Ψυχούλες

Ο βίος μας είναι διπολικός. Aπ’ τη μία κατάθλιψη, λύπη, τραγωδία κι απ’ την άλλη χαρά, ξεφάντωμα, έκσταση. Απ’ τη μία αγαμησιά κι απ’ την άλλη ευλογημένη καύλα και έρως εις την νι. Ο βίος μας είναι διαβολικός. Δυο κόσμοι πλάι πλάι που συχνά είναι ένας. Μα το παιδί του διαβόλου ξέρει να ξεχωρίζει τους δυο κόσμους. Από εδώ η ανία, οι μικροαστικές έγνοιες, η καθημερινότητα κι από κει το θαύμα. Το μέγα θαύμα της ζωής. Το να νιώθεις το θαύμα όταν ανατριχιάζεις. Όταν γελάς. Όταν χύνεις. Χύνω σημαίνει οδηγώ τη φύση μου από κατάθλιψη, λύπη και τραγωδία στη φύση μου από χαρά, ξεφάντωμα και έκσταση. Χύνω ασκόπως. Γράφω ασκόπως. Μαγαρίζω τη σχέση εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου. Πρακτορεύω ανίατες ποιητικές ασθένειες. Κι όλο αυτό το γλυκερό ακαδημαϊκό σκατούλι το κάνω κοπριά για το χωραφάκι μου. Δεν πολεμάω. Δεν παλεύω. Δεν θέλω να νικήσω, δεν θέλω να ηττηθώ. Παρακολουθώ τον εξουσιαστή να διεισδύει αλλά να μην αφήνει να διεισδύσουν άλλοι σ’ αυτόν. Παρακολουθώ τον περιφερειακό μας φαλλοκρατικό καπιταλισμό να αργοπεθαίνει. Να βουλιάζει με τα προεδρικά του μέγαρα και τα καμπαναριά του. Με τα φοβισμένα ζευγάρια που πολλαπλασιάζονται στο σκοτάδι κάτω απ’ τα παπλώματα.