Posted on December 13, 2015 by verajfrantzh
Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή
Να παίρνεις ένα μικρό χειρουργικό μαχαιράκι
και να σκίζεις σιγά-σιγά τα δέρματα
μεταξύ των δύο φρυδιών
στις κορυφογραμμές των στηθών
παράλληλα ενός αφαλού, δίνη της ζωής,
στις εύθραστες αυλακώσεις πίσω από τα γόνατα
και στο κοκκαλάκι του καρπού, εκεί που ξεκινάν οι ρίζες των δαχτύλων,
και να σκίζεις το κάπαλο,
που δαρβινικά φτιάξαμε προσθέτωντας λαμαρίνες, τούβλα και αποστάσεις,
για να φτάσεις σε αυτά που άνθρωποι δε θέλουν να ξεχυθούν στην ατμόσφαιρα
-ζελέδες και μύξες
και ανωφερή και αποσιωποιητικά-
μα και κάτι από εμάς
πίσω από τα κυκλάμινα τα χημικά που βάζουμε στους λαιμούς μας
-και τα ρητά που απομνημονεύουν ένα βράδυ πριν τη συνέντευξη με το αφεντικό που φοβόμαστε σαν νύχτα μέσα στον αμνιακό σάκο-
και είμαστε αγιασμένοι χειρουργοί
και ξεχωρίζουμε το άβιο από το έμβιο.
Όση ομορφιά βλέπουμε πίσω από τους λαθρεπιβάτες του χρόνου που σημαδεύουν γύρω από τα βλέφαρα
ή αυτοπροσλαμβάνονται ως συνοριοφύλακες στις λαπάρες μας και σχεδιάζουν καιραρικές τομές
ή ακόμη όταν ρίχνουν δακρυγόνα στους κροτάφους και τρέπονται σε φυγή οι τρίχες μας
και εμείς κοιτιόμαστε στον καθρέφτη,
να αλλάζουμε σπαρακτικά…
αλλά είναι αυτοί-αυτοί που βλέπουν-τυφλοί και αόμματοι και απένταροι και πότες- την ομορφια βλέπουν- πίσω από τη μεσογειακή αναιμία που αφήνει κιτρινωπά χνώτα- βλέπουν κάποιοι-βλέπουν πίσω απο εμάς.
Related: