τι τρέχει με τους ανελ

Πρώτα – πρώτα δεν είναι – ούτε υπήρξε ποτέ – μονοδιάστατο. Αυτή η εικόνα ήταν στρεβλή, ήταν η προβολή της επιθυμίας του μηντιακού κατεστημένου. Έτσι το ήθελαν – έτσι το παρουσίαζαν. Στην πραγματικότητα ο κ. Καμμένος δεν έκανε τίποτα το πρωτότυπο: Απλά, έμεινε σταθερός στα ιδεώδη της συντηρητικής παράταξης και πιο συγκεκριμένα σ’ εκείνο το κομμάτι της που αυτοπροσδιορίζεται ως λαϊκή Δεξιά.

Έμεινε πιστός στην υποστήριξη των μικρών και μεσαίων στρωμάτων και επαγγελματιών, σε αντίθεση με τη Ν.Δ που μετά τη συνεργασία με το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, πέρασε ανοιχτά στην υπηρεσία της ελίτ, αδιαφορώντας για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που παραδοσιακά στήριζε και τη στήριζαν.

Οι ΑΝ.ΕΛ. κράτησαν ψηλά τη σημαία της σύγκρουσης με τη διαφθορά, τη διαπλοκή, την ολιγαρχία. Αυτή, άλλωστε, υπήρξε η γραμμή Καραμανλή  – ανεξάρτητα αν μπροστά στις δυσκολίες υποχώρησε. Ωστόσο, είναι άλλο να υποχωρήσεις και άλλο να περάσεις απέναντι. Η σαμαρική Ν.Δ. το διέπραξε: Συνεργάστηκε με το χειρότερο, το πιο σκοτεινό κομμάτι του πολιτικού συστήματος, τα παιδιά του αρχιερέα της διαπλοκής Σημίτη, τους Λοβέρδους και τους Πάγκαλους. Μάλιστα, μπροστά στα εμβρόντητα μάτια των ψηφοφόρων της, προχώρησε στο αδιανόητο: τοποθέτησε τον Ε. Βενιζέλο στη θέση του αντιπροέδρου, ρίχνοντας έτσι ένα χαστούκι στα μούτρα κάθε έντιμου, μετριοπαθούς συντηρητικού ψηφοφόρου. Τα πάρε – δώσε ύφους και ήθους μεταξύ Βενιζέλου και ηγετικής περί τον Σαμαρά ομάδας ήταν τέτοια που – μεταξύ σοβαρού και αστείου – προτεινόταν ως ο ιδανικός αρχηγός για την Ν.Δ. Τέτοιο κατάντημα.

Ο κ. Καμμένος είναι συντηρητικός, δεξιός πολιτικός. Δεν το έχει κρύψει ποτέ. Είναι όμως σταθερά ταγμένος στα ιδεώδη της δημοκρατίας. Αντίθετα, το πρόσφατο σύμπλεγμα εξουσίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, του Μπαλτάκου με τις εκλεκτικές του συγγένειες, του Λοβέρδου με τη λατρεία του στους ακτιβιστές της Χ.Α. αλλά και το βαθύ του μίσος για τους πιο αδύναμους, όπως οι οροθετικές γυναίκες που αποκάλεσε ξεδιάντροπα υγειονομική βόμβα, οι Πλεύρηδες, οι Αδώνιδες και οι Βορίδηδες, ο βασιλιάς της χυδαιότητας Πάγκαλος έμοιαζαν κάθε μέρα που παρέμεναν στην εξουσία όλο και περισσότερο  με τα αδέλφια τους με τις μαύρες μπλούζες. Οι ΑΝ.ΕΛ. όφειλαν να κατηγορήσουν την γαλαζοπράσινη Ν.Δ. για αντιδημοκρατική εκτροπή. Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν το έχουν κάνει ως σήμερα.

Βεβαίως, ο μέσος συντηρητικός ψηφοφόρος θα μπορούσε δικαίως να βλέπει με καχυποψία την συγκυβέρνηση των ΑΝ.ΕΛ. με τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς υπήρχε η ανησυχία ότι οι «έξαλλοι του ΣΥΡΙΖΑ», θα προκαλέσουν οριστική ρήξη με τους εταίρους, έξοδο από την Ε.Ε. και , εν τέλει, θα κάνουν την Ελλάδα Κούβα της Ευρώπης. Μετά, όμως, τη συμφωνία αυτός ο κίνδυνος – αν θεωρηθεί κίνδυνος – έχει εκλείψει. Ως εκ τούτου θα περίμενε κανείς τα ποσοστά των ΑΝ.ΕΛ. να παρουσιάσουν μια κάποια αυξητική τάση, παράλληλα δε,  μια κίνηση στελεχών της Ν.Δ. προς το κόμμα του κ. Καμμένου, αφού στο κάτω-κάτω είναι ο μόνος συνεπής δεξιός, ο οποίος και τη μεσαία τάξη φροντίζει, και την ολιγαρχία πολεμά και τον ΣΥΡΙΖΑ συγκρατεί από ακρότητες. Άλλωστε στις μέρες μας οι παλιές διαχωριστικές Δεξιάς – Αριστεράς δεν ισχύουν στον ίδιο βαθμό και είναι πολλοί αυτοί που μιλούν για την ανάγκη συγκρότησης κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Είναι ποτέ δυνατόν αυτή  να συμπεριλαμβάνει τους υπαίτιους της καταστροφής, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ;

Παρόλα αυτά παρατηρούμε ότι η απήχηση του κόμματος αυτού πέφτει. Επόμενο είναι, θα πει κανείς, αφού αντιτίθενται στο μηντιακό κατεστημένο, οι δημοσκοπήσεις να μην τους ευνοούν. Είναι για τα κανάλια της ολιγαρχίας ό,τι ακριβώς ήταν οι δημοκρατικοί στρατιωτικοί για τους χουντικούς: Προδότες. Ο κ. Καμμένος – κατά την αντίληψή τους – ως μεγαλοαστός, όφειλε να συναγελάζεται μαζί τους. Δεν τους έχει κάνει το χατίρι και πρέπει να τον λιώσουν. Όμως, ο χωρίς φραγμούς και  όρια λυσσαλέος πόλεμος που δέχονται, δεν αρκεί για να εξηγήσει το φαινόμενο, καθώς οι αντικειμενικές συνθήκες τους ευνοούν. Το μυστήριο παραμένει: Τι τρέχει και δεν καλπάζουν προς τη νίκη οι ΑΝ.ΕΛ.;