δικαιώματα της γυναίκας. Δικαίωμα στην ψήφο, δικαίωμα στις ίσες ευκαιρίες για εκπαίδευση και εργασία. Αργότερα, δικαίωμα στη σεξουαλική απελευθέρωση και στη αυτοδιάθεση.
Όσο υπάρχουν σημεία στον πλανήτη όπου η γυναίκα θεωρείται ιδιοκτησία του άντρα της, μέσο συναλλαγής για τους γονείς της, ανύπαρκτη για την κοινωνία και τον νόμο, υπάρχουν και καλοί λόγοι για να συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται τα φεμινιστικά κινήματα.
Το πρόβλημα των φεμινιστικών κινημάτων είναι όταν, από υπερβάλλοντα ζήλο δίχως άλλο, ξεχνούν πως υποτίθεται ότι αγωνίζονται για την ισότητα και φτάνουν στο άλλο άκρο, στον «ανάποδο» σεξισμό και στις υπερβολικές απαιτήσεις.
«Τα μέσα θέλουν τη γυναίκα ως μέσο ικανοποίησης του άντρα και ο χώρος της μόδας προβάλλει απραγματοποίητα και ανθυγιεινά πρότυπα»
Ας είμαστε ρεαλιστές: κινηματογράφος και τηλεόραση θέλουν να πουλήσουν και το σεξ πουλάει από τότε που ο άνθρωπος κατάφερε να αναπαραστήσει τον εαυτό του σε μια πέτρα. Όσο ρεαλιστικά παρουσιάζονται οι γυναίκες σε ταινίες και σειρές, αλλά τόσο παρουσιάζονται και οι άντρες: όσο ισχύει το 90-60-90 στην πραγματική ζωή, άλλο τόσο ισχύει και το sixpack, η (υπερ)ευαισθησία και o John Cusack με κασετόφωνο κάτω από το σπίτι σου. Η ζωή δεν είναι ούτε τσόντα ούτε κομεντί, αλά ποιος θα ήθελε να δει μια τέτοια ταινία;
Όσο για τη μόδα, είναι ένα πολύ διαφορετικό κεφάλαιο. Προτού οι οίκοι μόδας αναγκαστούν να επιστρέψουν σε μοντέλα με πιο υγιή εμφάνιση, είχαν φτάσει πράγματι να χρησιμοποιούν κοπέλες στα πρόθυρα, αν όχι νοσούσες, της ανορεξίας, συμπαρασύροντας χιλιάδες νεαρά κορίτσια. Για αυτό το φαινόμενο όμως, θα υιοθετήσω την άποψη της Portia de Rossi, πρώτον, γιατί εκείνη τα έχει περάσει και εγώ όχι και δεύτερον γιατί ακούγεται αρκετά λογική: στον χώρο της μόδας κυριαρχούν οι γκέι άντρες σχεδιαστές. Για χρόνια επέλεγαν τα μοντέλα με τις λιγότερες καμπύλες, με σχήμα πιο κοντά στο αντρικό και όχι στο γυναικείο.
Και εδώ το θέμα είναι πως κανένας άντρας που τού αρέσουν οι γυναίκες δε θέλει τη γυναίκα να μοιάζει με έναν νεαρό άντρα. Ναι, πλέον το προγούλι δε θεωρείται δείγμα ομορφιάς. Ούτε και ο σκελετός στο εργαστήριο της βιολογίας όμως. Φταίει η πατριαρχική κοινωνία γι’αυτό; Μήπως φταίει ότι πλέον η απουσία έξτρα λίπους δεν είναι καταδίκη σε θάνατο;
«Είναι απαράδεκτο το θύμα να θεωρείται υπεύθυνο για τον βιασμό: καμία γυναίκα δεν ‘ τα ήθελε’!»
1000%. Όσο απαράδεκτη όμως είναι η προκατάληψη πως κάθε γυναίκα που ντύνεται προκλητικά «επιδιώκει» να βιαστεί, άλλο τόσο είναι και η προκατάληψη πως κάθε άντρας είναι εν δυνάμει βιαστής (ή παιδεραστής), απλά και μόνο επειδή είναι άντρας.
Σε αυτό το θέμα έχουμε φτάσει σε απίστευτες υπερβολές. Αεροπορικές εταιρίες έχουν δημιουργήσει πολιτική που απαγορεύει να κάθονται ασυνόδευτοι ανήλικες δίπλα σε ενήλικες άντρες. Κυκλοφορούν απόψεις πως «ο μόνος λόγος που οι άντρες των δυτικών χωρών είναι λιγότερο βίαιοι είναι πως εδώ υπάρχουν οι οίκοι ανοχής για να εκτονώνονται». Επίσης, φαίνεται αδιανόητη η σκέψη πως ένα, φερόμενο ως, θύμα δεν είναι υποχρεωτικό να έχει δίκιο.
Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, δεν είναι όλοι οι άντρες βιαστές. Ούτε ενεργοί, ούτε εν δυνάμει. Επίσης, όσο ακόμη πιο απίστευτο κι αν ακούγεται, οι βιαστές δεν είναι μόνο άντρες. Τα όποια βίαια ένστικτα δεν είναι μονοπώλιο των αντρών, ούτε και η ευαισθησία των γυναικών. Ναι, η σωματική υπεροχή ίσως το κάνει να φαίνεται πολύ δύσκολο να συμβεί. Αλλά η σωματική υπεροχή ισχύει αν μιλάμε για δύο ενήλικες και ακόμη κι έτσι, όχι πάντα. Το τελευταίο, εξωφρενικά απίστευτο είναι πως μια γυναίκα μπορεί να ισχυριστεί πως βιάστηκε χωρίς να είναι αλήθεια. Η απάντηση σε αυτό: δε βλέπατε αρκετά μεξικάνικα στα 90s. Ούτε η καθικοσύνη είναι αποκλειστικότητα των αντρών. Η σεξουαλική συμπεριφορά είναι περίπλοκο παιχνίδι και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με δίπολα και προκαταλήψεις.
«Δεν υπάρχουν αποκλειστικά αντρικά επαγγέλματα. Η γυναίκα μπορεί να κάνει ό,τι κι ένας άντρας»
Θα συμφωνήσω απόλυτα: δε θα πρέπει να υπάρχει κανένα μα κανένα επάγγελμα με αποκλεισμούς βάσει του φίλου. Σε αυτά που απαιτούν πνευματική δραστηριότητα δεν υπάρχει κανένα αλλά. Το αλλά προκύπτει σε όσα βασίζονται στη φυσική κατάσταση και στη σωματική δύναμη.
Αστυνομία, πυροσβεστική, στρατός, έχουν δημιουργήσει ειδικά όρια για να μπορούν να δεχτούν γυναίκες στα σώματά τους. Και είναι ως ένα σημείο αποδεκτό: δεν είναι όλες οι θέσεις μάχιμου προσωπικού σε αυτούς τους χώρους. Και μετά έρχονται οι Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ (αυτές έδωσαν την αφορμή για τέτοιου είδους συζήτηση). Μπορεί μια γυναίκα να υπηρετήσει στις Ειδικές Δυνάμεις; Ναι, φυσικά, με χίλια. Αρκεί να μπορεί. Αρκεί εκείνη να πληροί τις προϋποθέσεις των Ειδικών Δυνάμεων και να μην περιμένει τις Ειδικές Δυνάμεις να γίνουν… λιγότερο ειδικές, για να συμβαδίσουν με τις δικές της. Καλώς ή κακώς, παρά τη συμμετοχή πλέον και των γυναικών, υπάρχουν επαγγέλματα που θεωρούνται παραδοσιακά αντρικά. Και εδώ, αν θέλουμε ισότητα και όχι ειδική μεταχείριση, θα πρέπει να απαιτούμε από όποια γυναίκα τα επιλέγει να μπορεί να τα φέρει εις πέρας εξίσου καλά με έναν άντρα.
«Όλα τα προβλήματα του γυναικείου φύλου προέρχονται από την καταπίεσή του από τις πατριαρχικές κοινωνίες»
Όπως ειπώθηκε και στην αρχή, ναι, πράγματι η γυναίκα έχει περάσει χιλιετίες θα λέγαμε υπό την κυριαρχία του άντρα και ακόμη δεν έχει ξεφύγει από αυτήν εντελώς. Έχουμε φτάσει όμως σε σημείο όπου το ενοχικό σκεπτικό επισκιάζει τη λογική και ακόμη και την επιστημονική αλήθεια.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να αρνούμαστε τον ρόλο της εξέλιξης στις διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα και να θεωρούμε την προαναφερθείσα καταπίεση τον λόγο για τα πάντα. Μας φαίνεται λογικό για όλα τα υπόλοιπα είδη να έχουν διαφορετική μάζα θηλυκά και αρσενικά, είτε υπέρ του ενός είτε του άλλου. Αλλά στο δικό μας και μόνο αυτό που φταίει είναι πως ανέκαθεν οι γονείς (χωρίς φυσικά να υπάρχει κάποιος προϋπάρχων λόγος) τάιζαν τα αγόρια πιο καλά από τα κορίτσια, με αποτέλεσμα τα δεύτερα να καταδικαστούν να είναι κοντύτερα και με μικρότερη μυϊκή μάζα. Φυσικά, αυτό δεν έχει ανατραπεί στην εποχή της αφθονίας, καθώς πλέον οι γυναίκες από μόνες τους επιλέγουν να τρώνε λιγότερο (γιατί όπως είπαμε παραπάνω, τα μέσα προβάλλουν πρότυπα πιο αδύνατων γυναικών).
«Τι μισογυνιστικές ανοησίες» θα σκεφτούν κάποιοι και «εσύ κι οι όμοιοί σου είστε ότι
είναι λάθος σε αυτόν τον κόσμο» θα συμπληρώσουν κάποιοι άλλοι. Φυσικά, οτιδήποτε δεν χαϊδεύει τα αυτιά των γυναικών και δε λέει πόσο φαλλοκρατικά γουρούνια είναι οι άντρες μπορεί να θεωρηθεί μισογυνιστικό. Δε θα το τραβήξω άλλο, όμως και θα κλείσω με μια υπέρτατη σοφία: όση χαζομάρα κι αν κουβαλάει ο καθένας μας, είμαστε καταδικασμένοι να μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο. Θα ήταν πιο εύκολο και ευχάριστο για όλους αν δείχναμε λίγη ανοχή και σεβασμό ο ένας στον άλλον.
