10:02 | 28 Νοε. 2015 | tvxs
Γιώργος Παπασπυρόπουλος
Η ιδιόμορφη κοινωνικοπολιτική συγκρότηση του ελληνικού κράτους που αποκρυσταλλώθηκε δυστυχώς θριαμβευτικά και κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης, έχει εντοπισθεί ξανά και ξανά ως η “ελληνική ασθένεια”. Φορέας της τις τελευταίες δεκαετίες ήταν δυστυχώς η επίσης ιδιόμορφη “ελληνική σοσιαλδημοκρατία”: η “αλλαγή” αποθέωσε την διάχυση της διαφθοράς και την απόλυτη κυριαρχία του κόμματος κράτους σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου. Εκείνοι/ες που ήρθαν για να μεταρρυθμίσουν το “κράτος της δεξιάς” απλά έφτιαξαν το “κράτος του ΠΑΣΟΚ”. Εκείνοι που έφυγαν προσωρινά, έμαθαν τις νέες τεχνικές του πελατειακού συστήματος και της κατασκευής συναίνεσης που δίδαξαν οι “σοσιαλιστές” και τα επανέλαβαν πιστά όποτε εναλλάχτηκαν μαζί τους στην εξουσία: αποκορύφωμα της όσμωσης του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος ήταν η “μνημονιακή” συγκυβέρνηση του 4-2-1 όπου μαζί με την “ανανεωτική αριστερά της επετηρίδας”, απλά μοιράστηκαν …ακριβοδίκαια το κράτος αντί να το μεταρρυθμίσουν.
Και έτσι ήρθε η ώρα της Αριστεράς. Τελευταία ελπίδα να γίνουν όλα όσα δεν έγιναν για πολλές πολλές δεκαετίες σε αυτόν τον τόπο.
Η αριστερά δεν ήρθε να παραλάβει ένα συντηρητικό δημόσιο και να το κάνει προοδευτικό – ούτε μια οικονομία δυτικού καπιταλιστικού τύπου για να την κάνει αναδιανεμητική προς όφελος των εργαζομένων τάξεων. Όχι! Παρέλαβε ένα παρασιτικό πελατειακό δημόσιο που διορίζει ψηφοφόρους και δίνει δουλειές στους ημετέρους χωρίς καμία ορθολογική λογική αναγκών και απόδοσης. Επίσης μια τριτοκοσμική κρατικοδίαιτη οικονομία όπου οι μεταπρατικές ελίτ εκπροσωπούν συνήθως τους εισαγωγείς και όχι κάποια ενδογενή παραγωγή.
Η αριστερά έχει μπροστά της να εκτελέσει καθήκοντα αστικού εκσυγχρονισμού (που οι ανύπαρκτες πολιτικά εθνικές αστικές δυνάμεις του τόπου δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν κυνηγώντας το εύκολο μεταπρατικό κέρδος), καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της “ελεύθερης αγοράς”, σοσιαλδημοκρατικού κράτους πρόνοιας, ενδογενούς αύξησης της παραγωγής, μείωσης της ανεργίας και “αριστερής” αναδιανομής εισοδημάτων. Κι όλα αυτά με μια κατεστραμμένη παραγωγική μηχανή που η μνημονιακή διαχείριση της τελευταίας πενταετίας αποτελείωσε αντί να “μεταρρυθμίσει”.
Έτσι δεν είναι καθόλου παράξενο που η αριστερά καλείται να ορθολογικοποιήσει το φορολογικό σύστημα, να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό ειδικά των ελεύθερων επαγγελματιών και να αντιστοιχίσει τις εισφορές με το …εισόδημα (κάτι απόλυτα αυτονόητο στην “Δύση”), να αποδυναμώσει τις συντεχνίες, να καθαρίσει την δικαιοσύνη, να αξιολογήσει τους ΔΥ και να ελέγξει το πόθεν έσχες των ελεγκτών του δημοσίου κάθε τύπου, να περιορίσει την γραφειοκρατία, να φτάσουν οι επιδοτήσεις στους δικαιούχους και όχι στους ενδιάμεσους, να έχουν ρεύμα και πρόσβαση στην υγεία οι άνεργοι και ανασφάλιστοι, να ξεκαθαρίσουν οι κατ΄επάγγελμα αγρότες, να ενισχυθούν οι νεοεισερχόμενοι/ες στην επιχειρηματικότητα, να βοηθηθεί η καινοτομία και οι startups, να γίνει το κτηματολόγιο, το περιουσιολόγιο, να ελεγχθούν οι λίστες της φοροδιαφυγής και οι ψευδοεπενδύσεις και τα θαλασσοδάνεια των ημετέρων, να εξυγιανθεί το τραπεζικό σύστημα κλπ κλπ κλπ…
Όλα αυτά μπορούν να ονομασθούν “αστικός εκσυγχρονισμός”, “αστική μεταρρύθμιση”, “επανίδρυση του κράτους”, “αστική ολοκλήρωση”… λέξεις και έννοιες που θεωρητικά δεν αφορούσαν την αριστερά που θα προτιμούσε να βρει ένα έτοιμο και λειτουργικό αστικό καπιταλιστικό σχηματισμό για να εφαρμόσει τις αριστερές ανανεωτικές και ριζοσπαστικές της αλλαγές. Όμως αυτό που είναι μπροστά της δεν είναι άλλο από την “ελληνική ασθένεια”: την τριτοκοσμική καπιταλιστική υπανάπτυξη και τις γραπωμένες από το κράτος οικονομικές ελίτ που η ίδια η ευρωπαϊζουσα δεξιά αποκαλεί “νταβατζήδες”.
Το καλοκαίρι που πέρασε οι χρεοκοπημένες πολιτικές δυνάμεις ξεφορτώθηκαν την ελληνική μεταρρύθμιση στις πλάτες της αριστεράς, υπερψηφίζοντας το νέο μνημόνιο που εκείνη υποχρεώθηκε να συνάψει με τους δανειστές πληρώνοντας τις αμαρτίες δεκαετιών κάθετης οικονομικής πτώσης – και τώρα καταψηφίζουν τις μεταρρυθμίσεις που παρουσιάζει η αριστερή κυβέρνηση μη έχοντας τίποτε να αντιπροτείνουν!
Προϊόντα της σήψης του πολιτικού συστήματος, οι κατ΄εξοχήν εκπρόσωποι της “ελληνικής ασθένειας” ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, ασχολούνται με τα εσωκομματικά τους αφού πολιτικά δεν έχουν να αρθρώσουν κανένα λόγο εκτός από μικροπολιτική, τσαμπουκάδες, απειλές και εξυπνάδες. Αφού βύθισαν το πλοίο με την διαχείρισή τους, περιμένουν από την αριστερά να ξαναστήσει το κράτος και την οικονομία αφού εκείνοι/ες δεν μπορούν – και δεν έχουν πια τίποτα να παρασιτήσουν…
Η σύγχρονη ελληνική αριστερά είναι και αυτή παιδί της μεταπολίτευσης. Κρατήθηκε μεν μακριά από το φαγοπότι των όρνεων του παρασιτισμού αλλά ανέπτυξε αντανακλαστικά στους κόλπους της – ίσως ως αντιρρόπηση – έναν όχι πάντα λελογισμένο, αριστερό εξαγγελτικό λαϊκισμό και μια πολιτική σωτηριολογία – και ταυτόχρονα στελέχη της έπαιξαν προσωπικά παιχνίδια με τις συντεχνίες του δημοσίου και των ευγενών επαγγελμάτων και γενικά τον επιδοτούμενο συνδικαλισμό ξεχνώντας την δύσκολη δουλειά των σωματείων στον ιδιωτικό τομέα αλλά και της ανάπτυξης και βιωσιμότητας της μΜ επιχειρηματικότητας και των αυτοαπασχολούμενων. Ως αποτέλεσμα, η αναγκαστικά βίαιη ωρίμανση του κυβερνητικού πλέον ΣΥΡΙΖΑ έφερε την επιστροφή των “αριστερών της σωτηριολογίας” στην “επαναστατική” τους μήτρα και συμπεριφορά: η ΛΑΕ συγκέντρωσε τις δυνάμεις αυτές – ισχυρές στον κομματικό ιστό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ασθενείς μπροστά στην λαϊκή εντολή – και κρίθηκε ήδη από τους αριστερούς ψηφοφόρους αρνητικά. Ο δρόμος της θεραπείας της αριστεράς από τον ιό της “ελληνικής ασθένειας” και της επικράτησης της “αριστεράς της πράξης” είναι πλέον ανοιχτός. Θα μπορέσει άραγε με μόνο αντίπαλο τον χρόνο να τα καταφέρει;
Χωρίς αντιπολίτευση η ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να πραγματοποιήσει τα πάντα όλα. Κυρίως καλείται να κάνει την δουλειά ολόκληρου του ελληνικού μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος και να ολοκληρώσει επιτέλους και υπό τις δυσμενέστερες μνημονιακές συνθήκες την για τέσσερις δεκαετίες επαγγελλόμενη αλλά σταθερά μετέωρη ελληνική μεταρρύθμιση. Και μαζί της να αλλάξει τον ίδιο της τον εαυτό απαντώντας, μαζί ίσως με τους πορτογάλους, ισπανούς και ιρλανδούς αριστερούς συντρόφους στο ερώτημα: ποια είναι και τι θέλει η Νέα Αριστερά;
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ…
Ο «καταρτισµένος» Στ. Ράµφος και ο ευτυχής Μ. Βορίδης
