προσφυγικό: σεξουαλική κακοποίηση και καταστολή

Και αυτό το κείμενο δεν είναι δικό μου. Μου στάλθηκε για να το χρησιμοποιήσω κατά βούλησιν, όπως αυτό, του οποίου αποτελεί συνέχεια. Το κοινοποιώ εδώ με ελάχιστες και επουσιώδεις επεμβάσεις τυπογραφικού και μόνο χαρακτήρα..

Μέσα σε δύο μήνες, 220 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 160 ήταν γυναίκες, τα 40 ήταν παιδιά και οι 20 νεαροί άνδρες, κακοποιήθηκαν σεξουαλικά ή αποπειράθηκαν να κακοποιηθούν  μόνο σε ένα από τα στρατόπεδα προσφύγων στη Γερμανία. Το ποσοστό είναι γύρω στο 8% και αυξήθηκε σε δυό εβδομάδες κατά 2%. Οι υπεύθυνοι προς το παρόν καθησυχάζουν πως τα ποσοστά είναι μονοψήφια σε όλα τα καμπ. Από τις 160 γυναίκες, οι 15, δηλαδή γύρω στο 10% ομολόγησαν πως έχουν βιαστεί πάνω από 3 φορές από την ώρα που ξεκίνησαν το ταξίδι για την Ευρώπη.

Θα αναφερθώ στις μεταμεσονύκτιες αναλύσεις των υπευθύνων στο εν λόγω καμπ. Το καμπ στηρίζεται κατά 40% σε εθελοντές, ειδικούς αλλά εθελοντές, που δεν μπορούν να αφήσουν την καθημερινή τους δουλειά ή την οικογένειά τους, καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί συναντιόμαστε τα μεσάνυχτα. Να τονίσω πως και οι λειτουργοί που είναι δημόσιοι υπάλληλοι, με έχουν εντυπωσιάσει γιατί όποιος έχει δουλέψει στη Γερμανία γνωρίζει την εμμονή των Γερμανών με τα εργασιακά δικαιώματα, το αυστηρό του ωραρίου και το πόσο κοστίζει η υπέρβασή του. Σας βεβαιώνω πως έχω μπροστά μου καθημερινά Γερμανούς δημόσιους υπαλλήλους που δουλεύουν πάνω από 15 ώρες κάποιοι και δεν ζητούν ευρουλάκι υπερωρία. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με την ανάλυση των αριθμών σεξουαλικών εγκλημάτων. Όλα αυτά τα σκεφτήκαμε εν όσω έπρεπε να σχεδιάσουμε έναν ξεχωριστό χώρο φύλαξης όσων κατηγορήθηκαν για το έγκλημα. Γιατί το νομικό καθεστώς είναι θολό και δύσκολο. Έπρεπε να θυσιαστεί χώρος εστίασης ή ύπνου και να χωριστεί με ασφάλεια ώστε να φυλαχθούν οι κατηγορούμενοι μέχρι να εξακριβωθεί η διαδικασία και να συλληφθούν. Και έπρεπε να χωρίσουμε από τους υπόλοιπους τα παιδιά χωρίς γονείς τουλάχιστον για το βράδυ. Γιατί έχουμε παιδιά χωρίς γονείς. Και αυτό έπρεπε να γίνει χθες.

Υπάρχει σημαντικός αριθμός γυναικών που ταξιδεύουν χωρίς συνοδό άντρα. Ακόμα και να ταξιδεύουν με συνοδό άντρα όμως από την αρχή του ταξιδιού ας αναλογιστούμε πως έρχονται αντιμέτωπες με δουλέμπορους, που ζητούν χρήματα ή ό,τι. Επίσης στο δρόμο μέσα από την Τουρκία, αλλά όπως δείχνουν οι αριθμοί κυρίως στα Βαλκάνια, οι πρόσφυγες που ταξιδεύουν πολύ τη νύχτα υφίστανται επιθέσεις είτε από τοπικές συμμορίες που «χτυπούν και φεύγουν», είτε από ανθρώπους που ταξιδεύουν μαζί τους. Οι επιτιθέμενοι είναι πάντοτε πολλοί στην περίπτωση των γυναικών ή νεαρών ανδρών, ίσως μονοι τους στην περίπτωση των παιδιών, αν και οι καταθέσεις των παιδιών δε θεωρούνται ποτέ ακριβείς, κυρίως γιατί το σοκ της κακοποίησης επηρεάζει την κρίση ενός παιδιού (μιλάμε για 4, 5 ή 6 ετών παιδιά). Αυτός είναι πέραν του υγειονομικού ένας από τους σημαντικότερους λόγους που η Ευρώπη ΟΦΕΙΛΕΙ να ανοίξει το αεροπορικό ταξίδι στους πρόσφυγες. Αυτοί οι άνθρωποι δικαιούνται ένα ασφαλές ταξίδι.

Υπάρχει και το θέμα της ιδρυματοποίησης και της έντασης των φαινομένων μέσα στο καμπ. Απέχω πολύ από το να είμαι ειδική σε συνθήκες εγκλεισμού που είναι στην πράξη αυτό που συμβαίνει στο καμπ, αλλά με πλειοψηφία ανδρών και δυσκολία χώρου και διαχωρισμού οικογενειών και ασυνόδευτων παιδιών, το θέμα δυσχεραίνει. Κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν ήδη από μετατραυματικό στρες, οι συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες, ο θυμός δεν αργεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους. Ομολογώ πως και μια περίπτωση απόπειρας κακοποίησης, δεν μπορείς να καταλάβεις πάντα αν είχε σεξουαλικό κίνητρο ή αν υποκινήθηκε από την οργή και το στρες του θύτη.

Για να πάμε στο θέμα των ασυνόδευτων παιδιών. Δεν είναι πολλά και οι προσπάθειες είναι εξαιρετικές από ό,τι βλέπω, κατά μέσο όρο σε 48 ώρες τα παιδιά φεύγουν για ασφαλές και ειδικό περιβάλλον. Αλλά αναλογιστείτε το θέμα. Παιδιά (κάθε ηλικίας) που έχασαν τους γονείς τους. Άλλοι γονείς ή συνοδοί είναι θετικά νεκροί και άλλοι άγνωστο. Γίνονται προσπάθειες να βρεθούν οι γονείς τους. Η γνώμη μου είναι πως μια οργανωμένη είσοδος θα είχε αποφύγει τόσο τους θανάτους όσο και θα διευκόλυνε την επανένωση οικογενειών.

Τελευταίο θέμα η καταστολή. Όταν γίνεται μια καταγγελία, καταγγέλλεται ένας άνθρωπος που στη Γερμανία νομικά δεν υπάρχει από κάποιον άλλο που δεν υπάρχει. Επειδή το γραφειοκρατικό κόστος να μετατρέψεις σε νομικές οντότητες αρχικά όλους τους πρόσφυγες είναι σχεδόν ίσο με το να χειριστεί κάποιος τις αιτήσεις ασύλου ταυτόχρονα, χρειάζεται κάποιος χρόνος για να δημιουργηθεί ο κατηγορούμενος σαν οντότητα. Μετά αναλαμβάνει η αστυνομία. Αυτή η διαδικασία ίσως κρατήσει και 5 μέρες αν μεσολαβήσει σαββατοκύριακο. Έχω μείνει για τρεις ώρες στο ίδιο γραφείο δουλεύοντας παράλληλα με έναν Αφγανό κατηγορούμενο για απόπειρα βιασμού. Γιατί θα τον λύντζαρε η οικογένεια της κοπέλας. Εγώ δεν κινδύνευα, μια χαψιά άνθρωπος ήταν και απ’ έξω είχα 3 αστυνομικούς που κοιτούσαν κάθε τρεις και λίγο από το παραθυράκι αλλά σκεφτείτε πόσοι έμειναν στον ίδιο χώρο ύπνου με αυτούς που τους επιτέθηκαν προ ολίγου για 3-4 μέρες.  Τελικά, διαχωρίστηκε ένα μέρος ύπνου για τους κατηγορούμενους, φτιάξαμε μια φυλακή μέσα στη φυλακή…

Δύο μεγάλα θέματα φαίνεται λοιπόν να υπάρχουν.

Ως τότε, δυστυχώς τους χτυπάμε με κατανόηση την πλάτη, τους ποτίζουμε παρακεταμόλη και αντιβιοτικά και παρακαλάμε να μην επιτεθεί κανένας στα παιδιά τους τη νύχτα.