Η πρόεδρος της ιταλικής Βουλής, Λάουρα Μπολτρίνι25.01.2016, 18:57 | efsyn
Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελλάκης
Πρέπει όλοι να αναγνωρίσουν στον Αλέξη Τσίπρα ότι έθεσε υπόψη των 28 χωρών ερωτήματα που είχαν μείνει στο περιθώριο για πάρα πολύ καιρό
«Ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε υπόψη όλης της Ενωσης ερωτήματα τα οποία είχαν μείνει στο περιθώριο για πάρα πολύ καιρό», τονίζει στην «Εφ.Συν.» η πρόεδρος της ιταλικής Βουλής, Λάουρα Μπολτρίνι. Εκπρόσωπος, για σειρά ετών, της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στη Νότια Ευρώπη, εξελέγη στη Βουλή με το κόμμα Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία.
Είναι, αναμφίβολα, μια από τους πολιτικούς που παρακολούθησαν με μεγαλύτερη προσοχή την πορεία των διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους θεσμούς και θέλησε να υπογραμμίσει, σε κάθε ευκαιρία, ότι οι χρηματοοικονομικές επιταγές δεν μπορούν ποτέ να θεωρηθούν σημαντικότερες από τις ανάγκες της κοινωνίας και από το δικαίωμα των πολιτών στην υγεία και την εργασία.
• Κυρία πρόεδρε, πώς βλέπετε τη συμβολή της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα στην καταπολέμηση των καταστρεπτικών συνεπειών της λιτότητας, υπό το φως της ανάγκης για μια Ευρώπη με μεγαλύτερη ευαισθησία προς την κοινωνική πραγματικότητα και τις ανάγκες των πολιτών της;
Οταν μιλάς για την Ελλάδα, μιλάς για την Ευρώπη, για την Ευρωπαϊκή Ενωση που υπάρχει σήμερα και για εκείνη που θα θέλαμε. Πρέπει όλοι να αναγνωρίσουν στον Αλέξη Τσίπρα ότι έθεσε υπόψη των 28 χωρών ερωτήματα που είχαν μείνει στο περιθώριο για πάρα πολύ καιρό: Ποιες είναι οι συνέπειες της πολιτικής τυφλής λιτότητας η οποία ασκείται εδώ και χρόνια;
Μπορεί να σταθεί στα πόδια της μια Ενωση η οποία ενδιαφέρεται μόνο για τη χρηματοοικονομική συμβατότητα και κλείνει τα μάτια όταν βρίσκεται μπροστά στις κοινωνικές συνέπειες που παράγουν αυτές οι πολιτικές;
Για πόσο καιρό ακόμη θέλουμε να ευνοήσουμε το παιχνίδι των αντιευρωπαϊκών εθνικισμών, προσφέροντάς τους, ως μοναδική ευκαιρία, το εύκολο προπαγανδιστικό όπλο μιας διαδεδομένης κοινωνικής καχεξίας; Οταν, το περασμένο καλοκαίρι, φτάσαμε στο σημείο να τεθεί και το ερώτημα σχετικά με το ολέθριο ενδεχόμενο ενός Grexit, έγινε σαφές ότι η Ενωση έπρεπε να αρχίσει να αλλάζει πορεία με τρόπο ξεκάθαρο. Και εγώ θεώρησα τη δύσκολη περίπτωση της Ελλάδας ένα σήμα συναγερμού και αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω κάτι χρήσιμο για το μέλλον της Ευρώπης.
Ανέλαβα, τις ημέρες εκείνες, την πρωτοβουλία να έλθω σε επαφή με τους τρεις ομολόγους μου της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Λουξεμβούργου και να δώσουμε ζωή, μαζί, σε μια «διακήρυξη» η οποία ζητά ακριβώς αυτό που διδάσκει η περίπτωση της Ελλάδας: μια Ευρώπη στην οποία η οικονομία και η χρηματιστική πραγματικότητα να μην υπερισχύουν κάθε άλλης, μια Ευρώπη με ισχυρότερη ολοκλήρωση και, κυρίως, μια πιο κοινωνική Ευρώπη, στην οποία η οικονομική πολιτική να μην προκαλεί αύξηση των ανηλίκων στα ορφανοτροφεία ή δραστική μείωση της περίθαλψης για τους πολίτες.
Οπως είχα δει να συμβαίνει στην Ελλάδα, όταν ήμουν εκπρόσωπος της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, λίγο πριν εκλεγώ στην ιταλική Βουλή. Μέσα σε λίγους μήνες, οι υπογραφές προέδρων Κοινοβουλίων έφτασαν τις δέκα. Και θα συνεχίσουμε.
• Η Ελλάδα ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τη διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της. Πιστεύετε ότι με την πρέπουσα πολιτική βούληση θα μπορέσουν να βρεθούν λύσεις που να θέσουν τις βάσεις για μια ανάπτυξη διαρκείας, έχοντας προτεραιότητα την εργασία και το σύνολο των δικαιωμάτων;
Εύχομαι πραγματικά να συμβεί. Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι ένα σημείο βασικής σημασίας της όλης πορείας, και η Ενωση έφτασε σε αυτό με καθυστέρηση. Για σειρά ετών τα υποτιθέμενα μέτρα «διάσωσης» χρησίμευσαν στις τράπεζες, αλλά σχεδόν καθόλου στον ελληνικό λαό.
Ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ήδη, με τα πολυσύνθετα γεγονότα του περασμένου έτους, ότι διαθέτει μεγάλη πολιτική εξυπνάδα, ότι ξέρει να ενώνει την υπεράσπιση των αρχών με την αναγκαία ελαστικότητα για να επιτευχθούν οι απαραίτητοι συμβιβασμοί. Ελπίζω, από μέρους των διαπραγματευτών της Ενωσης, να υπάρξει η επίγνωση ότι δεν πρέπει να ακολουθηθεί και πάλι η γραμμή οικονομικής πολιτικής που ετέθη σε εφαρμογή με την Ελλάδα τα περασμένα χρόνια. Και όχι μόνο προς όφελος της χώρας σας, αλλά για το μέλλον όλης της Ενωσης.
• Η Αθήνα, με την κυβέρνησή της, προσπαθεί να ανοίξει έναν νέο δρόμο στην Αριστερά, ο οποίος να ενώνει τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης με τον πολιτικό ρεαλισμό. Αναφέρομαι και στους νόμους που εγκρίθηκαν, με παροχή του δικαιώματος της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών και με τα σύμφωνα συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Θεωρείτε ότι ο δρόμος αυτός μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς και για τη νέα φάση συσπείρωσης την οποία ζει η ιταλική Αριστερά;
Κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της και πιστεύω, κατά συνέπεια, ότι δύσκολα μπορούν να εντοπιστούν μοντέλα που να εξαχθούν με ευκολία. Πρέπει να πω, όμως, ότι διαπιστώνω σαφώς με ικανοποίηση, στη μεσογειακή Ευρώπη, την επιτυχία νέων προοδευτικών εμπειριών οι οποίες προσπαθούν να ανανεώσουν την πολιτική συμμετοχή και αποδεικνύονται ικανές να λειτουργήσουν σαν πόλος έλξης και για τους νέους. Πρόκειται για εμπειρίες στις οποίες δίνεται μεγάλη προσοχή στο θέμα των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων.
Ενα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης δεν δέχεται πια -και με το δίκιο του- μέτρα τα οποία είναι τόσο σημαντικά για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων να μένουν στο περιθώριο, επειδή «με την οικονομική κρίση υπάρχουν πιο σημαντικά θέματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε», όπως υποστηρίζει η Δεξιά.
Στην Ιταλία, σε ό,τι αφορά τα θέματα αυτά, έχουμε καθυστερήσει πάρα πολύ: η κοινωνία έχει προχωρήσει περισσότερο από τον νομοθέτη, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχει δημιουργηθεί μια σαφής απόσταση ανάμεσα στους πολίτες και τους θεσμούς.
Στο θέμα των συμφώνων συμβίωσης, είμαστε -πλέον- η μόνη χώρα της Δυτικής Ευρώπης η οποία δεν διαθέτει έναν σχετικό νόμο. Τα θέματα αυτά πρέπει να έχουν πάντα κύρια θέση στην ατζέντα των δυνάμεων της προόδου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Μεγαλύτεροι οι κίνδυνοι από τα πιθανά οφέλη μιας διάλυσης του ευρώ»
«Η “ανάπτυξη” είναι μια έννοια ζόμπι, στην οποία είμαστε εγκλωβισμένοι»
