09:41 | 12 Φεβ. 2016 | tvxs
Γιάννης Σιδηρόπουλος
Η αφορμή είναι η πολυσυζητημένη υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών που πέρασε με ένα ακόμη επεισόδιο από τη Βουλή. Η ολομέτωπη σύγκρουση που, εμφανώς, επιδιώκει και έχει η κυβέρνηση με μια σειρά από παράγοντες προσφέρεται για μια σειρά από ενδιαφέροντα συμπεράσματα, τα οποία ίσως χάνονται μέσα στην καθημερινότητα αλλά και τα πολλά ανοιχτά μέτωπα που έχει αυτή τη στιγμή και που προφανώς προκαλούν φθορά. Άρα η επιλογή της ευθείας σύγκρουσης ως πολιτικός μονόδρομος έχει τις ερμηνείες της και είναι ένα πρωτόγνωρο και απόλυτο κρας τεστ για μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων, με το ρίσκο που αυτή η επιλογή ενέχει.
Η σύγκρουση αυτή όμως δεν εξαντλείται στο πολιτικό πεδίο αλλά είναι μια αντιπαράθεση που συμπαρασύρει τα ΜΜΕ, τις επιχειρήσεις, το κράτος, τη δικαιοσύνη ακόμη, και σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, όλους τους θεσμούς που έχουν επίδραση καθοριστική και μη, στην ελληνική κοινωνία. Είναι μια σύγκρουση που διαπερνά όλη την ελληνική πραγματικότητα όχι στη βάση μιας κοινωνικής διαπάλης αλλά σε μια διάσταση διάκρισης παλιού και νέου.
Ποιες είναι οι προθέσεις
Αν κάποιος θα ήθελε να αναζητήσει λογικοφανή επιχειρήματα για να αντικρούσει τη ρητορική της κυβέρνησης θα μπορούσε να πει, πχ. ότι δεν επιχειρεί να μεταρρυθμίσει το κράτος και να καταργήσει τον κομματισμό αλλά να εγκαθιδρύσει ένα νέο δικό της πελατειακό καθεστώς στη δημόσια διοίκηση, ότι επιχειρε να καθυποτάξει τη δικαιοσύνη και όχι να την βελτιώσει την ταχύτητα και την ποιότητά της, για τις επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ ότι επιχειρεί να επιβάλλει «νέα τζάκια» και όχι να θέσει κανόνες που θα γίνουν σεβαστοί από τη διαπλοκή, όπως αυτή έχει σχηματικά καθοριστεί εδώ και πάνω από 10 χρόνια.
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί και η κριτική που μπορεί κανείς να προσάψει θα μπορούσαν να είναι αφετηρία σκέψης και προβληματισμού για τις προθέσεις που έχει ή δεν έχει η κυβέρνηση (Δεν θα συνιστούσε σοβαρή συζήτηση το ερώτημα γιατί ο Τσίπρας δεν διατηρεί, ένα χρόνο μετά την αλλαγή της διακυβέρνησης, τις αυστηρά κομματικές επιλογές της προηγούμενης περιόδου, που μάλιστα έγιναν με το γνωστό κυνικό τρόπο «ποσόστωσης» που περιγράφεται σε διάφορα χειρόγραφα που είδαν το φως της δημοσιότητας).
Διάλεξε αντίπαλο και μπήκε στη μάχη
Όμως υπάρχει κάτι που μας διαφεύγει και είναι εξόχως σημαντικό. Ότι αυτό που κατέθεσε προγραμματικά αυτή η κυβέρνηση στον πυρήνα της φιλοσοφίας της και αυτό που ουσιαστικά της δίνει μέχρι τώρα το πολιτικό προβάδισμα – αφού το μεγάλο μέρος της οικονομικής και κοινωνικής προγραμματικής της βάσης διαψεύστηκαν- είναι η σύγκρουση με τη διαπλοκή και το πελατειακό κράτος, όχι αναγκαστική αλλά εθελούσια και έχοντας διαλέξει συνειδητά τον αντίπαλο. Αυτό υπερτόνισε, αυτό κατέθεσε και σε αυτό θα κριθεί.
Ο Τσίπρας έχει την πολυτέλεια και τη λαϊκή εντολή να επιχειρήσει αυτή τη σύγκρουση παρότι οι οικονομικές περιστάσεις και τα πολλά ανοιχτά μέτωπα ίσως αδυνατίζουν τη στρατηγική του επιλογή. Όμως αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, δεν έχει απλώς πίστωση χρόνου αλλά είναι υποχρεωμένος να επιχειρήσει όσα ευαγγελίστηκε και θα κριθεί τόσο για την αποφασιστικότητα όσο όμως και για την αποτελεσματικότητά του. Γιατί αν αποτύχει αυτό που σήμερα κατηγορεί, αύριο θα είναι ακόμη πιο ισχυρό.
Πρωτόγνωρη σύγκρουση
Η πρωτοφανής αυτή σύγκρουση, πολυεπίπεδη, και με μεγάλη ένταση, επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Το οξύμωρο όμως θα ήταν να επιχειρούσαν κάποιες πολιτικές, κοινωνικές και άλλες δυνάμεις να αλλάξουν την καταστροφική ροή των τελευταίων 40 ετών της χώρας και να διατηρούσαν όλες τις παλιές δομές και καθεστώτα. Είτε αυτό που προαναγγέλει, αλλάξει κάτι στη ροή της ιστορίας, είτε αποδειχθεί ότι είναι απλώς ρεβανσισμός, είτε – ακόμη- και αν καταρρεύσει από κακή εκτίμηση, το σίγουρο είναι ότι το «παλιό» (με όρους μηχανιστικούς και όχι με όρους φορτισμένους πολιτικά) είναι συνυφασμένο με την καταστροφή της χώρας .
Όσο για το «νέο» που θα προκύψει, θετικό ή αρνητικό, θα αποδοθεί σε όσους πολιτεύτηκαν με αυτή την υπόσχεση της αλλαγής των όρων . Για την ώρα φαίνεται –και δηλώνεται δημόσια- ότι δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ…
Κυβέρνηση κατά Μητσοτάκη: Είναι όμηρος διαπλεκόμενων…
Το (παλαιο)κομματικό κράτος αντιστέκεται στην Κυβέρνηση;
