εσύ σε ποια εταιρεία ανήκεις;

11-10-2015 – 13:32μμ

Δημήτρης Σούλτας:

Την ώρα που στη χώρα μας ασχολούμαστε με μείζονα ζητήματα, όπως το ποιος θα εκπροσωπεί τη Ν.Δ. στη Βουλή σε περίπτωση εκλογής του Τζιτζικώστα, σε όλον τον πλανήτη, εδώ και πολύ καιρό, αλλά ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, έχει ανοίξει μια συζήτηση που συμπυκνώνεται σε κάποια περίεργα αρχικά: TPP και TTIP (Trans-Pacific Parternship και Transatlantic Trade and Investment Partnership)

Μπορεί να μοιάζουν σαν μερικά από τα αθώα αρκτρικόλεξα που μας κληροδότησε η ψηφιακή εποχή, αλλά δεν είναι έτσι. Για την ακρίβεια δεν έχουν ίχνος αθωότητας. Είναι διακρατικές συμφωνίες που προβλέπουν μερικές πολύ επικίνδυνες «ελευθερίες».

Όπως ακριβώς η νεοφιλελεύθερη επέλαση ονομάτισε με θετική …αύρα την κατάλυση βασικών δικαιωμάτων, όπως π.χ. των εργασιακών που ονομάστηκαν «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας», έτσι και τώρα σε ένα ακόμα επεισόδιο της επίθεσης στις κοινωνίες δημιουργείται το περιβάλλον ώστε οι πολυεθνικές να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος οποιασδήποτε οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας και με τη βούλα.

Είναι τα «δικαιώματα» των εταιρειών στα φάρμακα, στα τρόφιμα, στην πληροφορία, ουσιαστικά στα πάντα. Το «δικαίωμα» τους να ζητούν αποζημίωση από τα κράτη όταν θεωρούν ότι ζημιώνονται από μια πολιτική απόφαση που ακυρώνει μια ιδιωτικοποίηση π.χ. γιατί θεωρεί ότι είναι ενάντια στο δημόσιο συμφέρον (αυτό σίγουρα σας θυμίζει κάτι).

Οι αντιδράσεις είναι πολλές και ισχυρές. Οργανώσεις για την ελευθερία του λόγου και της διακίνησης της πληροφορίες, αλλά και οργανώσεις όπως οι «Γιατροί χωρίς σύνορα» έχουν εκφράσει επανειλημμένα τη βεβαιότητά τους ότι τέτοιες συμφωνίες θα αυξήσουν τις τιμές των φαρμάκων και θα πλήξουν παγκοσμίως την ελευθερία της έκφρασης.

Το προηγούμενο Σάββατο στο Βερολίνο έγινε μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις κατά αυτών των συμφωνιών (πάνω από 100.000 πολίτες), αλλά δεν ήταν οι μόνοι. Σε όλον τον κόσμο έγιναν μαζικές συγκεντρώσεις, εκτός ίσως από την Ελλάδα όπου η συμμετοχή σε ανάλογες συγκεντρώσεις δεν ξεπέρασε τις κάποιες εκατοντάδες.

Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό γι αυτό και εγείρει αντιδράσεις. Το δικαίωμα νοείται πλέον μόνο ως επιχειρηματικό δικαίωμα. Το δικαίωμα της εταιρείας- πολυεθνικής κατά κανόνα- να εισπράττει δικαιώματα και να απαγορεύει τη χρήση σε οποιονδήποτε άλλον, πληροφορίας, φαρκάκου, τροφίμου. Να μπορεί νομικά να επιβάλλει το δικό της συμφέρον έναντι του Δημοσίου συμφέροντος. Ο θρίαμβος του «δικαιώματος» του ενός έναντι όλων των υπολοίπων.

Λογικά στην Ελλάδα, που αποτελεί το επίσημο πειραματόζωο της Ευρωζώνης, θα έπρεπε να υπάρχει μια επιπλέον ευαισθησία για το θέμα. Αλλά αυτό δε συμβαίνει. Ίσως γιατί οι πολίτες δεν είναι ενήμεροι, ίσως γιατί δεν έχουν αποφασίσει ποια πλευρά έχει δίκιο.

Όταν όμως έχεις από τη μία πλευρά θηριώδεις εταιρείες και κυβερνήσεις που τις στηρίζουν και από την άλλη πλευρά οργανώσεις για τα δικαιώματα στην υγεία, την τροφή και την πληροφορία δεν είναι μάλλον τόσο δύσκολο να διαλέξεις.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια:

Leonidas

Αγαπητέ κ. Σούλτα, κάνετε μεγάλο λάθος ως προς αυτες τις συμφωνίες. Ισα ισα που τα δικαιώματα των εταιρειών σε πατέντες περιορίζονται στα 5 χρόνια απο τα 12 που ήταν μέχρι τώρα. Πολυ πιθανόν να θέλατε να είναι 0 τα χρόνια της πατέντας, αλλά χωρίς καμμία κατοχύρωση στην εφευρετικότητα το αποτέλεσμα θα ήταν μια πολυ πιο αργή εξέλιξη της επιστήμης. Τα έξοδα του να βρείς κάποιο καινούριο φάρμακο, μια καινούρια τεχνολογία, η ένα καινούριο τρόπο παραγωγής ενέργειας κοστίζουν πολύ και αν δεν έχεις κάποια επιβεβαίωση ότι θα πάρεις τα λεφτά σου πίσω με κέρδος δεν το ρισκάρεις. Οσο γι αυτες τις κακές πολυεθνικές μην τις φοβάσται. Πάνω απο τις μισές τωρινές μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου ούτε καν υπήρχαν πριν απο 20 χρόνια ή ηταν νάνοι. Η Apple (η μεγαλύτερη) ηταν στα πρώθυρα χρεωκοπίας, η Google και το Facebook δεν υπηρχαν, και οι κινέζικες που πρωτοστατούν ή δεν υπήρχαν ή ηταν νάνοι. Οι συμφωνίες αυτές είναι καλές για να παίζουν όλα τα κράτη με τους ίδιους κανόνες και να μην έχουν οι πλούσιες χώρες το πλεονέκτημα. Ενας διεθνιστής (οι αριστεροί είναι συνήθως) πρέπει πάντα να τις υποστηρίζει.

Dimitris Soultas

Leonidas

Θα πρέπει τόσες χιλιάδες κόσμου που βγήκαν στους δρόμους ανά τον κόσμο να έχουν την ίδια πλάνη με μένα, υποθέτω. Την ίδια που έχουν και οι “Γιατροί χωρίς σύνορα” φαντάζομαι που δηλώνουν ότι φοβούνται για την αύξηση της τιμής των γενοσήμων. Γιατί αυτές οι συμφωνίες προστατεύουν κυρίως τις αμερικάνικες εταιρείες και πλήττουν τις βραζιλιάνικες επί παραδείγματι που προμηθεύουν γενόσημα φάρμακα σε χαμηλότερες τιμές. Στην ίδια πλάνη φαντάζομαι ότι ζουν και οι οργανώσεις για την ελευθερία της γνώμης. Είναι κεφαλαιώδες ζήτημα αυτό της διαχείρισης της πληροφορίας και δεν είναι λίγα τα συμφέροντα που προσπαθούν να το διαχειριστούν μέσω “δικαιωμάτων”.
Όπως συνέβη και με τα πνευματικά δικαιώματα κυρίως στην Αμερική, τα οποία ξεκίνησνα στα 20-30 χρόνια για να καλύπτουν τον δημιουργό, επεκτάθηκαν κάποια στιγμή στα 50-70 χρόνια και κάλυπταν και τους απογόνους του και στην συνέχεια άρχισαν να γίνεται ένα “εμπόριο δικαιωμάτων” όπου η χρονικά διάρκεια επεκτάθηκε στα 100+ με δικαιώματα αγορασμένα από εταιρείες που διώκουν δια ροπάλου τους χρήστες διαφόρων έργων, χωρίς να έχουν την οποιαδήποτε σχέση με τον καλλιτέχνη. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιστροφής δικαιώματος, το οποίο υπήρξε αρχικά για να προστατεύσει τον δημιουργό και έφτασε μέσα σε λιγότερο από έναν αιώνα να προστατεύει εταιρείες, που αρνούνται τη βασική αρχή. Ότι ένα έργο ή μία ανακάλυψη, μετά από κάποια χρόνια πρέπει να ανήκει στην ανθρωπότητα.
Θέλετε να αναφερθούμε στα “δικαιώματα” που απέκτησε η περιβόητη Monsanto σε σπόρους και καλλιέργειες, κάνοντας σκλάβους των σπόρων της χιλιάδες αγρότες στις αναπτυσσόμενες χώρες; Αγρότες που επί αιώνες καλλιεργούσαν χωρίς υποχρέωση να αγοράζουν τους σπόρους που παράγει η γη τους; Θέλετε να μιλήσουμε για τα “δικαιώματα” που απέκτησαν πολυεθνικές στο ίδιο το νέρο, στην Χιλή π.χ. όπου χιλιάδες ιθαγενείς δεν έχουν πρόσβαση στο νερό που τρέχει στα ποτάμια τους, για πρώτη φορά μετά από χιλιετίες;
Όσο για το αν φοβάμαι ή όχι τις πολυεθνικές, δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Όποια έρευνα και να διαβάσετε ο πλούτος αυτών των εταιρειών πολλαπλασιάζεται και ο αριθμός των φτωχότερων στον κόσμο αυξάνεται. Αυτό λέγεται άνιση κατανομή του πλούτου. Και δεν γίνεται γιατί απλώς οι φτωχότεροι φοβούνται τους πολυεθνικές. Γίνεται γιατί οι πολυεθνικές, λόγω της σχέση τους με τα κέντρα εξουσίας, λειτουργούν ως “υπερκράτη” και εις βάρος των υπολοίπων. Θέλετε να μιλήσουμε και για εργασιακά κάτεργα της Κίνας, της Ινδίας, του Βιετνάμ ή του Μπαγκλαντές όπου οι πολυεθνικές μέσω του μικρού εργασιακού κόστους, αυξάνουν τα κέρδη τους;
Πολλά μπορούν να είναι “ελαστικά”, αγαπητέ Λεωνίδα, Αυτό που δεν μπορεί να είναι ποτέ είναι η συνείδηση μας

Leonidas Dimitris Soultas

Δεν γνωρίζω όλα τα γεγονότα που αναφέρετε αλλά ξέρω για κάποια οπότε θα σας απαντήσω γι αυτά που ξέρω. Πρώτα για τα πνευματικά δικαιώματα που κρατούν πάνω από 100 χρόνια είμαι απόλυτα μαζί σας. Είναι απαράδεκτο. Δεν ξέρω ποιο είναι το κατάλληλο όριο αλλά σίγουρα δεν είναι 100 (ούτε και 0 όμως). Για τα δικαιώματα της monsanto διαφωνω. Χιλιάδες επιστήμονες δουλεύουν για αυτούς τους σπόρους, ή χρήση τους είναι προαιρετική και ή πατέντα έχει λογική διάρκεια 20 χρόνων. Τέλος ή σχέση πολυεθνικών και κρατών είναι συνθέτη. Πρώτα δεν θέλουν όλες οι πολυεθνικές το ίδιο πράγμα. Π.χ. οι εταιρείες γενοσημων είναι κι αυτές πολυεθνικές και μάλιστα πολλές είναι και αμερικανικές. Οι εταιρείες φαρμάκων είναι κι αυτές πολυεθνικές και πολλές δεν είναι αμερικανικές. Επίσης οι πιο προχωρημένες τεχνολογικά είναι βιοτεχνολογίας που πολλές φορές είναι μικρές νεοφυεις εταιρείες. Ο μπαμπούλας της μεγάλης κακίας αμερικανικής πολυεθνικής απλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Γιατί τα εργασιακά κάτεργα του αναδυομενουαναδυομενου κόσμου είναι όντως απαίσια αλλά πολύ καλύτερα από τη ζωή που είχαν αυτοί οι άνθρωποι πριν εμφανιστούν αυτά τα κάτεργα. Ή εσωτερική μετανάστευση στη Κίνα είναι εκατοντάδες εκατομμύρια γιατί ή απαίσια ζωή στη πόλη είναι καλύτερη από τη ζωή που είχαν στην ύπαιθρο. Και τα εργατικά δικαιώματα που είναι στο καταστατικό της συμφωνίας θα την κάνουν ακόμα καλύτερη. Τίποτα δεν είναι τελειο αλλά αυτη ή συμφωνία είναι ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Είναι αλήθεια ότι προστατευμένοι εργάτες στο δυτικό κόσμο θα έχουν περισσότερο ανταγωνισμό αλλά ή ανθρωπότητα σαν σύνολο θα είναι καλύτερα.

Γιάννης Leonidas

Δεν γνωρίζω το κατά πόσο ενήμερος εισαι ,εγω προσωπικά ομολογώ οτι ειναι ένα θέμα που τον τελευταίο καιρό το ψάχνω

Αλλά μήπως και εσύ γνωρίζεις μόνο την μια πλευρά του νομίσματος?

Leonidas Γιάννης

Δύσκολο να πω. Διαβάζω γι αυτά πολλά χρόνια κι εγώ και υπέρ και κατά. Ή άποψη γενικά ειναι πως συμφωνίες τέτοιες βοηθούν τους εργάτες στις φτωχές χώρες και είναι αδιάφορες ή κάπως αρνητικές στις προηγμένες χώρες. Ή τελευταία είναι καλύτερη από προηγούμενες μια και περιλαμβάνει άρθρα για την προστασία των εργατών και περιορίζει τα χρόνια δικαιωμάτων στις φαρμακευτικές πατέντες. Τέλεια σίγουρα δεν είναι. Το θέμα είναι αν είναι καλύτερη από το να μην κανεις τίποτα. Και ή άποψη ότι οι πολυεθνικές αυξάνουν τα κέρδη τους δεν με πολυαπασχολει. Αν ή ζωή των ανθρώπων κατά μέσο όρο γίνεται καλύτερη δεν έχω αντίρρηση στο να βγάζουν κι αυτοί κέρδη.