στάχτες | 1η/φλε/2016
μετάφραση Ασημίνα Λαμπράκου
Dorothy Parker (1893-1967)
Όλων των υπέροχων αμαρτιών μου φαντάσματα,
Που το μαξιλάρι μου φροντίζετε πολύ καλά,
Χαρούμενη η ανήμερη βροχή ξεκινά
Την εξαντλημένη και δακρυσμένη κρύψτε ιτιά.
Τα μάτια σου αλλού στρέψε και τ’ αφτιά σου,
Της θλίψης τον μανδύα τράβηξε μακριά,
Τα χρόνια μου του μέλλοντος θα έχεις—
Μαζί μου αύριο θα περπατάς.
Είμαι της βροχής αδελφή
Αναπάντεχη, ανίερη, καταδικασμένη,
Στου παράθυρου το τζάμι νευρική
Που γρήγορα χάνεται, αργά ανακλημένη.
Με σκιές έχω ζήσει, μια σκιά
Μ’ άνθη κοιμητηρίων κρεμασμένη.
Αφήστε με απόψε στολισμένη
Στ’ ασημένια μιας βροχής αργής.
Κάθε πράγμα εύθραυστο θα σκουριάσει
Όταν ένας ακόμη Απρίλης περάσει
Μπορεί μια γούνινη σκόνη νάμαι,
Τα ευαίσθητα χόρτα κοσκινίζοντας προσεκτικά.
Οι γλυκές αμαρτίες όλες θα ξεχαστούν
Ποιος θα ζει τη γέννησή τους να εξιστορήσει;
Άκουσε με τώρα, κι ούτε να εκφυλιστώ ν’ αφήσετε
Με πόθο ανεκπλήρωτο κι ακόμη φιλόδοξο.
Αγαπημένων πειρασμών φαντάσματα, προσέξτε
Αδύναμος είμαι, επιεικής νάστε.
Εκείνο που ανάγκη θάχω, δεν θα το δείτε
Ώστε με τους ζωντανούς να ζείτε;
Της Στυγός απόψε αρμένισε το στήθος
Στις σκοτεινές διαδοχές ανάμεσα γλίστρα
Από τα ακραία καταραμένα
Πνεύματα των κοινών παραβάσεών μου,
Με την νεαρή Περσεφόνη περιπλανηθείτε.
Παπαρούνες μαδώντας για τον ύπνο σας…
Με το αύριο, θα υπάρχει
Ένα ακόμη στοιχειό ανάμεσα στα μετρημένα σας.
Rainy Night
Ghosts of all my lovely sins,
Who attend too well my pillow,
Gay the wanton rain begins;
Hide the limp and tearful willow.
Turn aside your eyes and ears,
Trail away your robes of sorrow,
You shall have my further years-
You shall walk with me tomorrow.
I am sister to the rain;
Fey and sudden and unholy,
Petulant at the windowpane,
Quickly lost, remembered slowly.
I have lived with shades, a shade;
I am hung with graveyard flowers.
Let me be tonight arrayed
In the silver of the showers.
Every fragile thing shall rust;
When another April passes
I may be a furry dust,
Sifting through the brittle grasses.
All sweet sins shall be forgot;
Who will live to tell their siring?
Hear me now, nor let me rot
Wistful still, and still aspiring.
Ghosts of dear temptations, heed;
I am frail, be you forgiving.
See you not that I have need
To be living with the living?
Sail, tonight, the Styx’s breast;
Glide among the dim processions
Of the exquisite unblest,
Spirits of my shared transgressions,
Roam with young Persephone.
Plucking poppies for your slumber . . .
With the morrow, there shall be
One more wraith among your number.
*
©μτφρ Ασημίνα Λαμπράκου
Dorothy Parker. Αμερικανίδα ποιήτρια. Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1893 στο Νιού Τζέρσεϋ. Η παιδική της ηλικία σημαδεύτηκε από τους διαδοχικούς θανάτους γονέων και αγαπημένων άλλων προσώπων.
Το 1914 πούλησε το πρώτο της ποίημα στο Vanity Fair. Το 1917 αναλαμβάνει στον ίδιο χώρο ως κριτικός θεάτρου και παντρεύεται τον χρηματιστή Edwin P. Parker από τον οποίο χωρίζει το 1928. Το 1925 συνεργάζεται με το New Yorker στο ντεμπούτο ως συντάκτρια. Ταξιδεύει στην Ευρώπη και συναντιέται με σημαντικούς άλλους λογοτέχνες.
Ενώ το έργο της θεωρείτο επιτυχημένο κι η ίδια έχαιρε εκτιμήσεως για το πνεύμα της και τις ικανότητες της, έπασχε από κατάθλιψη και τον αλκοολισμό και είχε διαπράξει απόπειρα αυτοκτονίας.
Το 1929, κέρδισε το βραβείο Henry O. για αυτοβιογραφικό διήγημα της “Big Blonde.”
Το 1934, η Parker παντρεύτηκε τον ηθοποιό-συγγραφέα Alan Campbell στο Νέο Μεξικό. Χώρισαν το 1947, και ξαναπαντρεύτηκε το 1950.
Η Πάρκερ προσχώρησε στους σοσιαλιστές το 1927 όταν ενεπλάκη στην δίκη Sacco και Vanzetti, κλήθηκε ενώπιον της Βουλής για αντιαμερικανικές δραστηριότητες το 1955. Εκείνη επικαλέστηκε την πέμπτη τροπολογία.
Το 1959 έγινε μέλος της Αμερικάνικης Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων.
Πέθανε το 1967 από καρδιακή προσβολή στην ηλικία των 73 ετών.
Παθιασμένη με θέματα Πολιτικών Δικαιωμάτων κληροδότησε την λογοτεχνική/πνευματική της περιουσία στον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ μετά την δολοφονία του οποίου μερικούς μήνες αργότερα, η περιουσία παραδόθηκε στο NAACP. (Πηγή: https://www.poets.org/poetsorg/poet/dorothy-parker)
Αξίζει να διαβάσετε/Worth reading
Της Κυριακής: Γιώργος Δ. Καραντώνης, “Τι γυρεύω σ’ αυτή την απέραντη πόλη” -ποίηση
Άννα Αχμάτοβα, «…η γλυκιά της μελάνης μυρωδιά» -μετάφραση Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Γιώργος Γκανέλης, “λέξεις θ’ αποκρυπτογραφήσουν τη ζωή μας” -ποίηση
){kind=link}