Posted on January 24, 2016 by verajfrantzh
Γράφει η Βέρα Ι.Φραντζή
Οι πόλεις είναι εξαντλητικά βαρετές.
Aυτό το υπερβολικά ακριβό ξενοδοχείο που υπάρχει στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης και έχει αυτήν την αποκρουστική ξιπασιά που αποφεύγω. Κάθε απόγευμα, τουρίστες με πρόσωπα που παρεμβάλλονται ανάμεσα στους ώμους, με αυτές τις πέτσες που έχουν για δέρματα, με κακοραμμένα ρούχα νεωτερισμών, κατεβαίνουν τα σκαλιά της Μεγάλης Βρετανίας.
Άραγε πως να τους φαίνονται οι λευκές μαρμάρινες πλάκες απέναντι από τη Βουλή; Εμένα μου φαίνονται επικίνδυνες. Εμένα μου φαίνονται σημείο που κανένα ραντεβού δε μπορεί να δωθεί. Όταν βρέχει, ξερνάνε μαύρα φαρμάκια νέφους που αναπνέουν όλην την ημέρα. Όταν φυσάει, παίρνουν το ψυχρό χρώμα του πάγου στην επιφάνειά τους. Είναι αποκαρδιωτικό το θέαμα.
Όταν γίνομαι τουρίστας, μου αρέσει να κατηφορίζω δρόμους. Οι κατηφόρες μοιάζουν να σε υποδέχονται, να σε οδηγούν σε κάποιο μυστικό. Από το Σύνταγμα, κατηφορίζεις έως την Πλάκα. Ως τουρίστας, δεν θα μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει σε αυτή την πόλη. Υπάρχουν όλα αυτά τα πεζοδρομημένα δρομάκια παράλληλα των κεντρικών πολύβουων δρόμων, που έχουν του γούστου μου την ησυχία και την ασφάλεια ότι βρίσκεσαι δίπλα σε κόσμο. Και αυτά τα κτίρια, ξεχασμένα αρχοντικά σαν πλούσιες κυρίες που πια δεν ενδιαφέρεται κανείς για αυτές και μόνο θυμούνται και κάνουν διαρκώς εξετάσεις αίματος, ούρων, μαγνητικές, αξονικές και πάλι από την αρχή.
Και ο Παρθενώνας… πώς τον δοξάζουν έτσι οι τουρίστες. Και εμείς; Εμείς οι Αθηναίοι; Αν φτιάξουν ένα ολόγραμμα του Παρθενώνα και μεταφέρουν τον ναό δίπλα στη Σφίγγα της Γκίζας, κανείς δε θα το υποψιασθεί. Κανένας Αθηναίος δεν ανεβαίνει στον λόφο. Τελευταία φορά που άκουσα Αθηναίο να μου αναφέρει βόλτα στην Ακρόπολη ήταν στην Φιλοσοφική. Μια συμφοιτήτρια είχε τσακωθεί άσχημα με το αγόρι της. (Εκείνος την είχει βαρεθεί εντελώς και της έλεγε πως πρέπει να γνωρίσει άλλους άντρες. Οι άντρες πάντα μας δίνουν άπληστα πολλές ελευθερίες, όταν θέλουν να μας χωρίσουν. Μας παρουσιάζουν τις εμπειρίες που θα βιώσουμε χωρίς αυτούς μετά το τέλος της σχέσης ως δοξασίες, θέσφατο, σαν αυτά τα παιδικά όνειρα που μας άφηναν άλαλα καθώς τα φαντασιωνόμασταν…) Εκείνη του έδωσε ραντεβού στην Ακρόπολη και εκείνος πήγε. Εκεί πάνω στον κόμβο των αέρηδων που βόλτανραν και σφύριζαν σαν να καμακώνουν ξανθούλες με μαγιουδάκια στα στενά της Πάρου, τα ξαναβρήκαν μέχρι την επόμενη εξεταστική. Από τότε έχω να ακούσω ότι κάπου χρησίμευσε στους Αθηναίους ο Παρθενώνας, το Ερέχθειο…
Η Πύλη του Αδριανού, πάλι, μας χρησιμεύει πιο συχνά. Κατά πρώτον, αν κατεβαίνεις από τη Φιλελλήνων θα πέσεις σε κατηφόρα προς το μνημείο, οπότε αυτό από μόνο του είναι θετικό, όπως προείπα. Τις προάλλες περνώντας από το σημείο, ένα νιόπαντρο ζευγάρι φωτογραφιζόταν μπροστά από την Πύλη. Είχαν γυρίσει τις πλάτες τους στο μνημείο. Ο ήλιος τράνταζε το σύμπαν με το σκανδαλωδώς δυνατό του φως. Είχε παγωνιά εκείνη την ημέρα και ο μπαζωμένος Ιλισός άφηνε μια εξονυχιστική υγρασία στα αρχαία μάρμαρα και στην πλάτη της νύφης. Τα μικρά ψεύτικα διακοσμητικά πετράδια του νυφικού έπλεκαν ιριδίζουσες ιστούς στο βαρύ υλικό του έργου, στα μάτια μου, στα φανάρια της λεωφόρου. Ο φωτογράφος τους απαθανάτιζε αδιάκοπα. Αυτοί πιασμένοι χέρι-χέρι πόζαραν μπροστά του «από τα αρχαία» και από πίσω οι οδηγοί να μένουν εντελώς ασυγκίνητοι από το θέαμα. Και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές και κόρνες και βρισιές και η αντηλιά από τις λαμαρίνες να τυφλώνει τους κασκαντέρ ζητιάνους ανάμεσα στα σταματημένα τροχοφόρα.
Ο Παρθενώνας μου προκαλεί μια σύνεση ότι όλα θα πάνε καλά, όπως οι υπεραιωνόβιες ελιές, οι πλαστικές σακούλες και τα βιβλία θεωρητικών του αναρχισμού που έχουν δει χιλιάδες έρωτες, ελπίδες και ζωές να άγουν και φέρουν τον κόσμο. Είναι ένα σημείο αισιοδοξίας. Χρειάζεται να το επισκεφτείς, αφού το βλέπεις διαρκώς εκεί να υπάρχει, να αρρωσταίνει κάθε ένα λεπτό που περνάει αλλά να μην τρέχει για μποτοξ στους πλαστικούς χειρουργούς κάθε εκατονταετία. Όπως και η αγάπη μεταξύ ενός ζευγαριού, θέλει πειραματισμούς και επίπονη τριβή και «σχέση».
Η πόλη της Αθήνας με αποξενώνει από την μητρότητα. Μου λέει ξεκάθαρα πως είναι ανίκανη με τόσες οξείες γωνίες και ανισόπεδες διαβαθμίσεις της γης της και ένα εξωγήινο κτίριο να φωτίζεται κάθε βράδυ και να μου προσφέρει μια φάτνη να γεννήσω ένα παιδί, πότε-πότε. Αλλά την ευχαριστώ για τις λέξεις και τα θυμιάματα.
