να ψαύσω τις μασχάλες σου.
Να φάμε μέλι φρυγανιά
τα πρωινά μας χούγια.
Να μας βγάλουν βούκινο
τα βούκινα. Κόκκινους
πορφυρούς και λερωμένους.
Έλα κοντά μου δεσποινίς
στην αγορά και στα σεντόνια
των πολλών. Στα βλέμματα
στα μαγαζιά να σου ψωνίσω
αγάπη, να σου ψωνίσω υγρά
της μετρητοίς, ανδρών επιφανών
αιμοδιψή αγκομαχητά, να σου
ψωνίσω άπαντα αυτοκτόνων
γλυκασμούς χάπια για τα νεφρά
λάβδανο για τις Μούσες.
Έλα κοντά μου δεσποινίς
να σου γνωρίσω σκύλους
αρχισυντάκτες, έπεα πτερόεντα
μανούλες δίχως δόντια.
Έλα κοντά μου βυζαρού αγέρωχη
δεσποινίς αχόρταγη έμπνευση
να σου γνωρίσω τον κόσμο
να σου μάθω τη λάσπη
να νιώσω σπουδαίος εραστής
ως τα τρίσβαθα. Όλο γλώσσα
αγρύπνια και πάθη. Να είναι
αιωνίως Αύγουστος.
Αιωνίως μπήχτης.
Το λιοπύρι εκεί κάτω.
Ω δεσποινίς μου ψωμί ζυμωτό
θα σε φάω ολόκληρη μέχρι να σκάσω.
Όλο θαύματα κάνοντας
καυλωμένα ποιήματα γράφοντας
ώσπου ν’ αγιάσω.