Posted by sarant στο 14 Νοεμβρίου, 2015
Το Σάββατο έχουμε σχεδόν πάντα μεζεδάκια, άρθρο πολυσυλλεκτικό και εύθυμο, όπου σπάμε πλάκα με τα λαθάκια και τα μαργαριτάρια που ψαρεύουμε στο Διαδίκτυο και στον τύπο. Σχεδόν κάθε Σάββατο, αλλά όχι σημερα.
Σήμερα, λίγες ώρες μετά την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, θα ήταν αφύσικο, άσεμνο θα’λεγα να βάλουμε άρθρο ανάλαφρο. Ποιος έχει όρεξη για γέλια πάνω από τα κουφάρια;
Τώρα που γράφω, μεσάνυχτα και κάτι, δεν έχει ακόμα κατακάτσει η σκόνη, η σύλληψη ομήρων συνεχίζεται, δεν ξέρουμε ούτε ακριβή αριθμό των θυμάτων ούτε την ταυτότητα των δραστών -αν και, αναπόφευκτα, όλοι σκέφτονται τους τζιχαντιστές και όλα δείχνουν πως από εκεί προέρχεται το χτύπημα. Ίσως ως το πρωί, που θα διαβάσετε αυτό το άρθρο, να έχει κάπως ξεκαθαρίσει η κατάσταση και να ξέρουμε περισσότερα.
Οπότε, ετούτο εδώ δεν είναι άρθρο ακριβώς, πιο πολύ ένας χώρος υποδοχής για τα σχόλιά σας.
Ο τίτλος μου ήρθε αυθόρμητα -στο πρώτο σκέλος θα αναγνωρίσετε ίσως την ταινία του Ρενέ Κλεμάν (Paris brûle-t-il?) που βέβαια αναφέρεται στην απελευθέρωση του 1944. Το δεύτερο σκέλος είναι μια απαισιόδοξη, αλλά καθόλου απίθανη πρόβλεψή μου, καθώς όσα γίνονται μόνο την κυρία Λεπέν εξυπηρετούν.
Ύστερα από ένα μεγάλο φονικό, σαν κι αυτό που έγινε στο Παρίσι, είναι επόμενο να βγουν παγανιά οι ύαινες. Μόνο που δεν περίμενα να βγουν τόσο νωρίς. Λίγο μετά το φονικό, μια φιλελεύθερη ύαινα έγραψε στο Φέισμπουκ: «Όταν ανοίγεις τα σύνορα σε όλους θα μπουν και αυτοί.» Πέρα από εμπόριο ψήφων με αντάλλαγμα το αίμα των θυμάτων, ο Τζήμερος λέει και ψέματα, διότι οι τζιχαντιστές της Γαλλίας είναι γηγενείς, όλοι ανεξαίρετα, με γαλλικό διαβατήριο. Αλλά είπαμε, ο φασισμός ανεβαίνει -κι αυτό φασισμός είναι, κι αυτό τρομοκρατία είναι. Μισάνθρωποι κι οι Τζιχαντιστές, μισάνθρωποι και οι τζήμεροι.
Άλλωστε, το σημερινό μπαράζ επιθέσεων δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, είναι το επιστέγασμα μιας φονικής αλυσίδας που ξεκίνησε στις αρχές του χρόνου με τις φονικές επιθέσεις στο Σαρλί Εμπντό και στο εβραϊκό σουπερμάρκετ -και όπως ξέρουμε οι δράστες εκείνων των επιθέσεων δεν είχαν έρθει απέξω. Δεν ήταν μετανάστες και πρόσφυγες οι τρελαμένοι τζιχαντιστές, είναι Γάλλοι πολίτες, πρόσφυγες στη χώρα τους που την αισθάνονται ξένη, κλεισμένοι πίσω από τα αόρατα τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού. Η πυρκαγιά της Συρίας, για την οποία δεν είναι άμοιρη ευθυνών η Ευρώπη, άναψε το φιτίλι και τα πράγματα θα πάνε χειρότερα πριν πάνε καλύτερα.
Όχι τυχαία, η επίθεση έγινε στο αγαπημένο Παρίσι, σκοτείνιασε την πόλη του φωτός. Πνίγω την παρόρμηση να γράψω, σαν τον Λαπαθιώτη πριν από 100 χρόνια, «Γαλλία Γαλλία, χαρά της οικουμένης», θέλω να θυμίσω τις τρεις λέξεις που μας χάρισε η Γαλλία: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη – Liberté, égalité, fraternité. Εύχομαι στους φίλους μου στο Παρίσι κουράγιο, και ελπίζω να κρατήσουμε όλοι την ψυχραιμία μας και να μην αφήσουμε την καρδιά μας να πλημμυρίσουν με φόβο και μίσος.
