Posted on October 21, 2015 by verajfrantzh
Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή
Κάθε πρωί τηγανίζω ένα αυγό. Το χώνω ανάμεσα σε δυο άντερα ψωμιού, ζεστά. Όταν το τηγανίζω, ποτέ δεν ξέρω πόσο λάδι να βάλω. Πάντα βάζω ή περισσότερο από όσο χρειάζεται και ποτίζει η αγκαλιά του ψωμιού και γίνεται νερουλή αγκαλιά μισοπεθαμένου γονιού στα νερά του Αιγαίου. Ή λιγότερο και καίγεται, σαν κόρες ματιών γάτας που συστέλονται στον φωτεινό ήλιο ή χειρότετερα σαν τα απροστάτευτα ερωτευμένα μάτια που βλέπει το ταίρι του να τον περιμένει στη γωνία του δρόμου, Μπενάκη και Θήρας. Τέλος πάντων, για άνθρωπο που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα στο σπίτι, δεν ξέρω να βάζω τη σωστή ποσότητα λαδιού και να κανακεύω αρμονικά στο μαγείρεμα το φαγητό μου… λάθος της φύσης που δεν διορθώνεται με χειρουργικές πλαστικές, μα ούτε με post-it χαρτάκια στο κέλυφος του ψυγείου. Καμία υπενθύμιση δεν λειτουργεί. Ες αεί θα κάνω με μαθηματικη ακρίβεια και λογοτεχνική αξίωση το λάθος της ίδιας αισθητικής, αυτής της συνήθειας και τακτικής. Μία θα πλέω μέσα στον έρωτα χωρίς κανένα ξερονήσι στο ορίζοντα. Μία θα κάθομαι κρυμμένη σε στάση εμβρυακή στις ρίζες της άπνοιας ενός ορυζώνα και δε θα με βρίσκουν είτε με ψάξουν είτε όχι.
Το σπίτι το έχω γεμάτο λεξικά, ορθογραφικά, ετυμολογικά, αρχαίας ελληνικής, γαλλικής άνευ διδασκάλου. Δεν τα έχω διακοσμητικά! Τα ξεφυλλίζω, τα διαβάζω, τα μελετώ, ακουμπάω το φλυτζάνι του καφέ μου, τσακώνομαι για αυτά με τη μητέρα μου που δεν θέλει ακαταστασία στο σαλόνι, βάζω τη γάτα πάνω τους να κάθεται βασιλικά και τη φωτογραφίζω… υπάρχει αλληλεπίδραση, διωγμός, κινητικότητα, απόλυση και οχτάωρο. Όλα, βέβαια, λάθος. Ακόμη, δεν έμαθα τις μικρές λεπτομέρεις της ορθογραφίας… πως είναι ένα ζωντανό σώμα και παίζει ρόλο το συντακτικό, η γραμματική, το προσωπικό ύφος, το μαλλιοτράβηγμα των εννοιών. Πάλι, λέιψανο των εννοιών. Πάλι, μηδέν και κοκκινάδια στο λευκό χαρτί. Τόσα χρόνια λάθη και αδούλευτη και η απειρία. Πάλι, λάθος άνθρωπος, λάθος κατάσταση, λάθος χρονική αλληλουχία…
εσύ στιγμιαίο μέλλοντα, εγώ εξακουλουθητικό.
Το κόμμα το ξεχνάω.
Βάζω ενωτικό και χρησιμποιώ και δύσοσμη, δυνατή ψαρόκολλα.
Εσυ ξεκολλάς.
Ανάμεσα μας δυο γενιές. Χάσμα, μου λες.
Ξαναβάζω «και».
Αλλάζεις περίοδο.
πόσο αποσιωπητικά μαζεύτηκαν ανάμεσά μας…
Μετά είπα πως πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία βιογραφικά ανθρώπων της καθημερινότητας. Δίχως επώνυμο ή με λατινική αριθμολογία πίσω από το όνομα τους, πορτρέτα και τίτλους, θανατωμένους σε μάχες και αποφασισμένους να αλλάξουν τον κόσμο. Αυτός που βρίσκεται στο διπλανό τάφο από το νεκρό μου αδερφό, εκείνος που έγινε ήρωας της γειτονιάς, το κορίτσι που αυτοκτόνησε λίγο πριν τις σχολικές εξετάσεις, οι ερωτευμένοι ως τα ογδόντα του τρίτου ορόφου, ο γιος του νερουλά έναν αιώνα πριν που δε μιλάει πολυ, με το σύνδρομο Άσπερκγερ. Αυτοί τι έκαναν, όταν αρρώστησαν, όταν έχασαν την περιουσία τους, όταν κόπηκε ο δείκτης του αριστερού τους χεριού σε εργατικό ατύχημα, όταν ερωτεύτηκαν τον πατέρα της καλύτερης τους φίλης στη σχολή, όταν ξέφυγε από τα χέρια τους βια, όταν γέννησαν ένα παιδί με λευχαιμία, όταν φύτρωσαν μανιτάρια στον κήπο τους… από αυτούς να μάθουμε λίγο να ζούμε. Να πάρουμε μια ιδέα. Μου αρέσουν τα βατά μονοπάτια, όχι οι τάφροι σε ανάστροφα ρήγματα της σεισμογενούς γης. Αυτοί τι έκαναν;
