Posted on December 21, 2015 by verajfrantzh
Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή
Κεφάλαιο δεύτερο
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που κόβουν τον χρόνο, τον κατακερματίζουν, τον τρίβουν σε μικρές κρυσταλλικές ενοχές. Μικρές ακίδες γυάλινες στα μωσαϊκά από καθρέφτη και εγωιστικό ανθρώπινο ένστικτο, καταχρηστική εφεδρεία μιας ακόμη μέρας του ημερολογίου.
Ένα βράδυ έχεις σηκωθεί ξυπόλητος και μες στο σκοτάδι πατάς αποτεφρωμένες στιγμές μιας ρασιοναλιστικής νοοτροπίας και αποφασίζεις να μην πας στη δουλειά σήμερα και γράφεις «Το Ταχυδρομείο» μερόνυχτα και να πάνε να γαμηθούνε όλοι.
Και εκείνη τη στιγμή που διαβάζεις τις σκέψεις ενός παράσιτου,
συγκλίνει η άμορφη ζωή σου με αυτή ενός ποιητή.
(παράσιτο ο ποιητής και ο ξενιστής του, κάποια γυναίκα κοσμοκαλόγρια που τρώει τηγανισμένα σε φθηνή, παχιά μαργαρίνη αυγά και χοιρινές μπριζόλες και έχει φουσκωμένη κοιλιά, ψηλά στο σβέρκο να καρδιοχτυπά για λίγη νωθρότητα από τα κορεσμένα λίπη της μοναξιάς).
Ποιητής είσαι όταν ξυπνάς με στύση και όταν αποκοιμιέσαι μέσα στα ζουμιά σου, γιατί πιστεύεις πως δε θα ξανακαυλώσεις ποτέ, πως έχεις πρόβλημα, κουσούρι, είσαι στείρος. Είσαι ένας στείρος ποιητής και εξορισμού επιπόλαιος μέσα στη ραστώνη των κυριακάτικων απογευμάτων. Δε βγάζεις καθόλου δουλειά, γιατί είσαι ένας παλιομοδίτης με μεσογειακή αναιμία και χρειάζεσαι δυο φιάλες αίματος μηδέν ρέζους αρνητικό. Και κανένα νοσοκομείο δεν έχει στο ψυγείο του παγωμένο αίμα να κοκκινίσουν τα μαγουλάκια σου και να σου ανυψώσει το γκρέμισμα που νιώθεις, όταν περνάς την πόρτα του ταχυδρομείου και συναντάς ένα μάτσο μαλάκες που κοιτάζουν τις εκδορές στο κρανίο σου και πίσω από την πλάτη σου σε κοροιδεύουν.
Πως είσαι ρεμάλι, πως είσαι άχρηστος.
Μα εσύ ξέρεις πως είσαι ποιητής και ανέγγιχτος με φραγμένες αρτηρίες, μια κωλοτρυπίδα ασύμφορη.
Ποιητής απλήρωτος.
Ποιητής άνεργος.
Άνεργος, σου λέω.
Γιατί ο κόσμος είναι μια τιποτένια ανάκλαση του ταχυδρομείου.
Όλα ξεκινάνε από το ταχυδρομείο και καταλήγουν στην βραδυνή εκσπερμάτιση.
Καθώς παίρνεις το μετρό, το συρμό τρία για αεροδρόμιο, και σε σφίγγουν τα λουριά του οξυγόνου και αυτό καυλώνει τον σαδιστή θεό σου, που σε έκανε δημόσιο υπάλληλο με τριμμένο πριονίδι για μαλλιά. Ένα τετράγωνο απέναντί σου να βλέπεις έναν ακάλυπτο… εσύ βρίσκεσαι στην πεδιάδα των ωοθηκών και έχεις πάρει μια πένα και σκαλίζεις ιδεογράμματα στη μήτρα της γκόμενάς σου. Και λαξεύεις το εσωτερικό της μήτρας μέχρι να σκάσει από την εννιάμινη κυοφορία,
να γεννήθει ένα τερατούργημα του πατέρα του Κεναζμπούρο Όε, που του χάρισε το νόμπελ.
(ένα τέρας με παραφουσκωμένο κρανίο σου χάρισε το νόμπελ… σαδομαζοχιστικό σενάριο για τα κεκτημένα ενός ποιητή στον κόσμο των αδυνάτων)
Kαι ο Μπουκόφσκι τραγουδάει σχολώντας από το ταχυδρομείο
I , I will be king
And you, you will be queen
Though nothing will drive them away
We can beat them, just for one day
We can be Heroes, just for one day
Το κορίτσι του τρένου καθόταν ίσια απεναντί μου. Είχε μια μέτρια γαμψή μύτη και ένα πλακουτσωτό δόξα πατρί. Είχε από αυτούς τους γοφούς, τους τετραγωνισμένους που ξεχύνονται από τα πλαϊνά μέρη του καθίσματος και δημιουργούν δυο σκαληνά λιπώδη τρίγωνα. Από αυτήν την περιφέρεια που αργότερα, σαν γεράσουν, χάνεται εντελώς ο χυμός τους και μένουν δυο κόκκαλα να εξέχουν ένα χιλιόμετρο ανάμεσά τους. Είχε αιχμηρές κόγχες ματιών και ξεπλυμένα κόκκινα μαλλιά. Καθόταν με τα πόδια ανοιχτά, όπως κάθονται όλες οι ερωτευμένες γυναίκες που ξέρουν πως δεν ντρέπονται πια για τίποτα… έχουν ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια, άλλωστε. Τους μένει η αθανασία. Τι να την κάνουν την ηθική και τη σωστή στάση τους σώματος;
Το κορίτσι σχημάτισε έναν αριθμό στο κινητό της και ξεκίνησε να περιγράφει μια ιστορία, διαφορετική και ίδια από τη δικιά μου και του καθενός που ερωτεύεται. Αχ, ξέρω από κορίτσια που δουλεύουν εσώκλειστες κάτω από στολισμένα ταβάνια και μασκαρεμένες με το πιο ευγενικό χαμόγελο και γίνονται αναβάτριες στους δείκτες ρολογιών, ώστε να τιθασεύουν τον χρόνο. Να περάσει το οχτάωρο, να πάρουν το αγόρι τους τηλέφωνο, τη μητέρα τους, τη φίλη τους, κάποιον.
Ένας μισοβυθισμένος στα ίσαλα του πραγματικού κόσμου με εκείνου του ύπνου, ένας συνεπιβάτης άνοιξε το δεξί του μάτι ενοχλημένος. Της έκανε παρατήρηση που μιλούσε σαν μικρό ρυάκι που τρέχει στις γλώσσες και χώνεται στους οισοφάγους και τρέχει, τρέχει στα σωθικά και παίρνει κοφτά τις στροφές στα μπαρ.
«Απαγορεύονται οι συζητήσεις στο τρένο. Απαγορεύονται οι ομιλίες και οι προσωπικές εξομολογήσεις. Είναι παράνομο και καταχρηστικό να μας δίνεις πληροφορίες για τον έρωτα σου, που μόλις τον γνώρισες- πριν από δεκαπέντε μέρες- και νιώθεις λες και ήταν παιδικός σου φίλος. Είναι, σου λέω, βέβηλο μέσα στο τρένο. Καθώς οι άνθρωποι γυρνούν στα σπίτια τους, στα σπίτια που δεν τους περιμένεις κάνεις ξύπνιος με την κατσαρόλα μισοάδεια, με ένα αποτυχημένο γευστικά κοκκινιστό, μαγειρεμένο στο πόδι, που το έχει τσούξει το αλάτι το πετσί του κρέατος, και έχει γεμίσει από τις αναθυμιάσεις το τριάρι από του ουίσκι που έχει πιει το βοδινό, το κρέας, το μαγειρεμένο ως να μαλακώσει. Είναι, σου λέω, ιεροσυλία να είσαι ερωτευμένη και να λες στη φίλη σου απέξω και ανάκατα για τα πρώτα σας κρυφοκοιτάγματα και πως φοβήθηκες να τον ερωτευτείς, γιατί είναι βαρετοί οι έρωτες και χρειάζονται και κάθαρση από του 2015 την προιστορία. Έτσι, εμβόλιμα που μπαίνουν και σε αναμορφώνουν σε λοξία του εαυτού σου και ακόλουθο ενός μιαρού, δευτερότοκου πλάσματος.
Κλείσε το τηλέφωνο και μην μας ενοχλείς. Εμείς κυκλοφορούμε χρόνια ινκόγνιτο και εσύ μας ξεμπροστιάζεις μέσα σε ένα δρομολόγιο Ομόνοια-Πειραιά. Πολύ αέρα, πήρες, και ζωή.»
Έτσι, της είπε. Δηλαδή, ότι τα τρένα δεν είναι για να μιλάς στο τηλέφωνο. Και εγώ είπα πως τα τρένα δεν είναι νεκροταφεία. Για τα νεκροταφεία έχουμε τα σπίτια μας. Έχουμε τις παρωπίδες μας στους κροτάφους να μας γαργαλούν και να μας αφήνουν σημάδια, μην το πάθουμε τον έρωτα στο γραφείο, στο δρόμο, στο σχολείο και στο περίπτερο και γίνουμε χριστιανοί και φάμε όστια από καρδιά ανοιχτή σε χειρουργείο.
Χειρουργείο είναι ο έρωτας.
Νυστέρι τα βλέφαρα.
Το κορίτσι έχει φτιάξει ένα χάσμα στον χρόνο. Έχει εφαρμόσει τα ασουλούπωτα καπούλια της μέσα και έχει στουγγυλοκαθίσει και επωάζει το μητρικό νταλκά. Ηρωική ωδή στον έρωτα, εκεί που τα τετριμμένα έχουν φτιάξει ένα ωριαίο πρόγραμμα οργάνωσης, που οι μεγαλύτερες πολυεθνικές θα ζήλευαν τη σύνταξή σου.
Εφαρμοσμένη ποίηση.
){kind=link}