Posted by sarant στο 16 Νοεμβρίου, 2015
Το ιστολόγιο πενθεί (και) σήμερα. Όχι τις εκατόμβες του Παρισιού ή της Βηρυττού, αλλά έναν φίλο -γιατί φίλο θεωρούσα κάποιον που τον άκουγα κάθε μέρα, έστω κι αν ελάχιστα τον είχα γνωρίσει.
Ο δημοσιογράφος της Αυγής και του Κόκκινου 105.5 Γιώργος Ανανδρανιστάκης, που καθημερινά μας κρατούσε συντροφιά στο ραδιόφωνο, πέθανε χτες το πρωί από εγκεφαλικό, στα 48 του μόλις χρόνια….
Ο Ανανδρανιστάκης δούλευε πολλά χρόνια στην Αυγή, και αρχικά τον είχα προσέξει από το περίεργο επώνυμό του, το καθαρά κρητικό. Από το 2012 μέχρι τον Σεπτέμβριο είχε και καθημερινή στήλη, είδος πολιτικού χρονογραφήματος -το πώς την ξεκίνησε και γιατί τη σταμάτησε, θα το δείτε παρακάτω. Στο Κόκκινο ήταν από την αρχή, αλλά εγώ τον βρήκα να έχει μιαν ωριαία εκπομπή πολιτικού σχολιασμού με τον Νίκο Φίλη (τον σημερινό υπουργό Παιδείας) δυο φορές την εβδομάδα. Ύστερα συνέχισε μόνος του, με τον Αφρό των ημερών, την εκπομπή που μου έφτιαχνε τη μέρα, έστω και όταν ήταν μόνο ημίωρη. Τον τελευταίο καιρό, η εκπομπή του είχε μεταφερθεί νωρίτερα, και για να συνεχίσω να τον ακούω άλλαξα την καθημερινή μου ρουτίνα.
Τώρα πια, δεν θα τον ξανακούσουμε. Δύσκολα πολύ θα ξαναβρεθεί το αστείρευτο κέφι του, ο οίστρος του ραδιοφωνικού του λόγου, το αιχμηρό του χιούμορ αλλά και ο αυτοσαρκασμός του. Δεν είχε πάρει ποτέ το πτυχίο της Θεολογικής, και δεν παρέλειπε να το αναφέρει, ιδίως όταν γινόταν συζήτηση για αιωνίους φοιτητές. Του είχαν μείνει πάντως κάποιες βιβλικές φράσεις με τις οποίες διάνθιζε τις εκπομπές του, ενώ είχε και έφεση στα λογοπαίγνια. (Στην εκπομπή που βάζω πιο κάτω, τον ακούμε να λέει στην υπεύθυνη του ήχου: Βάλε λάτιν στις πληγές μου!)
Πέρα από τον πολιτικό σχολιασμό, του άρεσε να διαβάζει επιστημονικές ή επιστημονικοφανείς ειδήσεις και ερευνητικές ανακοινώσεις, που τις σχολίαζε ευτράπελα, κάνοντας συχνά πολύ αστεία λογικά άλματα, καθώς η έμπνευσή του πετούσε ασυγκράτητη, ο λόγος ξεχυνόταν χειμαρρώδης, γεμάτος σπίθες. Και η μουσική της εκπομπής ήταν πολύ καλόγουστη και καλοδιαλεγμένη. Του άρεσε ο Τζάνγκο Ράινχαρτ αλλά και ο Άκης Πάνου -και όταν έβαζε κανένα ξεσηκωτικό κομμάτι συχνά παρακινούσε τους ακροατές να σηκωθούν επάνω και να χορέψουν. Ήταν μοναδικός στο να σου ανεβάζει τη διάθεση.
Κι έτσι, νιώθεις φίλο κάποιον που δεν τον έχεις δει ποτέ σου. Πέρσι τα Χριστούγεννα ωστόσο, σε μια γιορτή του Κόκκινου, ζήτησα από την Ευγενία Λουπάκη να μου τον συστήσει, κι έτσι είχα τη χαρά να τον γνωρίσω και να του πω πόσο τον εκτιμώ -κι εκείνος μου είπε πως με διαβάζει. Τον είχα συναντήσει από τότε δυο τρεις φορές, καμιά φορά του έστελνα μέιλ ενώ έκανε την εκπομπή -όπως ας πούμε όταν είχε μπερδέψει δυο τραγούδια του Βαμβακάρη- και την πρώτη του Οκτώβρη, όταν είχε διαβάσει από την εκπομπή του αποσπάσματα από το Μηνολόγιό μας, με είχε πει φίλο του, που εγώ πάντα το ένιωθα.
Επειδή εδώ λεξιλογούμε, να πούμε ότι το επώνυμο Ανανδρανιστάκης δεν έχει καμιά σχέση με τη λέξη «άνανδρος» όπως είχε γράψει κάποτε κάποιος που είχε ενοχληθεί από τη σάτιρα του Γιώργου. Μάλιστα σημαίνει περίπου το αντίθετο. Αναντρανίζω (και ανεντρανίζω) θα πει ορθώνω το κεφάλι, αναβλέπω θαρρετά, και κατ΄επέκταση αναρρώνω, γίνομαι καλά. Αναντρανιστικά ή ανεντρανιστικά θα πει θαρρετά, ζωηρά, με σταθερό βλέμμα («έλα, ανεντρανιστικά, μη θαρρεί πως τον φοβάσαι» δίνει παράδειγμα ο Πιτυκάκης). Ετυμολογείται από το ανά+τρανός, βρήκα κάπου -αλλά δεν έχω δει τον Ξανθουδίδη που ίσως δίνει πληρέστερη εξήγηση.
Η υστεροφημία είναι σκληρή με τους δημοσιογράφους, που η δουλειά τους είναι εφήμερη -κι ακόμα περισσότερο στο ραδιόφωνο, όπου μέχρι πρόσφατα οι εκπομπές δεν καταγράφονταν. Τώρα τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, κι έτσι μπορούμε να ακούσουμε ξανά την τελευταία εκπομπή του Ανανδρανιστάκη, την Τρίτη που μας πέρασε, λίγες ώρες πριν από το μοιραίο εγκεφαλικό.
http://www.stokokkino.gr/uploads/151109_100001.mp3
(η εκπομπή αρχίζει περίπου στο 14ο λεπτό). Μου άρεσαν όσα είπε για την πανουσιάδα και είμαι βέβαιος πως η πρόβλεψή του, πως όλη αυτή η ιστορία θα αποδειχτεί μούφα, θα αληθέψει.
Θα παραθέσω επίσης ολόκληρο το αποχαιρετιστήριο χρονογράφημά του στην Αυγή, πριν από λίγο καιρό, όταν σταμάτησε τα καθημερινά άρθρα, μια και ταιριάζει να τον αποχαιρετίσουμε διαβάζοντας έναν δικό του αποχαιρετισμό. Να είναι ελαφρύ το χώμα Γιώργο, και θα σε θυμόμαστε…
Αποχαιρετισμός στα όπλα
Αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, ο τότε διευθυντής της «Αυγής» Νίκος Φίλης με κάλεσε εσπευσμένα στο γραφείο του. «Γράψε, βρε ακαμάτη, κανένα κείμενο να βοηθήσεις την εφημερίδα». Θα γράφω, του είπα, αλλά μέχρι την ημέρα που θα γίνει κυβέρνηση η Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση σε πέντε βδομάδες, σκέφτηκα πονηρά. Ας γράψω, λοιπόν, καμιά εικοσιπενταριά κειμενάκια για να μη λένε ότι δεν βοήθησα και μετά θα κάθομαι.
Τα έγραψα τα κείμενα υπό τον τίτλο «Εκλογομαγειρέματα», ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, τις έχασε τις εκλογές και εγώ έμεινα με την υπόσχεση ανά χείρας. Pacta sunt servanda. Τα «Εκλογομαγειρέματα» έγιναν «Στον Αφρό» και δώσ’ του, εκεί, μεροδούλι μεροφάι στιχουργική. Πόσο θα αντέξουν, άλλωστε, αυτοί οι ερίφηδες, σε έξι μήνες θα έχουν πέσει. Έλα μου που δεν έπεσαν. Δυόμισι χρόνια έμειναν οι Σαμαροβενιζέλοι και μετά ήρθε ο έρωτας, η μεγάλη και σταθερή κυβέρνηση της Αριστεράς. Σιγά τη σταθερότητα. Από εκατό μεριές τη βαράγανε και οι έξω, και οι μέσα, και οι παραμέσα, βάραγε και η ίδια, κάπου – κάπου, τον εαυτό της. Πού να σταματήσεις να γράφεις, θα σε πούνε ρίψασπι και άλλα χειρότερα. Αφρίσαμε άλλους οκτώ μήνες, μέχρι που έγιναν εκλογές και την πετύχαμε τη ρημάδα τη σταθερότητα. Αφράτη σαν ηπειρώτικη πίτα ήταν η νέα κυβέρνηση. Λίγο καμένη στις άκρες, ενδεχομένως, σκέψου όμως, φίλε μου, πώς θα ήταν τα πράγματα, αν είχες πέσει στην ανάγκη της Φώφης και του Σταύρου.
Σπατσάραμε, λοιπόν. Η αποστολή εξετελέσθη και ο «Αφρός» εξεμέτρησε τον βίον του: Σαράντα ένας μήνες, χίλια κείμενα, πεντακόσιες χιλιάδες λέξεις, που δημοσιεύτηκαν στην «Αυγή» και στο avgi.gr και αναδημοσιεύτηκαν σε δεκάδες άλλα σάιτ και μπλοκ. Κοντά στα τριακόσια τα έβγαλε η αναζήτηση μέσω του Google. Ευχαριστώ, κατ’ αρχάς, όσους μου έδωσαν άφθονο υλικό, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά, τον Σταύρο, τον Ψαριανό, τη Ζωή, τον Κώστα Μητσοτάκη, τον Μεϊμαράκη, τον Φαήλο, την Τρέμη, τον Τράγκα, τον Πορτοσάλτε, τον Μπάμπη, τον Πρετεντέρη. Ευχαριστώ και όσους με έσυραν στα δικαστήρια, πρωτίστως τον Πειραιώς Σεραφείμ, που με μήνυσε επειδή έγραψα ότι είπε πως η πεολειχία προκαλεί καρκίνο, ενώ εκείνος είχε πει ότι καρκίνο προκαλεί ο στοματικός έρωτας. Ποια είναι, άραγε, η διαφορά της πεολειχίας από τον στοματικό έρωτα; Αυτό το υπαρξιακό ερώτημα, σεβασμιότατε, μόνο η ίδια η ζωή μπορεί να το απαντήσει.
Ευχαριστώ από βάθους καρδίας τους διοικούντες και τους διευθύνοντες την «Αυγή» και το avgi.gr, τον Βασίλη Μουλόπουλο, τον Δημήτρη Στούμπο, τον Νίκο Φίλη, τον Κωστή Νικολακάκο, τον Γιώργο Κυρίτση, για τον χώρο και τη στήριξη που μου παρείχαν. Ευχαριστώ και τα σάιτ που αναδημοσίευαν συστηματικά τα κείμενα του «Αφρού», κάποια εξ αυτών σε καθημερινή βάση: το stokokkino.gr, το left.gr, το alterthess.gr, το koutipandoras.gr, το alfavita.gr, το tvxs.gr, τον λατρεμένο Χάρρυ Κλυνν.
Ευχαριστώ πιο πολύ απ’ όλους εσάς που μου κάνατε παρέα αυτά τα τρεισήμισι χρόνια κι αν είπαμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, νερό κι αλάτσι.
){kind=link}