Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή
Όλο το βαγόνι μύριζε τριαντάφυλλο παγωμένο, διατηρημένο στους μείον δέκα βαθμούς κελσίου, κλεισμένο πίσω από τη τζαμαρία ενός ψυγείου σε ανθοπωλείο. Κατεψυγμένο ροδοπέταλο, συντηρητικά ευωδιαστό. Φαίνεται πως ο συγκεκριμένος συρμός θα΄ ταν για επισκευή. Μπορεί και όχι. Τα έχω δει τα γκαράζ των τρένων, ένα στο σταθμό πριν το Φάληρο και ένας στο Θησείο. Και οι δύο είναι αποκομμένοι από το φως του ήλιου. Λοιπόν, η αδιάβρωτη αυτή μυρωδιά μου χάριζε πρωινή ευεξία. Πουθενά δεν έχασκε το τζούφιο το βαγόνι.
Και ξινό αντρικό άρωμα, το φαρενάϊτ, μύριζε.
Κάθισα πάνω στα βάγια νυσταγμένη. Απέναντί μου δυο αδέρφια με πρόσωπα αγορίστικα, ένα κορίτσι, ένα αγόρι. Δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος, σ’ ένα παραπέτασμα ενός χρόνου και μιας συνουσίας η διαφορά τους, δυο άνθρωποι-φίλοι. Εκπληκτικά αδέρφια. Ήταν εκεί η οικειότητα της οικογένειας, της συγκατοίκησης… τόσο αδιαμεσολάβητα. Δεν υπήρχε κάνενα διαχωριστικό. Ήταν ένα μίγμα αδελφικής φροντίδας με τη συγκρουσιακή σχέση των αντίθετων φύλων της εφηβείας. Και συζήτούσαν, περνούσαν από το ένα θέμα στο άλλο, σαν χελιδονόψαρα στα ζενιθ και τα ναδίρ του πετάγματός τους.
-Έχεις τσιγάρα;
-Όχι, εσύ;
-Όχι.
-Έχεις καταλάβει πως κάνουμε διαρκώς το ίδιο πράγμα κάθε μέρα;, λέει το αγόρι ακουμπώντας το σαγόνι του στον ώμο της αδερφής του.
Ίσα που την περνάει 1-2 πόντους στο ύψος. Αμούστακος με τις ορμόνες να βρίσκονται σε ένα μικρό λήθαργο πριν την άνθιση.
-Δεν το κάνουμε τα Σάββατα και τις Κυριακές, λέει εκείνη -φύσει αισιόδοξες γυναίκες, λατρεμένα κορίτσια των σαββατοκύριακων, αυτές που τους χάρισαν την παρατηρητικότητα από το dna τους και την νομίζουν για δεδομένο-κάτι στη ζωή τους και όχι για αξιέπαινο γιουχάρισμα της ρουτίνας.
Αυτή, συνήθως, είναι η πρώτη φιλοσοφική διαπίστωση ενός εφήβου. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς το χρόνο μέσα από αυτήν την επανάληψη, την αίσθησης της ανίας. Αν είσαι τυχερός και με τη βοήθεια των προικώων χαρισμάτων σου, θα σπρώξεις τον εαυτό σου προς την αναζήτηση και ίσως πιο πέρα βρεις και την απόκαλυψη. (Θα πλαγιάσεις δίπλα στα ιστορήματα ανθρώπων που έχουν πεθάνει δεκαετίες πριν ή ανθρώπων που ξεδιαλέγεις μέσα στο πλήθος, που διαπερνούν το επίπεδο των γνωριμιών και των επισφαλών συγγενειών και αγγίζουν το κάποιο-εγώ του καθενός και το αφήνεις σε περισσότερη θέα. Μια κρυφοθέρμη και κάποιοι καρδικοί χτύποι, μόλις το όραμα για το μέλλον σου αντακατροπτίζεται σε μια σελίδα βιβλίου ή σε μια συζήτηση… ένας χάρτης με δυο λέξεις για το έπειτα.)
…
Για την ακρίβεια, εγώ βρήκα θαπλωρή στο πρόσωπο ενός ανθρώπου και χάρτες όσες οι πτυχώσεις των χειλιών του. Τυλίχτηκα γύρω του σαν κλωστή σε ανέμη. Κατα καιρούς, αλλάζει αυτό το πρόσωπο και μερικές φορές βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσω πως είναι προσωπείο, το πρωταρχικό αυθεντικό καλούπι που πόθησα. Σε κάθε περίπτωση, θέλω να γράψω χιλιάδες σημειώματα σε εκείνον -τον όποιον Εκείνον. Να του τα αφήνω στις τσέπες του μπουφάν και να τα βρίσκει αναπάντεχα, καθως προσπαθεί να βρει εκείνο το σκονισμένο εικοσάλεπτο για να αγοράσει χαρτομάντηλα στο περίπτερο. Να τα παρατάω μέσα στο ημερολόγιό του σε σκόρπιες μελλοντικές ημερομηνίες. Εγώ θα είμαι σίγουρη πως και τότε έτσι θα αισθάνομαι, όπως ετούτη τη στιγμούλα που γράφω δυο ερωτικές αράδες.
Δεν πετάω ποτέ συσκευασίες είτε χάρτινες είτε γυάλινες είτε πλαστικές. Για παράδειγμα, έχω αναποδογυρισμένα καμια ντουζίνα αποσμητικά και δεν τα αποχωρίζομαι στον κάδο των σκουπιδιών, εκτός αν πια η ροδέλα τους έχει ξεραθεί σαν αφυδατωμένο σύκο και δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις ούτε νεκρά φύση. Το κάνω επιδικώκοντας να βρώ σημειώματα κάποια στιγμή γραμμένα με μαρκαδόρο ανεξίτηλο. Δεν έχω βρει τον άνθρωπο που θα μου αφήνει στιχάκι αυθεντικής προχειρότητας στην έκφραση και λίγο γλυκερό για τους υπόλοιπους που μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι μεταξύ της αγάπης άλλων ανθρώπων. Και σκοπός μου είναι αντί για φωτογραφίες από τα οικογενεικά τραπέζια ή την ορκωμοσία του γιού μου στη σχολή ή της κόρης μου μέσα σε ένα καλάθι φεύγοντας από το μαιευτήριο, εγώ θα αφήνω τα σημειώματα αυτά σε κοινή θέα. Τα πρόσωπα μας άλλωστε οι μουσαφήρηδες λίγο-πολύ θα τα γνωρίζουν… την αγάπη που έχουμε σε αυτό το ισόγειο σπίτι, κάτω από τούβλα πέντε ορόφων πως μπορούν να τη διακρίνουν αλλιώς; Αυτή θα είναι η ομορφάδα του σογιού μου.
Και αυτή είναι η μόνη καθαρή συμβουλή που μπορεί να υπάρχει για τους ερωτικούς συντρόφους από τρίτους, να γράφετε γράμματα στο ταίρι σας. Χειρόγραφα, με μολύβι, με ημερομηνία, με υπογραφή στο τέρμα του, με αποσταγμένη καύλα και αγάπη στο νόημα, με αναπόληση, με την 5η συμφωνία του Mahler να παίζει ψιλά, αχνά ενώ γράφετε.
Όταν σας υπόσχονται γράμματα για τη Δευτέρα το πρωί και δεν φτάνουν πότε στα χέρια σας, ξέρετε και τη θέση σας στην καρδιά του άλλου… αυτή η γαμημένη ιεραρχία των προτεραιοτήτων που έρχεστε έκτος και κάθιδρος σαν από μεταμεσονύκτια κρίση πανικου -μια στρατηγική συμπεριφοράς ωμοφαγική που ξεκινά με υπόσχεση και τελικά φτάνει στην ακύρωση.