aeisixtir | σαβ, νοέμβρης 14, 2015
Τι σκατά να πει κανείς;
Μπορεί το σοκ να μην σαν ήταν τόσο πρωτόγνωρο όπως αυτό της 11ης Σεπτεμβριου 2001, μπορεί οι νεκροί να μην φτάσουν το πλήθος της Μαδρίτης το 2004, μπορεί να μην ήταν τόσο ξαφνικό και παράλογο και βλακώδες όπως η επίθεση στο Charlie Hebdo, μπορεί να μην ήταν τόσο κουφό και ακραίο όπως οι πράξεις του Μπρέιβικ αλλά έχω την αίσθηση πως η χτεσινή ημερομηνία θα είναι ομοίως σημαδιακή οπως η 11η Σεπτεμβρίου μιας και συνδυάζει κάτι από όλες τις παραπάνω περιπτώσεις: την οργανωμένη, μελετημένη και πολυπλευρη επίθεση όπως το 2011, το μεγάλο πλήθος θυμάτων συνδυασμένο με την αδιαφορία για τις ζωές γενικώς (θυτών και θυμάτων) όπως σε σχεδόν όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, τον θεοκρατικό μανιχαϊσμό του αισχίστου είδους που έδειξε το θηριώδες προσωπό του κυρίως στις περιπτώσεις Μπρέιβικ και Charlie Hebdo, που οι επιθέσεις έγιναν “κατά πρόσωπο” και κυρίως την αίσθηση πως η “μάχη των πολιτισμών” ξεκινάει ακόμα έναν νέο και απρόβλεπτο γύρο.
Πρωτα απ’ όλα μια διασαφήνιση. Γιατί μας νοιάζει “πιο πολύ” ο θάνατος μερικών Γάλλων από τους θανάτους των μεταναστών που σκυλοπνίγονται καθε μερα, των θυμάτων των Νατοϊκών (και όχι μόνο) βομβαρδισμών στην Συρία και αλλαχού και αν θέλετε να το τραβήξω γιατί να μας νοιάζει πιο πολύ ο θάνατος του x,y,z απο το θάνατο του α,β,γ;
Εμβόλιμο επεξηγηματικό ‘ανέκδοτο’:
Ο μικρός Μπομπός κλαίει γοερά στην μέση του δρόμου
-Ουαααααααααααααα
Τον πλησιάζει ένας καλός θείος
-Γιατί κλαις Μπομπό;
-Ουααααααααααααα
-Ρε παιδι μου
-Ουααααααααααααα
-Ρε τι έγινε
-Ουαααααααα πεθανε ο Μήτσος Μήτσογλου θειεεεεεεεεεεεεε ουαααααααααα
– (κομπιασμα)…… Λυπάμαι πολύ παιδί μου. Τον αγαπούσες;
-Οχιιιιιιιιιιι
-Μην λες ψέμματα, αφου κλαις τον αγαπούσες, δεν πειράζει, καταλαβαίνω καταλαβαίνω
-Πως να τον αγαπούσα αφού δεν τον ήξεραααααααα
-(!) τότε γιατί κλαις;
-Ουαααααααααααααα γιατί πέρασε η κηδεια και κλαίγανε όλοιιιιι ουααααααααα
Ποιο το νόημα του παραπάνω; Πως ένα παιδάκι μπορεί να κλαίει “γενικώς” αλλα οι ενήλικες στενοχωριούνται πιο επιλεκτικά, και παρόλο που τα παιδιά είναι κακά καθάρματα (η παιδική αθωότητα είναι κάπως παρεξηγημένο είδος κατά το γράφοντα διοτι τα παιδιά ειναι γαϊδούρια του κερατά μέχρι να αποκτήσουν τα κατάλληλα κοινωνικά φίλτρα συμπεριφοράς) και, τέλος πάντων έχουν μια κάποια….ασυναρτησία στο πως νιώθουν. Οι ενήλικες ειναι κάπως πιο ορθολογιστές, λιγότερο “αθώοι”, στην συμπεριφορά τους, αλλιώς δεν θα την πάλευαν ούτε μια μέρα. Γιατί κάθε μέρα πεθαίνουν με δίκαιο ή άδικο, ηρωικό ή ηλίθιο (ή και τα δύο), συχνότατα επίπονο και τελος πάντων βλακώδες και ανούσιο τρόπο χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι για χιλιάδες χιλιάδων λόγους.
Μια μικρή αναλυσούλα έχει κάνει σχετικά ο Batcic εδώ με την οποία ημισυμφωνώ (ή ημιδιαφωνώ, όπως το δει κανεις). Το ανάγει το ζήτημα στην διαδικασία επιλογών και τα λοιπά και μέσα από μια λογικοφανή επιχειρηματολογία δηλώνει πως για τους προσφυγες στενοχωριέται περισσότερο για τα παιδιά (δεν με είπε απο ποια ηλικία και πανω το παιδί μετατρέπεται εν μια νυκτί σε ενήλικα), ισάξια για τους παρισιάνους και μετά για τους υπόλοιποι. Τελος παντων, εχει μια λογική και έναν ειρμό, διαβάστε τον. Το σημείο διαφωνίας μου είναι ότι όλη αυτή η πολύπλοκη “εσωτερική” διαδικασία Q&A μου φαίνεται πολύ πολύπλοκη για να είναι αληθής, ειδικά αν εφαρμοστεί σε μεγάλους πληθυσμούς, μου κάνει περισσότερο σαν εκλογίκευση. Άσε που αγνοεί παντελώς τον κοινωνικό παράγοντα, δηλαδή τι σκατά επιλογές έχει, και τί γνωρίζει γι αυτές, και με τί κριτήρια επιλέγει τελικά ένας ενήλικας Ματσαβουντού από το έξω Βλακοχώρι της πέρα Νεαντερταλίας; Μοιάζει λιγο με την ηλίθια λογική της Λυμπεράκη πως οι φτωχοί ειναι φτωχοί επειδή κάνουν λάθος επιλογές, λες και υπάρχει δυνατότητα να είμαστε όλοι ταυτόχρονα πλούσιοι (και πως σκατά θα ορίσουμε τον πλούτο τότε μαρή;). Νταξ, προφανώς δεν είναι τόσο χαζό, γι αυτό και ημισυμφωνώ άλλωστε (μιας και μιλάμε για ανθρώπους με ιντερνετς, τηλεόραση και τα λοιπά. Η κυριότερη διαφορά τους από εμένα είναι η απόλυτη προσήλωση σε ένα βιβλίο που γράψανε αγράμματοι καμηλιέρηδες πριν 1500 χρόνια, όπως και η κυριοτερη διαφορά του κάθε Άνθιμου από εμένα ειναι η προσήλωση του Άνθιμου σε ένα βιβλίο που γράψανε αγράμματοι βοσκοί πριν 2500 χρόνια)
Η δικιά μου ερμηνεία ειναι πιο ωφελιμιστική και κάπως δαρβινική θα έλεγα. Στενοχωριόμαστε όταν “είναι προς το συμφέρον μας” ή καλύτερα όταν μπορούμε να ταυτιστούμε πιο εύκολα με το θύμα, όταν μπορούμε να φέρουμε τον εαυτό μας στην θέση του, οπότε ο θάνατος του άλλου στην ουσία εκλαμβάνεται ως προσωπική απειλή. Οι θάνατοι των παιδιών από την πείνα στην Αφρική ή αλλαχού μας δίνουν μεν συγκινητικές εικόνες και μερικοί βάζουμε και κανα φράγκο σε καμια ΜΚΟ για να νιώσουμε καλύτερα και γενικώς μέχρι εκεί. Η κοινωνία τους μας είναι ξένη, οι καταστάσεις που βιώνουν ακατανόητες και κυρίως οι προσωπικές τους ιστορίες ειναι πολύ μακρυά από εμάς. Για τους Αφγανούς πρόσφυγες που φεύγουν να γλιτώσουν από τους Ταλιμπάν δεν πολυέσταξε κάστανο. Τους Λιβανέζους που βομβαρδίζονται γενικώς δεν θα τους δούμε πρώτη είδηση ποτέ, τους Παλαιστίνιους σπάνια. Για τους Σύριους πρόσφυγες, που όσο ‘να ναι είναι πιο “δυτικοί” από τους υπόλοιπους ασιάτες, ε τέλος πάντων κάποιες διαδικασίες ξεκίνησαν σιγά σιγά. Σχετικά με το πρόσφατο λουτρό αίματος στην πολύ κοντινή μας, σε επίπεδο απόστασης, Τουρκία τα πρωτοσέλιδα ασχολήθηκαν μια με δυο μέρες, λες και η Τουρκία είναι αντιδιαμετρικά στον πλανήτη σε σχέση με μας.
Οι Γάλλοι όμως είναι στην ίδια και καλύτερη φάση με μας. Ειναι “δυτικοί”, ευρωπαίοι και “κοσμικοί” μέχρι το κόκκαλο. Στο ασυνείδητό μας είναι κάτι σαν πρότυπο (όχι με την βλαχοβαλκάνια έννοια, αλλά με την πολύ απλή απάντηση στην πολύ απλή ερώτηση: τι είδους κράτος θέλουμε να έχουμε). Στο φαντασιακό μας είμαστε περισσότερο “ιδιοι” με τους πιο μακρινούς Γάλλους, παρά με τους γείτονες Τούρκους. Όπως και με τους αμερικάνους το 2001 έτσι και με τους Γάλλους ακούμε την ίδια μουσική, βλέπουμε τις ίδιες ταινίες, έχουμε πάνω κάτω τις ίδιες συνήθειες, μόνο που αυτοί έχουν κράτος που λειτουργεί καλύτερα από το δικό μας. Μας στενοχωρεί η απώλειά τους γιατί κάνουμε προβολή στον εαυτό μας και νιώθουμε και μεις πως κινδυνεύουμε. Η αρχή της εγγύτητας εφαρμοσμένη όχι σε επίπεδο απόστασης αλλά σε επίπεδο πολιτισμικότητας. Ο μέσος Έλληνας (και όχι μόνο) σοκαρίστηκε γιατί οι επιθέσεις έγιναν σε ένα αστικό κέντρο, σε ένα γήπεδο, σε μια συναυλία, σε καφετέριες και μπαρ, κάπου που θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα και ο ίδιος. Και έγινε σε ανθρώπους που θα μπορούσαν άνετα να ειναι ο φίλος του, η γκομενά του, το παιδί του.
Αν βάλουμε μάλιστα και το συμβολισμό του πράγματος, δηλαδή:
– Δύσκολα θα βρει κάποιος πιο καλά φυλασσόμενη πόλη στην Ευρώπη από το Παρίσι
– Δύσκολα θα βρει κάποιος πιο “αστό” λαό από τους Γάλλους και κυρίως τους Παριζιάνους, και τελικά
– Δύσκολα θα βρεί κάποιος πιο “ευρωπαϊκή” πόλη από το Παρίσι. Λιμπερτέ, εγκαλιτέ, μουλτικουλτουρέ, κοσμικότης κτλ. Πέρα από την κουλτούρα, την τέχνη, τις γκόμενες και τα φαγητά, το Παρίσι συμβολίζει για την σύγχρονη Ευρώπη όσα και η Αθήνα, ίσως και περισσότερα. Διαφωτισμός, δημοκρατία, ισότητα, κοσμικό κράτος, κόψιμο της θεοκρατίας και τα λοιπά (σχεδόν) όλα από εδώ ξεκίνησαν σε σύγχρονο ευρωπαϊκό επίπεδο. Εκεί, μεσες άκρες, τελείωσε ο Μεσαίωνας (Βεβαίως από εκεί ξεκίνησαν και ένα μάτσο στραβά, αλλά αυτά τα αφήνουμε για άλλη ώρα).
φτάνουμε στο αναμενόμενο συμπέρασμα πως ο βίαιος, βλακώδης και άδικος θάνατος τόσων ανθρώπων σήμανε το καμπανάκι της απειλής πολύ έντονα στο κεφάλι μας είτε το αναγνωρίσαμε ως τέτοιο είτε όχι.
Γι αυτό λοιπόν και “μας πείραξε περισσότερο”. Δεν ειμαστε αναίσθητα γαϊδούρια, προφανώς και όλες οι ζωές μετράνε το ίδιο, αλλά είμαστε άνθρωποι και οι άνθρωποι σταθμίζουν πράγματα, έστω και σε επίπεδο ενστίκτου και αντανακλαστικών, αλλιώς θα κλαίγαμε όλη μέρα.
Παμ’ παρακάτω.
Ειναι εμφανές πως πάμε σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Το να κοπανάς μια πυρηνική δύναμη και να αναλαμβάνεις και την ευθύνη σαν “Κράτος” ισοδυναμεί μέσες άκρες με κήρυξη πολέμου. Οι συνέπειες αυτού του γεγονότος θα φανούν στην πορεία αν και η πιθανή ενεργοποίηση του αρθρου 5 του ΝΑΤΟ μάλλον δρομολογεί εξελίξεις. Η αίσθηση μου είναι πως είτε έτσι είτε αλλιώς το Ισλαμικό κράτος αυτή την φορά δάγκωσε μεγαλύτερη μπουκιά απ’ ότι μπορεί να καταπιεί.
Το ποστ πάντως δεν γράφτηκε για πολιτική ανάλυση, αυτή μπορεί να περιμένει, αλλά για κράξιμο.
Ρε γύφτοι, όρθια ζώα, βλαμένοι και άθλιοι, βρωμεροί και μιαροί, λίγο τσίπα δεν έχετε απάνω σας; Με το αίμα να ρέει φρέσκο ακόμα, πριν προλάβουμε καν να μάθουμε τι και πως και που και πότε όλο το εγχώριο βλαχομπαρόκ, αμόρφωτο, “πολιτικό” και όχι μόνο, μόρφωμα έδωσε υποδειγματική συμπεριφορά γυφτιάς και μαλακίας, κόντρα στην (σχετικά) ψύχραιμη και μετρημένη αντίδραση των Γάλλων, που ήταν και τα θύματα στο τέλος τέλος. Σταχυολογώ στα γρήγορα και όσους δεν πήρα πρέφα θα τους χέσω σε update:
(από https://www.facebook.com/nikos.sarantakos/posts/10153884787353984?pnref=story)
Τζημερος: “Όταν ανοίγεις τα σύνορα σε όλους θα μπουν και αυτοί. Σας θυμίζω ότι είχα γράψει εδώ και μήνες ότι μέχρι τα Χριστούγεννα, και πολύ πιθανόν ΣΤΑ Χριστούγεννα να έχουμε πολλαπλά χτυπήματα τζιχαντιστών στην Ευρώπη”. (στον τοίχο του)
Μαρία Σπυράκη (ΝΔ): “Η Ευρώπη πρέπει να ξέρει ποιος μπαίνει στο έδαφός της” (μεταξύ άλλων, διάβασα σε φιλικό τοίχο)
Ραχήλ Μακρή: “Στημένο Ομπάμα Ολάντ. Για να βρουν ευκαιρία να αποτελειώσουν τη Συρία. “(τουήτ. Σημ. του Ζ: Βοήθεια!!)
Μπογδάνος: “Είναι δύσκολο να μην επιθυμείς να δεις τον ουρανό της Μέσης Ανατολής, εκεί πάνω από τη Ράκα, κατάστικτο από Rafale, Mirage και Super Etendard.” (τουήτ)
Αρης Χατζηστεφάνου: “Κάποιοι βρήκαν τρόπο να σταματήσουν τη ροή προσφύγων προς την Ευρώπη … που η Ευρώπη προκάλεσε.” (τουήτ)
(δικά μου)
Loverδος: κλατς
Χειμωνας: (κλατς) Το εχω γράψει και άλλες φορές. Η ιστορία αυτη με τον ISIS θα τελειώσει μονο με χερσαία εισβολή. Ο πόλεμος ετσι κι αλλιώς εχει ξεκινήσει εδω και πολλούς μήνες και θα τελειώσει μονο όταν ολοι οι τζιχαντιστες ειναι ή νεκροί ή αιχμάλωτοι.
Bankingnews.gr: Κάθε χώρα μετά από αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι πρέπει να επαναξιολογήσει την μεταναστευτική της πολιτική (κλατς)
Mπάμπης Παπαπαναγιώτου: Δηλαδη αυτη την ωρα την κατασταση σε οτι αφορα την Ελλαδα, την χειριζονται ο Κοτζιας, ο Τοσκας και ο Καμμενος? (κλατς, α παρεμπιπτόντως ο Μπάμπης με μπλοκαρε όταν του είπα ευγενέστατα στον πληθυντικό πως ειναι ζώον και κάνει μικροπολιτική της πούτσας πάνω στο φρέσκο αίμα)
και…. χρυσό μετάλλιο (μαζί με την Ραχήλ Μακρή):
Πάνος Λελιατσος (ποιος;): 3 μήνες πριν ο αρχιραββινος της Ιερουσαλήμ καλούσε τους Εβραίους που κατοικούν στην Γαλλία να εγκαταλείψουν την χώρα. 9000 Εβραίοι φύγανε με προορισμό το Ισραήλ. Σας λέει κάτι;;;; (κλατς. Το κατάπτυστο και πανηλίθιο αυτό σκεπτικό αναμετάδωσε και το αριστερο μηχέσω blog ανεμος ανατροπής – που δεν σας δίνω λινκ που να σκάσετε.)
(Α, πάρτε και μια ακόμα ερμηνεία για τις “αυξημένες” αντιδράσεις: παλιότερα το facebook δεν υπήρχε ή δεν είχε γίνει κτήμα του κάθε καραγκιόζη)
Αλλά και στο διεθνή χώρο, πρώτο έσπευσε το τρολ Ερντογαν να σπεκουλάρει πάνω στους θανάτους των ανθρώπων που σκότωσαν οι τζιχαντιστές με τους οποιους στα κουφωτά συνεργάζεται, μόνο και μόνο για να έχει άλλοθι να την πέσει στους Κούρδους. Γεια σου ρε Ταγίπ, ΕΛληνα!
Αλλά από όλα αυτά το χειρότερο και πιο ηλίθιο ήταν αναμφίβολα η θεόχαζη πρωτοβουλία μερικών να ξεκινήσουν το άκυρο hashtag #prayforparis. Την στιγμή που μερικοί θρησκόληπτοι λαλημένοι, με σημαία τον αλάθητο φανταστικό τους φίλο σκοτώνουν άκριτα κόσμο, το να επικαλείσαι τον δικό σου φανταστικό φίλο ως …αντίδοτο στην επίθεση, δεν είναι απλά μαλακία. Είναι επικίνδυνο.
Αν κάτι συμβολίζει το γαμημένο το Παρίσι με τον διαφωτισμό του, τα ποτά, τα φαγιά και τις γκόμενες είναι η υποβάθμιση και έξωση της θρησκείας από τα κρατικά πράματα. Είναι η εκκοσμίκευση και ο γαμημένος ορθολογισμός. Αν υπάρχει κάτι που ονομάζεται “δυτικός πολιτισμός” και δυτικές αξίες, μην γελιεστε, η διάκριση τους από τους άλλους πολιτισμούς και αξίες, και το δίκαιο σνομπαρισμα τους, οφείλεται στον παραγκωνισμό της θρησκείας από το κράτος και από τη νομοθεσία, η έξωση της οργανωμένης θρησκείας από την εξουσία εν ολίγοις. Βεβαίως αν ήταν στο χέρι μερικών τα πράγματα δεν θα ήταν έτσι, πολλοί δυτικοί έχουν κάργα “αντιδυτικές” συμπεριφορές, δεν είναι μυστικό άλλωστε πως μεγάλο μέρος του ISIS στελεχώνεται από ευρωπαίους, ακόμα και – φέρτε σύννεφο να πέσω – Γάλλους.
Βεβαίως ο εχθρός παραμένει ο καπιταλισμός και όλα τα σχετικά, αλλά και ο θρησκευτικός φανατισμός δεν είναι αμελητέα και αγνοήσιμη ποσότητα. Έτσι και αλλιώς όλοι οι ταγοί όλων των θρησκειών καπιταλιστές του κερατά ειναι και αυτά με τους δυο μανδύες και τα λοιπά τα έχουν για να παραμυθιάζουν το πόπολο.
Υ.Γ. Πολύ καλή η τοποθέτηση Τσίπρα και Μεϊμαράκη, κόντρα στον κομπλεξισμό Σαμαρά.
Y.Γ.2. Καλό το ποστ του Hades εδώ
