πονόκοιλος

Επιστρέφει στο κρεβάτι, το μόνο που κατάφερε ήταν να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο, λες και η δροσιά είναι το αιώνιο και διαρκές φάρμακο. «Άνοιξε το παράθυρο να σε φυσήξει λίγο ο αέρας. Βάλε το κεφάλι σου κάτω από το ντους, θα νιώσεις καλύτερα.»

Ξαπλώνει. Ο πόνος δυναμώνει. Σκέφτεται. Πως χτυπάει η σκωληκοειδίτιδα; Πως νιώθει κανείς ένα ξαφνικό κρύωμα; Πως σκάει το έλκος; Πως τρυπάει το στομάχι απ’ την κοκακόλα; Ποιο είναι το επόμενο βήμα απ’ την καούρα από ουίσκι; Πως ανταποκρίνεται κάποιος στο άκουσμα μιας βαριάς και απροσδόκητης ασθένειας; Πως πονάει τόσο κανείς;

Τώρα κρυάδες. Κρυάδες και ρίγη. Το μυαλό κάνει τα δικά του. Είναι τέσσερις η ώρα. Ποιο νοσοκομείο να εφημερεύει τέτοια ώρα; Πως πάει κανείς στο νοσοκομείο; Μπορεί να οδηγήσει; Αν καλέσεις ασθενοφόρο πόση ώρα κάνει και άραγε μπορεί αυτή η ώρα να αποβεί μοιραία; Μπορεί να αποβεί μοιραία η δικιά του καθυστέρηση, το να σκέφτεται και να μην πηγαίνει στο νοσοκομείο. Καμιά φορά το να σκέφτεσαι μπορεί να σε σκοτώσει. Καμιά φορά το να σκέφτεσαι σε εμποδίζει να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι του πόνου.

Και ποιο νοσοκομείο θα εφημερεύει; Πόση ώρα θα περιμένει; Πως και με ποιον θα συνεννοηθεί; Που έχει το βιβλιάριο; Έχει βιβλιάριο; Το 5ευρω ισχύει; Το 25ευρω ισχύει; Πόσα λεφτά έχει;

Εντωμεταξύ ο πόνος επιμένει. Την ξυπνάει, της εξηγεί, τον σκεπάζει καλύτερα. Τον ρωτάει, αλλά αυτός δεν μπορεί να περιγράψει με σαφήνεια.

Σκέφτεται ότι αυτό είναι ο άνθρωπος, αυτό είναι αυτός. Περπατάς ένα πρωί το δρόμο σου, στρίβεις τη γωνία και πέφτεις κάτω νεκρός, σωριάζεσαι, πέφτεις κανονικά, χωρίς ιδιαίτερο δράμα σαν ένα αντικείμενο που κούνησε η γάτα στη βιβλιοθήκη.

Κι άμα πέσει τι; Τίποτα το ιδιαίτερο, απλά δε θα πάει απ’ την εφορία που είχε προγραμματίσει να ρωτήσει για εκείνη την καθυστέρηση, δεν θα δει το μπάσκετ το βράδυ, δεν θα ξαναδεί μπάσκετ, δεν θα ξαναπάει για καφέ, για ουίσκι, για κονιάκ, για μπύρες, δε θα διαβάσει Γκόρπα, τα παλιά του Αρανίτση, έναν ακόμη Ντελίλλο, το επόμενο του Παπαμάρκου, ένα ακόμη του Κόνραντ, δε θα ξαναδεί το κορίτσι γυμνό στη θάλασσα, δε θα ξαναδεί άλλα κορίτσια γυμνά στη θάλασσα, δε θα τον περιμένουν τα ζώα πίσω απ’ την πόρτα, δε θα ξανακλείσουν για αυτόν τα φώτα στο σινεμά, δε θα δει την επόμενη σεζόν orange is the new black που προμηνύεται τόσο καλή, δε θα φύγει για καλοκαίρι και δε θα ξαναγυρίσει, δε θα ξαναφάει φασολάδα, δε θα πιστέψει εντελώς σοβαρά ότι από αύριο ξεκινάει ξανά η ζωή του και θα είναι εντελώς διαφορετικά, δε θα ξαναδεί τη Naturelle με το ασημένιο φόρεμα και τον Ρέι Άλλεν με τον Ντένζελ Γουάσινγκτον, δε θα ξανακούσει το «πέφτει μια βροχή» και το «don’t it let it bring you down» και το  «σκότωσέ με» (τραγική ειρωνεία), δε θα ξαναφτάσει στο χωριό, δε θα ξαναβάλει το αγαπημένο του παλτό, εντέλει – και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο – δε θα ξαναπροσέξει μην τρίξει η πόρτα και την ξυπνήσει.

Κι όλα αυτά κι άλλα τόσα βεβαίως με ένα απλό στρίψιμο στη γωνία. Να εκεί που περπατάς, στρίβεις και σωριάζεσαι. Περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και φεύγεις ανέτοιμος και ατακτοποίητος, με μισόλογα, ασήμαντα άγχη και αγωνίες. Τι παραπάνω ήθελες να είχες γράψει, να είχες πει; Αυτό που ήθελες και τελικά δεν είδες θα σε στοιχειώνει καθώς διανύεις την απόσταση από το ύψος σου σε αυτό του πεζοδρομίου. Κι αν εκείνα τα τελικά δευτερόλεπτα αποκτήσεις εκείνο το βλέμμα που έψαχνες και απέφευγες ταυτόχρονα; Κρίμα να κρατήσει τόσο λίγο, αλλά κρίμα και δίκαιο και άδικο την ίδια στιγμή.

Αλλά όπως και να το κάνουμε, η σκέψη του θανάτου τη στιγμή ενός πονόκοιλου, όσο έντονος κι αν είναι αυτός, είναι γραφική, αν όχι και εντελώς ψεύτικη. Γιατί τώρα του γινόταν φανερό ότι ακόμη και την ώρα του πόνου, ο εαυτός καταφεύγει στο αόρατο πάλκο. Σκηνοθεσίες και σενάρια, ό,τι χρειαστεί, για να μη διαταραχτεί η νορμαλιτέ που προκαλεί τους πονόκοιλους και τους κρύους ιδρώτες και τα ασήμαντα άγχη και βέβαια αμέσως μετά τη φιλοσοφική αποδόμηση των προηγούμενων και την υποτιθέμενη διαύγεια που κάποτε θα οδηγήσει σ’ ένα σοφό βλέμμα, αλλά πάντως όχι στο να πας αντίθετα στο μονόδρομο.

Εκτός από πόνο λοιπόν, διαθέτουμε και νεύρα. Σχεδόν το είπε δυνατά, καθώς βολεύτηκε καλύτερα σε ανάσκελη πάντα στάση.

Λευκέ προνομιούχε μαλάκα με τις δήθεν υπαρξιακές ανησυχίες, σταμάτα να τρέμεις κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Κι άμα σωριαστείς καθώς στρίβεις στην επόμενη γωνία, σωριάστηκες. Κι άμα τελειώσουν όλα κι εσύ νιώσεις το τελευταίο δευτερόλεπτο, ότι ήθελες λίγο ακόμη, ότι μπορούσες λίγο ακόμη, ότι είχες κάτι ακόμη να κάνεις, δεν έγινε και τίποτα, απλά τελείωσαν όλα. Εντωμεταξύ, αν υποθέσουμε ότι ο αόριστος φόβος είναι η άλλη όψη της δίψας για ζωή, ίσως πρέπει να δοκιμάσεις να κοιμηθείς μπρούμυτα, να πορευτείς ανάποδα, να στρίψεις στην αντίθετη γωνία, να διαβάσεις έναν Κόνραντ, να ξαναδείς τη Naturelle και να προσέξεις να μην τρίξει η πόρτα.

Όλοι κάποτε ξεγελιούνται, ακόμη και ο φόβος, ακόμη και ο θάνατος ο ίδιος και άλλωστε, ας σοβαρευτούμε, αυτός ο πονόκοιλος προφανώς συνδέεται με το ότι βγήκες έξω στο κρύο με βρεγμένα μαλλιά και λεπτό μπουφάν.

Αυτό το τελευταίο τον καθησύχασε κάπως και μπόρεσε να παρατηρήσει ότι ο πόνος, αν και ακόμη κάπως έντονος, είχε σταθεροποιηθεί εκεί κάτω απ’ τον αφαλό και δεν απλωνόταν σε όλη την κοιλιά. Ηρέμησε ακόμη περισσότερο, τόσο που δεν άργησε να αφήσει κατά μέρος τον τρόμο του θανάτου και να πιάσει το ροχαλητό. Δίπλα του εκείνη, στριφογυρνούσε και σκεφτόταν, μήπως έπρεπε να πήγαιναν στο νοσοκομείο, μήπως έπρεπε να επιμείνει, μήπως έπρεπε να αφήσει την ανησυχία της να πάρει τα ηνία. Το ροχαλητό του όμως την έπεισε κι αυτή, η οποία σιγά σιγά ξανανύσταξε πια, αναλογιζόμενη την ιδέα του πόνου. Τι είναι κι ο άνθρωπος όμως, εκεί που κοιμάσαι όμορφα και γλυκά, ξαφνικά ξυπνάς και τρέμεις, ζαλίζεσαι, σφάζεσαι από μέσα. Με αυτή τη σκέψη ενώθηκαν τα δύο ροχαλητά σε μία κρεβατοκάμαρα και η ζωή από αύριο ξαναρχίζει. Σκληρή και πολλά υποσχόμενη.