“μα κι αν πατώ στις μύτες των ποδιών μου” (ποίηση)

08/02/2016 · 05:48 | στάχτες

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΤΤΑ

Τα λόγια είναι περιττά
μα η λέξη απαραίτητη,
είναι ο θάνατος που μου είναι τόσο άγνωστος
όσο γνωστή μου είναι η ιδέα του.
Μετρώ αντίστροφα
η έκρηξη πια είναι αναπόφευκτη.
Οι ιδέες δεν έχουν ύλη
μα δίχως την ύπαρξη της θα ήταν μάταιες
τα σώματα μας είναι πλασμένα από αυτήν
και τα όνειρα μας από ομίχλη
και υπάρχουν και όχι
τα βλέπουμε δίχως να μπορούμε να τα νιώσουμε
γίνονται όλο και πιο θολά.
Οι ελπίδες μας κρεμασμένες σε τοίχους
τις θαυμάζουμε μέσα σε χρυσοκέντητα κάδρα
ενώ τα δάκρυα μας στάζουν
μόνο από το ένα μάτι,
το άλλο είναι του θεού
και γνωρίζει καλά πως δεν υπάρχει.
Τα χαμόγελα είναι υπαρκτά
τα γέλια είναι ο απόηχος
μιας ευτυχίας γερασμένης,
όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε να πετάμε
όταν εμφανιστούν οι πρώτες ρυτίδες στα πρόσωπα
θα ξέρω το πώς και το γιατί
κι ας βρεθήκαμε σε έναν πόλεμο προκαθορισμένο.
Οι μέρες είναι ηλιόλουστες
ο χειμώνας εκδιώχθηκε
εξόριστος παλεύει τις νύχτες
κρυμμένος στις σκιές
να παγώσει τους άστεγους που σάπισε η βροχή.
Τα λόγια είναι περιττά
μα η λέξη απαραίτητη,
για πράγματα σημαντικά δεν μιλώ
μόνο γράφω.

*
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Χτυπάω πόρτες.
Πόρτες κλειστές και καλά κλειδωμένες.
Είμαι ανίκανη
και δίχως τα κλειδιά
ουρλιάζω στο πάτωμα
μήπως βρω μια ρωγμή να χωθώ
σαν το ποντίκι.
Δεν έχω το φως
ούτε το σκοτάδι
είμαι η ίδια
είμαι η κάθε μέρα
και η κάθε νύχτα.
Νομίζοντας τον κόσμο για μικρό
θέλησα να μιλήσω με τόνο υψωμένο
μα κι αν πατώ στις μύτες των ποδιών μου
πάλι δεν φτάνω.
Πεζό ύφος σε φανταστικές χώρες
που αλληλοσκοτώνονται
διψώντας σεβασμό.
Δεν θα υπάρξω ποτέ,
διότι η ίδια μου η ζωή
αναιρεί το σκοπό μου.
Αυτοί που πραγματικά ονειρεύονται
χαμογελούν την νύχτα
μα τα δικά μου όνειρα
γαμιούνται μ’ εφιάλτες
και γεννούν παιδιά αλλιώτικα
που κλαίνε στα κρυφά
και φτύνουν έρεβος
να μην τα δει κανείς.
Τα θελήματα σας, ας γίνουν πράξεις
κι οι λέξεις μου ας σωπάσουν
για πάντα
μοιρολογώντας
την λευκή οθόνη του υπολογιστή.
Δεν είμαι εγώ.
Δεν είμαι οι σκέψεις μου.
Δεν είμαι καν οι πράξεις μου.
Η φύση μου με υποδουλώνει.
Τα χέρια μου είναι καλά σφιγμένα
και το σώμα μου πονάει σε κάθε μου κίνηση
είμαι παγιδευμένη.
Δεν μου δίνεται νερό ,
οι μέρες αναδιατάσσονται
και η ύπαρξη δεν είναι δεδομένη.