Βέρα I. Φραντζή | 13.01.2016 | 17:24
Στον ανθρωποφαγικό κόσμο των σόσιαλ μίντια κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του έμβιου και άβιου κόσμου, όπου όλα είναι ανταγωνισμός και τρώμε τις σάρκες από ζήλεια και άχτι, πέρα από τις προσωπικές τοποθετήσεις που αναρτεί ο καθένας στον προσωπικό του λογαριασμό και ό,τι του έρθει – γιατί η αυθεντικότητα μετράει στο σοσιαλμιντιακόμετρο – υπάρχουν και αυτοί που αποκλειστικά σχολιάζουν στις αναρτήσεις των άλλων… και κόμεντς παντού.
Κομενταδόροι, κύριοι, ουμανιστές, όχι τίποτα φλώροι.
Κομενταδόροι, το άκρον άωτον των πικρόχολων σχολίων.
Κομενταδόδοι, εκτός τόπου και χρόνου σχολιαστές.
Κομενταδόροι, μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.
Ο κομενταδόρος, δηλαδή ο σχολιαστής των στάτους ή φωτογραφιών, είναι μια επίπονη δουλειά με την οποία καταπιάνονται λίγοι. Αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Θέλει μεράκι. Χρειάζεται ιδεοληψία. Eίσαι γέννημα θρέμμα στόκερ. Θέλει αυτή την τύχη που έχει ο αρσενικός και βρίσκει πάντα μονομιάς τα κλειδιά του σπιτιού στη τσάντα της γυναίκας του. Γιατί τον χλευάζω και τον οικτίρω; Γιατί είναι εντελώς διαφορετικός τύπος από τον άνθρωπο που σε συμπαθεί με κάποια διαύγεια πνεύματος και με συστολή στην επικοινωνία – γιατί μην ξεχνιόμαστε ότι είμαστε άγνωστοι μεταξύ μας οι περισσότεροι – και σχολιάζει τις αναρτήσεις με διάθεση καλοπροοαίρετη ή αστειασμού. Ο κομενταδόρος (βλέπε comments για τα ετυμολογικά) πηδά τα αγεφύρωτα χάσματα, σπάει τα κοινωνικά κλισέ και μεταπηδά στο επίπεδο «κολλητάρι» κατά το δοκούν.
Είχα ξαναγράψει εδώ για τα σχόλια της αποδόμησης ή μη κατανόησης του εκάστοτε στάτους κάποιων και για την ανάλογη αντι-ερωτική (τουλάχιστον για μένα) αντανακλαστική αντίδραση που μου δημιουργεί. Αλλά τώρα μιλώ για κάτι εντελώς διαφορετικό… για εκείνον που ενώ του έχεις ανοίξει το «σπίτι» σου, το προφίλ σου, σχολιάζει δυσμενώς την ανάρτησή σου. Σεξιστικά σχόλια, σχόλια αντιρρητικά, υποτιμητικά για τον γράφοντα και ένας οχετός θέσεων και σημείων που στην πραγματική ζωή δεν θα εκστομίζονταν στα ίσα. Αν κάποιος π.χ. ερχόταν και σου έλεγε κατά πρόσωπο ότι αυτό που φοράς είναι πρόστυχο, μάλλον θα τον κοιτούσες περίεργα και ενδεχομένως θα τον απέφευγες ως απροσάρμοστο. Όμως, στον άηχο κόσμο του φβ, στον κόσμο των αγνώστων και της απουσίας της προσωπικής επαφής, η χοντροκοπιά που την περιλούζει λίγο η αγένεια, βάλε και λίγο από ρατσισμούς διαφορετικών υφών να υποβόσκει, και σου φτιάχνει μια γκάμα σχολίων σε πλήθος αναρτήσεων διαφορετικών ανθρώπων, σχόλια που κάνεις σχεδόν δεν θα τα εξέφραζε στο προφορικό λόγο.
Και είναι να αναρωτιέσαι… πώς γίνεται οι άνθρωποι να μιλούν τόσο απαξιωτικά και χονδροειδώς σε άλλους που δεν γνωρίζουν προσωπικά; Το αξιοπερίεργο είναι πως αρκετές φορές οι άνθρωποι αυτοί είναι ευγενικοί, ντροπαλοί και ίσως και λιγομίλητοι στην κανονική ζωή και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, όμως στο απυρόβλητο του κυβερνοχώρου φρενιάζουν και σκαλίζουν τα κατώτερα ένστικτά τους. Τα σόσιαλ μίντια ζωοποιούν. Τα σόσιαλ μίντια σε κάνουν να ξεπλένεις τη βρωμιά σε ένα περιβάλλον όπου οι ευθύνες των λεχθέντων είναι περιορισμένες.
Στα σόσιαλ μίντια υπάρχει ευμάρεια άξεστων ατακών, ένα πανηγύρι μίσους, που δεν αφορά μόνο τις τοποθετήσεις του κάθε χρήστη στον τοίχο του. Αυτό είναι και το αναφαίρετο δικαίωμα, βέβαια… ο λόγος που υπάρχει το αδειανό πλαίσιο με την ερώτηση «Τι σκέφτεστε;»… να το γεμίζεις με προσωπικές στιγμές, τραγελαφικά συμβάντα, διαθέσεις, αμένσιοτα, ερωτικούς μονολόγους, παρακμιακές σκέψεις, υποσυνείδητες παραινέσεις, επιφανειακούς συμβιβασμούς, προοίμια επιθυμιών. Aν το καλοσκεφτείς έχουμε ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο με ένα βαθμό λογοκρισίας ανάλογο του τι αντέχει του καθενός το στομάχι, η αξιοπρέπεια, το εργασιακό περιβάλλον. Και σαν σφήνες πραγματικής αυθύπαρκτης βλακείας εμφανίζονται άνθρωποι που σε εμπαίζουν, σε λοιδωρούν και σε κοροϊδεύουν κατασκοπεύοντας τον κάθε σου αναγραμματισμό και ορθογραφικό λάθος και μερικές φορές τις εν βρασμώ τοποθετήσεις σου (υπάρχουν και αυτές στο γρήγορο κόσμο του ίντερνετ). Δεν ξέρω, βέβαια, αν είναι η βλακεία μονάχα. Σίγουρα, δεν είναι. Φταίει η πλαστικότητα του κόσμου του διαδικτύου που δημιουργεί αυτό το πλέγμα ασφάλειας και επαφής καθώς και την παραίσθηση ότι είσαι μόνος, ότι οι σκέψεις σου δεν θα προσβάλουν, στεναχωρήσουν ή έστω προκαλέσουν το παραμικρό πρόβλημα… Και γιορτάζει το μπούλινγκ.
Ένα τσιφλίκι χωρίς φράχτες προς σχολιασμό από παιδαριώδη έως βάναυσο… είμαστε προύχοντες του πλούτου των ιδεών και των σκέψεων και των προσωπικών στιγμών των άλλων – προς κριτική. Υπάρχουν βέβαια και οι δικλείδες ασφαλείας, ευτυχώς, που δε σώνουν την κατάσταση πάντα. Και πάντα, παραδοσιακά όταν ο άλλος αποχωρεί από το «δωμάτιο», δηλαδή τη λίστα των φίλων, μπορείς να τον «θάψεις» μέχρι να βρεθείς στα έγκατα της γης και το ναδίρ της κακιοσύνης.
Δειτε επίσης:
