Washing man client hair in beauty parlour hairdressing salon
jan 14th 2016
Posted by Theorema
(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στις Στάχτες στις 14 Ιανουαρίου 2016)
oι κομμώτριες
Ζούσε στο δρόμο με τα προσφυγικά. Το ξέρω επειδή την είχα δει κάμποσες φορές να βγαίνει από το ίδιο κατώφλι. Τις Κυριακές περνούσε με τις φίλες της από την πλατεία όπου διάφοροι τύποι με γαλάζιο πουκάμισο και μουστάκι έπιναν ούζο κι έτρωγαν μαρίδα κι ελιά με την οδοντογλυφίδα. Εγώ καθόμουν πάντα άκρη άκρη, απόμερα, με την εφημερίδα στο χέρι. Δεν έπινα ούζο, καφέ έπινα και καμιά φορά έτρωγα και κάνα λουκούμι. Πώς τη λέγανε δεν έμαθα ποτέ, ήξερα όμως τι ώρα θα κατέβαινε κάθε Κυριακή και φρόντιζα να είμαι πάντα εκεί. Φορούσε ένα σταυρουλάκι με χρυσή αλυσίδα, και είχε πάντα πιασμένα πίσω τα μαλλιά. Μια μέρα κάποιος από δίπλα τής σφύριξε καθώς περνούσε, και μου άναψαν τα αίματα. Δεν είπα κουβέντα, φυσικά. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να νευριάσω. Εκείνη προχώρησε χωρίς να γυρίσει το κεφάλι, την είδα όμως που χαζοχαχάνισε με τις φιλενάδες της. Κι έλαμψε το πρόσωπό της.
‘Ξέρεις γιατί μ’ αρέσουν οι κομμώτριες;΄ρώτησε ο ένας μουστακαλής με το γαλάζιο πουκάμισο τους άλλους. ΄Επειδή είναι πρόθυμες, γελάνε εύκολα και πέφτουν γρήγορα στον έρωτά σου. Ξέρουν να κρατάνε σπίτι, αν χρειαστεί, είναι φιλότιμες και σπανίως φέρνουν αντιρρήσεις. Κι έπειτα, τι πιο ωραίο επάγγελμα από αυτό; Ξέρεις πολλά μέρη που να κάθεσαι στην πολυθρόνα σου, και με ένα δεκάρικο να στέκεται μισή ώρα από πάνω σου η λεγάμενη, να σου πλένει και να σου χαϊδεύει τα μαλλιά και να σου χώνει δήθεν τυχαία το βυζί στη μούρη;΄.
Οι άλλοι γέλασαν και συμφώνησαν, προσθέτοντας διάφορες αστείες λεπτομέρειες που λησμονώ. Ήταν κάπως χυδαίοι. Εγώ ντράπηκα λίγο. Το όνομά της δεν το έμαθα ποτέ, είχα μάθει όμως τι δουλειά έκανε. Δεν ήταν λίγο. Από την επόμενη κιόλας μέρα πήρα σβάρνα τα αντρικά κομμωτήρια – όχι τα μπαρμπέρικα, τα άλλα, τα λουξ – και έψαχνα να τη βρω. Να μου χαϊδέψει για μια φορά και τα δικά μου μαλλιά. Και να πλησιάσει το στήθος της στο πρόσωπό μου. Να δω πώς μυρίζει ο κόρφος της, και να βεβαιωθώ αν η μυρωδιά της ταιριάζει με κείνο το φιλάρεσκο, ωραίο χαμόγελο που είχα δει εκείνη την Κυριακή στο πρόσωπό της.
One Comment
aris
Ρε τι μου θύμισες τώρα!
Αρχές δεκαετίας του 70΄: Νεολαίος, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές στο νησί γυρνάω στην Αθήνα με νιά αφάνα μαλλί, γεμάτο ψαλίδα και καμένο από τον ήλιο. Όπου μου έρχεται να πάω στο πρώτο νομίζω κομμωτήριο για άντρες με τρείς κοπέλες κομμώτριες. Ήτανε κάπου κοντά στη Φωκίωνος Νέγρη στη Κυψέλη.
Με το που μπαίνω βρίσκω μια καρέκλα και κάθομαι όπου ανακάλυψα σε λίγο ότι ήτανε το ταμείο! Που στο διάολο είχα ξαναδεί ταμείο σε κουρείο από τη μία και εγώ μπαίνοντας τσι γκόμενες ετήραα (εκ των όπιστεν) που δουλεύανε…
Αυτό ήτανε το πρώτο τράκο! Αφού λοιπόνε σηκώθηκε ένας γιατρός που μου έφαε τη σειρά (με την άσπρη ρόμπα είχε έρτει) και είχε μου είπανε κλείσει ραντεβού, με καθίνουνε και μένανε για λούσιμο.
Ξηρά είναι τα μαλλιά σας μου λέει η γκόμενα που τη κοίταα αηπάνουθέ μου στο καθρέφτη με ένα ντεκολτέ μέχρι τη μέση τση!
Τι είπατε λέω?
Τα μαλλιά σας είναι ξηρά τί σαμπουάν χρησιμοποιείται ?
Τα κέρατά μου τα τράγια, ποιο σαμπουάν, νάτανε καλά ο γέρος μου ο ναυτικός με τα καμάι τα σαπούνια που μοσχοβολάανε!
Εκειό με την ξανθιά απόξου τση λέω που μου είχε μείνει η ξανθιά τση διαφήμισης στη τηλεόραση.
Το «ελεύθερη και ωραία» μου λέει?
Τρώω το δεύτερο τράκο!
Να το αλλάξετε συνεχίζει σας τα ξηραίνει.
Ρε ποια μαλλιά τα μάτια μου είχανε αρχίσει να ξερένουνται από το οφθαλμόλουτρο.
Και με τούτα και με τα άλλα με κουρεύει μια άλλη ξανθιά με όλα τα κουμπάκια τσι μπλουζίτσας ανοιχτά πλην του τελευταίου μου ρίχνει και κάτι λαδόξιδα, σπρέι και παρφούρμια στο κεφάλι, τα χρυσοπληρώνω και φεύγω.
Όπου αρχίσω να καταλαβαίνω ότι τα αρώματα του κομμωτηρίου με ακολουθούνε και σάματι εκείνοι που διασταυρωνότανε μαζί μου με κοιτάανε μυστήρια!
Αυτό ήτανε το τρίτο τράκο!
Που να μπώ σε λεωφορείο? Με έφαε ο ποδαρόδρομος μέχρι το σπίτι και από τη μέση του δρόμου σαν αυτοκίνητο για να μη με μυρίζουνε!
Πήα σπίτι, χώθηκα μέσα στο μπάνιο και τα ξέπλενα δύο ώρες !!
Πού να πάς τότε για ουζάκι στη πλατεία έτσι?
Θα σε κράζανε και οι πέτρες…
Τώρα βέβαια πάνε αυτά δεν πονάνε πλέον τα παλληκάρια!!
Χουά χας χα χα χα χα χα χα χα χα χα